De operatie - een enorm emotionele dag

Ik lichtte mijn directie in, over waar we mee bezig waren en waarom ik binnenkort 2 dagen afwezig zou zijn. Ik wil hierbij mijn directie bedanken voor haar begrip. Zij heeft zelf twee kinderen op de wereld gezet via ivf en weet dus als de beste wat het is om zo’n parcours af te leggen. Ik vroeg om discretie, want uiteraard wil iedereen gewoon vrolijk komen vertellen dat ze zwanger zijn en niet dat je eigenlijk onvruchtbaar bent.

Mijn collega’s werden ingelicht dat ik afwezig zou zijn. De reden waarom werd niet gezegd en dat moesten ze respecteren en een interim zou mijn klas overnemen. Wij werken allemaal heel nauw samen. Als er dingen zijn die we niet weten van elkaar is het direct verdacht. Er kwamen heel veel vragen en ongerustheid. Ik wou de reden niet zeggen, omdat ik niet wou dat iedereen mijn oren zou afzagen (blijven aandringen): “En, is het al gelukt?” of “En, hoever staat het?” Maar de vragen die er nu waren en de bezorgdheid die er nu was, was minstens even erg!

De dag van de operatie was een enorm emotionele dag. Ik kon op één hand tellen hoeveel mensen op de hoogte waren waar ik was en waar ik mee bezig was. Wat als dit vandaag het einde van het verhaal was? Wat als ik voor eeuwig tussen reacties moet lopen zoals: “En, wanneer beginnen jullie aan kinderen?”

Ze reden met mij de kamer uit, op weg naar de operatiezaal. Ik was nog nooit geopereerd, laat staan volledig onder verdoving! Vijf verpleegkundigen en/of dokters in de zaal die allerlei buisjes, naalden of andere dingen klaarmaken. Ik kreeg een infuus, een masker,... “Je zou stilaan duizelig moeten worden van de verdoving.” Ik voelde niets! Helemaal niets! Misschien als ik mijn ogen dicht deed, misschien zou dat helpen…