Tijd van komen en tijd van gaan

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan... Blijkbaar gaat dat in het leven met vriendschappen ook zo. Tijdens mijn studentenleven had ik een beste vriendin. Ik kon alles met haar delen. Toen ik mijn zoons kreeg waren ze ook niet weg te denken uit ons leven. Veel gezelligheid met elkaar, maar er was ook altijd plaats voor onze jongens. Totdat de liefde tussen de vader en mij niet bleek te werken. Ik ging scheiden, maar de vriendschap was ook meteen ten einde. Eindeloos jammer en ik begreep het niet. Waarom ben je er niet in een moeilijke tijd?

Tien jaar later belt haar man... Hij wilt zijn excuus maken voor het afwezig zijn tijdens mijn scheiding. Eindelijk begreep hij mijn gevoel, hij voelde hetzelfde. De liefde tussen hem en haar was klaar. Ik heb mijn waardering uitgesproken voor zijn lef om te bellen en we besloten te kijken wat er van die vriendschap over was. Zijn (inmiddels) ex ging er vanuit dat hierdoor ook tussen haar en mij alles goed was. Nou, ik dacht er anders over, ik wilde eerst ook met haar in gesprek.

Omdat de agenda’s met haar ex-man en mij beter matchde sprak ik eerst met hem af voor koffie. Doodleuk zegt zij tegen hem (zo vertelt hij mij tijdens onze koffie) dat hij dan nu eindelijk met mij het bed kan delen, want dat wilden we toch zo graag? Ik geloof mijn oren niet: “Sorry, wat?!” Als ik dat had gewild had ik dat 14 jaar geleden wel gedaan! Hij drukt zijn lach weg. “Ja, dat zei ik dus ook”, zegt hij. Ondanks het maffe begin; hebben we een top middag met veel oude verhalen en veel gelach. De vriendschap is nooit verdwenen...

Hoe anders is het bij een vriendschap die later ontstond. Uit het totaal niks is ontstaat een intense vriendschap met de dochter van een collega. De dochter is in begin 20, maar erg wijs. Open blik. Ik vertrouw haar toe dat ik blog en we kletsen heel wat af op de app. Ze begrijpt me volledig en ik blijf me toch een aantal keren verontschuldigen voor mijn ‘klaagzang’ over het uitblijven van de baby. Intiem zijn met mijn lief wordt meer obsessie dan genot. Ik draaf door. Om de dag voelt als een missie, een opgave, een absolute must. Alles moet wijken hiervoor. En mijn blik staat alleen daarop gericht.

Ik verlies de grip op balans in mijn leven... bam... ik ga onderuit, onmerkbaar ook grenzen over. Na een avondje grappen en grollen over toys in de slaapkamer en daarna een serieus gesprek over tattoos, stuur ik haar een foto van mijn lief die eindelijk van de bank af is en zichzelf aan het opdrukken is. Iets wat ik stimuleer, omdat een sportief lijf een betere zaadproductie geeft... bam... ze gooit de deur dicht, einde vriendschap. De foto is totaal ongepast naar haar mening. Vol ongeloof staar ik naar het bericht. Enigszins in lichte paniek. Waar heb ik een voorwaarschuwing gemist?

Omdat ik niet geloof het negatief, probeer ik iets positiefs hier uit te halen. Stop... ik ben dus blijkbaar doorgeslagen met mijn focus... probeer het los te laten, terug naar liefde in de relatie, en alleen maar liefde... jeetje, hoe doe ik dat? Help me, vraag ik manlief. Maar hij geeft aan: je moet het zelf doen, ik kan jou niet veranderen. En natuurlijk is het moeilijk, veranderingen zijn moeilijk.

Die focus probeer ik te verleggen en het lukt met hulp van buitenaf, om mezelf te vinden, rust te pakken en te genieten van alles wat ik wel heb. Het neemt absoluut niet de wens weg, maar wel de druk van de ketel.

Ik hoop dat als ze deze blog misschien leest en leest dat ik door wanhopigheid misschien onbewust haar grens over ging, maar dat was nooit mijn bedoeling. Ik wil geen mensen kwetsen. Zo zit ik niet in elkaar en het leert mij bewuster te worden van mijn proces. Misschien lag de focus inderdaad heel hard op het verkeerde, maar hee... ik ben een mens, mensen maken fouten, maar ik wil mijn best doen om er echt van te leren.

En hopelijk helpt me dat ook in mijn proces naar mijn wens... een baby’tje van manlief en mij.