Adoptiemiddag en vrouwenpolis 2de bezoekje

Al twee weken na onze adoptieaanvraag ligt er een bevestiging in de bus. Onze aanvraag is ontvangen. Tegelijkertijd worden we uitgenodigd om twee weken later naar de informatiebijeenkomst te komen. Of we gelijk even alvast wat geld over willen maken. De week erna staat de afspraak met de vrouwenpoli op het programma. Beetje de omgekeerde volgorde voor mijn gevoel, maar ach ja, waarom ook niet.

En daarom zit ik twee weken later in de auto op weg naar Houten, waar de bijeenkomst plaatsvindt. Mijn man komt vanuit het werk direct naar de locatie toe. Daar aangekomen zitten er al meerdere stellen en één single vrouw te wachten. Ook zij willen allemaal gaan adopteren. Het voelt toch een beetje raar om daar zo tussen al die stellen te zitten, waarvan ongetwijfeld dik de helft ook al van alles heeft geprobeerd en gedaan om zelf zwanger te geraken. Als ze daar niet, net als wij, nog steeds mee bezig zijn.

Zodra we de zaal inlopen gaat in een rap tempo allerlei informatie aan ons voorbij. Wat zijn de cijfers en de statistieken, hoeveel kinderen worden er in Nederland nu daadwerkelijk geadopteerd en hoeveel mensen willen adopteren. Daaruit blijkt dat er 2x zoveel adoptieouders als kinderen zijn. Adoptie is dus geen garantie op kinderen.

Dat wist ik al wel, maar toch is het best een dingetje om deze statistiek zo zwart op wit te zien. Het grootste gedeelte van de kinderen heeft een beperking en alle kinderen hebben een hechtingsproblematiek. Soms lijkt deze zo goed als te verdwijnen na de adoptie, andere kinderen komen er nooit meer overheen. Het is nogal wat.

Wat vrij duidelijk is, is dat je niet ff zomaar adopteert en dat adoptie (over het algemeen) heel wat meer van jou als ouders vraagt, dan wanneer je zelf een kindje maken kan. Ook de weg die de kinderen afleggen van geboorte naar jouw huis is pittig. De pleeggezinnen of de kindertehuizen waar ze terecht komen zijn niet altijd even goed bemand of zelfs hygiënisch. Daardoor hebben kinderen ook emotioneel en motorisch wellicht een achterstand te pakken.

Het is een boel om over na te denken. Toch zijn mijn man en ik nog steeds ervan overtuigd dat adoptie iets voor ons is. We besluiten na de bijeenkomst dan ook om door te gaan met het proces. Om het af te sluiten gaan we in de buurt lekker met z’n tweeën uit eten. Even verwerken wat we zojuist allemaal hebben gehoord en geleerd.

De week erna zitten we bij de vrouwenpoli. Dit keer bij een andere arts die nauwgezet alle nieuwe onderzoeken bijhoudt. Zo bleek bijvoorbeeld bij IVF dat de bacterie cultuur in de vagina de kans op een miskraam kon vergroten, wanneer deze uit balans was. Dus dat wilde ze ook bij mij testen. En ja hoor, deze was uit balans. Dus daar kregen we een probiotica voor mee (een pil).

Ook kregen we een eicel-verbeteraar mee, nog een prebiotica voor mijn darmen, omdat deze nog niet helemaal in balans bleken en het hormoon progesteron. Want, zo bleek uit het verloop van mijn cyclus en de miskramen, dat ik dit te weinig aanmaak waardoor de innesteling lastiger verloopt. Ik zit in de fase die voor de overgang komt waarbij dit hormoon minder aangemaakt wordt. En met al deze supplementen en medicatie moest een volgende zwangerschap vast beter verlopen.

De week na ons bezoek zit ik dus op het internet. Op zoek naar alle medicatie die grotendeels niet vergoed wordt. Alleen de hormonen kan ik bij de apotheek ophalen. De rest aan medicatie kost ons 120 euro per maand. Yikes. Duur kind. Nu al. Maar ja, dit jaar is onze laatste kans om zelf een kindje in elkaar te bouwen. Zodra de verplichte voorlichting voor de adoptie komt, stoppen we met zelf proberen. Tegen die tijd zijn we al 5 jaar bezig. Lang genoeg.

Overigens moeten we, zodra het onderzoek door de kinderbescherming plaatsvindt, de keuze ook gemaakt worden. Zolang we nog bezig zijn om zelf zwanger te worden, mogen we sowieso niet adopteren. Mooie deadline dus voor onszelf.

De eerste week wordt ik helemaal gek van alle medicatie die ik moet slikken. 1 drankje voor het ontbijt. 3 tabletten tijdens het ontbijt en 1 tablet erna. Dan nog voor het avondeten 1 drankje. Later op de avond nog 3 tabletten en voor het slapengaan eventueel de hormonen. Dat ligt aan het moment van de cyclus.

Die hormonen moet ik van mijn ovulatie tot aan mijn NOD slikken. Dus dat betekent weer ovulatietesten inslaan en maandelijks een week lang weer over staafjes plassen. Of de anti-helden oplossing die ik toepas, gewoon in een IKEA bekertje de plas opvangen en het stickje erin dippen. Zodra ik mijn ovulatie heb neem ik voor het slapengaan de hormonen in.

Op mijn NOD doe ik dan een zwangerschapstest. Als deze negatief is dan stop ik met de hormonen, zodat mijn cyclus weer opnieuw begint. Wanneer deze positief is, dan moet ik de hormonen vaginaal gaan inbrengen. 3x daags, zodat een kleine frummel beter blijft plakken (hopelijk). Gelukkig hebben deze hormonen, aldus de arts, geen bijwerking. Alleen dat ik er slaperig van wordt. Daarom innemen voor het slapengaan. Dan slaap je extra goed. Haha.

Volg je het nog? Wat een regime he? Ik voel me momenteel echt zo’n wandelende apotheek. Ik heb werkelijk 1 schapje in ons keukenkastje vol staan met grote potten, zakjes en kleine potjes aan medicatie en supplementen. Ook heb ik zo’n leuk weekbakje om de medicijnen vast in klaar te leggen. Ik kan wel huilen als ik het zie. Kan ik niet gewoon heel normaal zonder al die poespas zwanger worden?

Na een week van klungelen en half vergeten van alle medicatie, vraag ik mijn man om hulp. Wil hij alsjeblieft aan de avondmedicatie denken en deze, inclusief glaasje water, op tijd bij me brengen? Dit zodat ik ze enkel alleen nog zelf hoef door te slikken. Dat scheelt me gewoon een stressmomentje. Ik heb het idee dat ik de hele dag alleen maar bezig ben met pillen en wanneer deze ingenomen moeten worden.

Mijn telefoon staat vol alarmpjes voor de volgende pil. Bleg. En op deze manier wordt mijn man ook betrokken bij de hele medicijnwinkel waar hij nu nauwelijks doorheeft wat ik doe. Gelukkig vindt manlief het een goed idee en gaat hij dit gelijk doen. Ik ben opgelucht. Één momentje minder om over na te denken.

Maar goed, we doen het om een goede reden. Zwanger worden en dan dit keer ook blijven! Opdat deze hele keukenapotheek zijn werk maar mag doen. Holladijee. Opdat ik maar nooit meer hoef te ervaren wat een miskraam is.