De ouders inlichten - soms staan de belangrijkste dingen aan de achterkant

Voor de eigen ouders gingen we het nog even stil houden. Enerzijds genieten van dit moment en anderzijds toch nog enkele weken afwachten om nog meer zekerheid te hebben. Op 8 weken hadden we opnieuw een controle-echo. Alles verliep schitterend. De hersentjes ontwikkelden zich, het hartje klopte perfect en de waardes waren allemaal prima.

Op 10 weken vinden we het gepaste moment om de ouders bij elkaar te roepen onder het mom van een etentje. We gaan hen rustig de boodschap vertellen dat ze opnieuw grootouder zullen worden (ze hebben elk al 2 kleinkinderen bij onze broers). Daarna zullen we hen het hele zwanger-worden verhaal vertellen. Mijn ouders zijn ook onze buren, niet dat ze ons bespioneren, maar ze kunnen wel perfect volgen wanneer ik thuiskom en dergelijke. Om me dus niet langer te moeten verstoppen, willen we hen graag inlichten.

Ik had onderleggers gemaakt voor onder de glazen. Aan de ene zijde ‘Zie jij het zitten…?’ en aan de andere zijde ‘om opnieuw grootouder te worden?’ De ouders gingen aan tafel. Ze hadden het wel gezien, maar verder dan de ene zijde ging het niet. “Zie jij het zitten” zei de ene “jaja, ik zie het zitten!” zei de andere. We moesten een beetje tips geven, dat de belangrijkste dingen soms aan de achterzijde staan.

Zijn vader zei: “Ik ga toch eerst mijn soep leeg eten!” Mijn vader was de eerste die de hint doorhad. Hij draaide het bordje om en zei: “Ah zo… ja prima” en legde alles terug netjes op zijn plek. Ieder voor zich dacht hij! Omdat we met hem mee gniffelden, kon ook zijn moeder haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.

Ze las de boodschap, keek me aan en vroeg of het echt waar was. Zij toonde het bericht wel aan haar man. Een prachtig moment, echt genieten… Na de bekendmaking vertelden beide ouderparen dat ze inderdaad vonden dat het lang begon te duren. Ze twijfelden zelfs of het er nog wel van zou komen. Maar ergens bedachten ze ook theorieën zoals “Misschien wil ze eerst benoemd zijn?” of “Misschien willen ze het huis eerst helemaal afwerken?”

Onze verklaring waarom het zo lang duurde zorgde voor een grote stilte aan tafel. Het was een lang verhaal, alsof het maar bleef duren. Een operatie, die endometriose, die hormonen, de mislukte pogingen, de gesprekken over ivf,... We hebben 3 uur aan tafel gezeten en het is de hele avond over niks anders gegaan.

Voor we het verder aan de grote klok gingen hangen, wilden we de 12 weken afwachten en de nipt test. Maar doordat de ouders het wisten kon ik me tenminste al een beetje zwanger voelen. “Kan jij het geloven dat wij een kindje gaan krijgen?” zeiden we geregeld tegen elkaar. Het was nogal moeilijk te geloven. Wij hebben in onze relatie al een bijzonder traject meegemaakt en proberen al zo lang zwanger te geraken. Het was nogal bijzonder dat het nu eindelijk zo ver was. We moesten echt nog aan het idee wennen!