Een deel van mij schreeuwt: Neeeeeee geef je droom niet op!!

Ja hoor.... het is wéér die tijd. Ergens ben ik me er bij neer gaan leggen dat ik nooit nog een baby van mezelf in m’n armen zal mogen sluiten. Het breekt mijn hart en doorboort mijn ziel. Er zullen genoeg mensen zijn die zeggen: “Stel je niet zo aan, je hebt al twee kinderen.” En ja, dat is ook zo, maar dat neemt het verlangen echt niet weg.

Mijn lieve oud-leerling, waarover ik in een eerdere blog al over schreef, is zwanger. Ik heb een grote curver met kleertjes maat 50/56 naar haar toe gebracht. Met een brok in mijn keel geef ik deze aan hen. Ik weet dat ze hier goed terecht komen. Ik weet dat een kindje deze kleertjes zal dragen... maar ergens doet het me zoveel.

Ik probeer mijn kinderwens weg te drukken en te accepteren dat dit ‘het is’, maar het lukt me niet zo goed. De kinderwagen zal ik ook maar eens op internet aan gaan bieden... Nog een stukje van mij weg... Zal het dan gaan berusten?

Een deel van mij schreeuwt ook: “Neeeeeee geef je droom niet op!!” en “Doe alles wat nodig is, ga vreemd...!” Het is het engeltje versus het duiveltje. De zoveelste strijd die ik moet voeren met mezelf.