Loslaten, gewoon niet zo mee bezig zijn, dan ben je zo zwanger

"Als je het loslaat, dan komt het vanzelf."
"Gewoon niet zo mee bezig zijn, dan ben je zo zwanger."
"Je wilt ook zo graag, dat helpt natuurlijk ook niet."

Zomaar wat opmerkingen die ik de laatste paar maanden te horen heb gekregen. Laat het los, is het advies. Niemand die er dan bij vertelt hoe je het los kan laten. Hoe je ervoor zorgt dat je niet elke maand stiekem denkt aan wanneer je eisprong is. Hoe je ervoor zorgt dat de seks rondom je eisprong even ontspannen is als de week ervoor of erna. Hoe je je gedachten niet af en toe laat afdwalen naar de mogelijkheid dat het weleens raak kan zijn, in die week voordat je weer ongesteld wordt.

Tsja… ik heb ontdekt dat als ik lekker veel bezig ben en gewoon mijn eigen dingetjes blijf doen, ik er zo min mogelijk aan denk. Maar het helemaal loslaten en er helemaal niet meer mee bezig zijn? Dat is echt onmogelijk. Mijn wens is er en die is heel helder en duidelijk. Ik wil mama worden. En mijn man wilt papa worden.

Toch begin ik me nu langzaamaan af te vragen wie er meer mee bezig zijn: Wij, de aanstaande ouders of zij, de (inval-)ooms en -tantes to-be? Wij willen het graag en de mensen om ons heen willen het graag voor ons. Maar hey, wij doen ons best. Als omstander kun je enkel lijdzaam toekijken hoe HET nieuws maar uitblijft. Maar heb ik er echt een probleem mee?

Tot nog toe ben ik nog altijd in hoofdzaak blij als iemand aankondigt zwanger te zijn (al wordt de emotie om mijn eigen onvervulde kinderwens wel steeds groter). Ik kan gewoon op kraamvisite zonder in huilen uit te barsten, ik heb een babykamer in huis die helemaal af is voor alle logeerkindjes hier en dat is allemaal geen probleem. Onze fertiliteitsarts heeft zelfs al groen licht gegeven voor de behandelingen, maar ik sta er niet om te springen. Ik stel dat het liefst nog een jaartje uit. Het is dat manlief wel graag snel aan behandelingen wilt beginnen, dus als ik niet binnen een paar maanden blijvend zwanger ben, dan ga ik waarschijnlijk toch voor de bijl. Voor mezelf hoeft het nog niet.

Ik vind mezelf eigenlijk verdacht rustig en voel me bijna schuldig om hoe relaxed ik er onder ben (of lijk) dat we nog niet zwanger zijn. Ik bedoel, ik ben een open persoon en praat er gewoon over met mensen. Dat helpt mij het enigszins luchtig te houden. Zouden mensen dat aanzien voor ‘er teveel mee bezig zijn’? Dat ik er wel gewoon over praat? Of is het de ingerichte babykamer in ons nieuwe huis?

Tsja, ik heb alle spullen al gekregen van mijn broer en zus. Zonde om weg te gooien. En ik ken onszelf… een kamer leeghouden bestaat niet. Maar ik heb geen zin om het hele huis vol te bouwen met hobby’s om over een jaar alles weer leeg te mogen ruimen voor baby. We hebben sowieso bijna wekelijks logeerkindjes die de kamer gewoon gebruiken, dus het is ook geen loze ruimte. Ik heb er nauwelijks moeite mee. Natuurlijk heb ik liever dat mijn eigen kindje in die kamer slaapt, maar hey, dat had ik een jaar geleden ook al, toen we die kamer nog niet eens hadden. Dat is niet veranderd.

Ik kom er meer en meer achter dat mensen om ons heen er moeilijk mee om kunnen gaan, met onze onvervulde kinderwens. Ik ga er alleen mijn mond niet om houden. Het is gewoon zo. En het is oké. Ons kindje komt er heus wel een keertje. Is het niet via de natuurlijke weg, dan doen we het via een zijpaadje of met een omweg. Maar dat kindje gaat er komen.

Dus voor iedereen die niet weet hoe met ons om te gaan? Doe alsof het normaal is. Wij worden niet gemakkelijk papa en mama. Het is voor ons niet gemakkelijk om dat mee te maken. Het is voor jullie niet gemakkelijk om dat te moeten aanschouwen. Maar het is verdomd gemakkelijk om gewoon erover te blijven praten alsof het een realiteit is waar we allemaal in leven. En ja, dat kan best eens emotioneel worden. En weet je? Dat is ook oké. En als wij het er even niet over willen hebben, zeggen we dat ook. Dan is het fijn als dat gerespecteerd wordt. Laat het onderwerp dan gewoon even los. ;-)

En ja, dat kan best eens emotioneel worden. En weet je? Dat is ook oké. En als wij het er even niet over willen hebben, zeggen we dat ook. Dan is het fijn als dat gerespecteerd wordt. Laat het onderwerp dan gewoon even los. En het afvallen? Tsja, ups-and-downs. Het is niet gemakkelijk, zullen we maar zeggen.

We hadden een verjaardag bij ons thuis. Erg gezellig. Ik had, heel cool, paleo taarten gemaakt en gekocht. Dus suiker en zuivelvrij. Ze waren alle drie erg lekker en bijna gezond te noemen. Dat eerste weet ik vooral, omdat veel visite zich op het laatste afmeldde en de taart dus in grote getallen overbleef. Of over… die zitten nu dus in de buik van mij en mijn man. Evenals een liter pindasaus en een paar overgebleven stokbroden met brie en ander lekkers. Ai-ai-ai. Gevolg, twee kilo zwaarder en een week buikpijn. Oeps… Maar, we gaan weer vrolijk verder. Loslaten is het advies, nietwaar?

Huidige gewicht: 114 kg