Verminderd vruchtbaar zou geen taboe moeten zijn - lotgenotencontact

Het was twee weken terug de week van de vruchtbaarheid. Het was voor mij een week die tot nadenken aanzette. Vorige week stelde ik mezelf de vraag of ik mezelf moest verstoppen, omdat ik denk dat de wereld mijn pijn niet aankan. Mijn pijn vanwege mijn onvervulde wens.

Bekenden van ons hebben er jaren over gedaan om ervoor uit te komen. Je zou hopen dat zij een uitzondering waren op de regel, maar helaas, nee. Vele stellen gaan alleen door het leed dat verminderde vruchtbaarheid heet.

Wanneer deze stellen voldoende steun hebben aan elkaar, is het leed te overzien. Dan komen ze er samen wel uit en vechten ze zich er een weg doorheen. Ik hoop het echt van harte voor ze. En natuurlijk ook voor onszelf. Ik weet echter als geen ander dat mijn man er geheel anders mee omgaat dan ik en dat zijn steun op sommige momenten voor mij echt tekort schiet.

We zijn laatst gevraagd om mee te helpen aan het ontwikkelen van een app voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Gezien mijn vruchtbaarheid wel wat verbetering kan gebruiken en ik alle hulp daarbij aanmoedig, zei ik direct ja. Ik zou zeker helpen. Manlief snapte niet zo goed waarom ik dat zo graag wilde, maar ging toch met mij mee. Om mij te steunen.

Aldaar kwamen we nog een stel tegen met vruchtbaarheidsproblemen. Niet zo onverwachts natuurlijk, bij een meeting over zo’n app. De dame en heer in kwestie waren een verademing om naar te luisteren. De herkenning over en weer over hoe het is, was als een wereld die opnieuw open ging.

De verschillen tussen mannen en vrouwen kwamen al gauw aan bod. Wij vrouwen voelen alles. We zijn dagelijks bezig met zwanger worden, zwanger zijn, ontzwangeren of ons klaar maken voor de volgende cyclus. Al dan niet in combinatie met het ziekenhuis en de daarbij behorende medicijnen.

Ter illustratie loop ik graag even met je door een maand van mijn cyclus heen. Week 1: Ik ben ongesteld. Dit betekent niet alleen dat ik buikkramp heb en lage rugpijn, maar het betekent ook dat we er deze maand niet in zijn geslaagd om zwanger te worden. De ene keer betekent dit een weekje vol emotie, waarbij ik elk moment in huilen kan uitbarsten, de andere keer betekent dit gewoon dat ik me leeg van binnen voel en er (gemaakt) vrolijk overheen probeer te stappen. Nieuwe ronde nieuwe kansen nietwaar? Zucht…

Week 2: Mijn eisprong zal zich ergens deze week melden. Gelukkig is mijn lichaam lekker duidelijk en hoef ik niet elke dag op een staafje te plassen om te checken wanneer mijn ovulatie is. Even plat gezegd zal ik mijn man deze week het liefst met huid en haar verslinden. Gelukkig laat manlief dat met alle liefde toe.

Week 3: Nu moet het eitje zijn werk doen. Deze week is een week van betrekkelijke rust. Ik zoek zo veel mogelijk afleiding en probeer er zo min mogelijk mee bezig te zijn. Aangezien het toch zo’n 9 dagen duurt voor een eitje innestelt, zal ik deze week toch niks noemenswaardig kunnen opmerken. In tegenstelling tot...

Week 4: De week van de waarheid. Elk signaaltje wordt opgemerkt en gecheckt bij grote vriend Google. Slikken iets lastiger? Dan ben ik vast zwanger. Een constant ploppend oor, even checken hoor. Een tintelende pink? Dat is vast een voorteken! Allemaal onzin natuurlijk, maar de hoop vecht zich als een klein soldaatje naar boven met de woorden: ‘maar het zou toch kunnen?’

En zo maakt mijn brein zich helemaal gek bij elk signaaltje van mijn lijf. Want die opgeblazen borsten, die lage rugpijn en de lichte misselijkheid die zich elke maand in meer of mindere maten aandienen, die zijn allang niet meer betrouwbaar.

En dan komt onherroepelijk de dag des oordeels. Of dat nu een test is, of een bloeding, er komt uitsluitsel. Meestal wordt ik gewoon ongesteld en begint het hele circus weer van vooraf aan.

Maar als ik meerdere dagen overtijd ben of een positieve test in handen heb, dan komen de verlengde wachtweken. Wachten tot ik de zekerheid heb dat het goed gaat of (zoals tot nog toe) dat ik weer ga bloedden en we alsnog van vooraf aan kunnen beginnen.

Ondertussen loop ik misselijk rond, met ballontieten en oogballen die een overschot aan vocht produceren bij elk lief, leuk, schattig, zielig, mooi dingetje. Na de miskraam ben ik minimaal een week aan het huilen om alle verdriet en hormonen er weer uit te krijgen.

Voor mannen is het anders. Die hoeven enkel te zorgen dat ze uit je buurt blijven als je ongesteld bent en je af en toe een chocolaatje (of liever de hele reep) toewerpen vanuit een andere kamer. En natuurlijk moeten ze zorgen dat ze in de buurt blijven als je je eisprong hebt (zodat je ze te pas en te onpas kan bespringen).

Wanneer je zwanger bent hopen ze uiteraard met je mee, maar als het misgaat is het een ‘volgende keer beter’. Ondertussen gaat hun leven gewoon rustig verder. Natuurlijk voelen zij ook het gemis en natuurlijk wordt het voor hen ook steeds moeilijker te verkroppen dat ze nog geen papa zijn. Maar dat hele fysieke hormonale deel kunnen de mannen lekker overslaan.

Toch was mijn man erg blij met de erkenning en herkenning van en bij die andere man. Wat hij meemaakt, maakt mijn man ook mee. Het is lastig aan de zijlijn te staan als partner. Om nauwelijks iets te kunnen doen. Het is ook bijna onmogelijk alles bij te houden wat voor de vrouw zo ontzettend logisch en normaal is.

En voor mij was het ook fijn. De zorgen en problemen van deze andere vrouw zijn een wereld van herkenning bij mij. Ik voel me een stuk minder alleen. Ik kom hierdoor meer en meer tot de ontdekking dat, hoe graag mijn man en ik er voor elkaar willen zijn, onze ervaring zo anders is, dat in sommige opzichten we elkaar onmogelijk kunnen steunen. We begrijpen elkaar simpelweg niet.

Op die momenten is het superfijn om andere vrouwen te kennen die hier ook doorheen gaan. Die herkenning en erkenning voor wat je doormaakt is zo belangrijk om door te kunnen. Ik put daar bergen van steun uit.

Lotgenotencontact is dus fijn. Weten dat je niet alleen bent met dit probleem is een verademing. Het kan jezelf en je relatie redden. Daar ben ik van overtuigd. Het idee dat ik mijn probleem kan delen maakt het allemaal al iets minder groots en overweldigend.

Twee weken terug was de week van de vruchtbaarheid. Het nieuws wat mij verbaasde tijdens die week is dat 1 op de 6 stellen verminderd vruchtbaar is. Eén. Op. De. Zes. Als 1 op de 6 stellen dit probleem heeft, waarom hoor ik er dan bijna nooit iets over? Waarom blijft het dan allemaal achter gesloten deuren?

Als 16,66% van de stellen vruchtbaarheidsproblemen heeft, is het eigenlijk heel normaal, toch? We zouden het er juist over moeten hebben. Het uit de taboe sfeer moeten halen. We zouden elkaar juist steun moeten geven tijdens onze weg naar ouderschap. Erover moeten praten en openheid geven. Ook naar familie en vrienden die dit probleem (gelukkig!) niet kennen, maar er graag voor ons zouden zijn. En daar komt het moment dat ik mijn hand in eigen, tot nog toe bewust anonieme, boezem moet steken.

Vorige week stelde ik mezelf de vraag of ik mezelf moet verstoppen, omdat ik denk dat de wereld mijn pijn niet aankan. Het antwoord is: NEE. Ik hoef me niet te verstoppen. Ik wil me juist gesteund voelen op mijn weg naar mijn droom. En die weg begint bij mezelf. Door zelf open te zijn. Dus hier gaat hij dan; mijn naam is Karen Mulders en ik ben verminderd vruchtbaar.

Huidige gewicht: 124 kg

Wil je Karen zelf spreken en lotgenotencontact? Meld je aan bij onze Facebook groep Kinderwens 1e kind. Karen is moderator van deze groep.