Ziekenhuis in ziekenhuis uit

Alles ziet er goed uit, maar waar gaat het dan mis?

Het is al even geleden dat ik schreef over onze eerste afspraak met de gynaecoloog. Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder en is er veel gebeurd. Een zwangerschap heeft zich helaas nog steeds niet aangediend, maar we zijn wel heel wat onderzoeken en ingrepen verder. Het is tijd om jullie op de hoogte te brengen van het vervolg…

Tijdens ons eerste bezoek aan de gynaecologische afdeling in het ziekenhuis heeft de arts ons een aantal vragen gesteld en heeft hij mij lichamelijk onderzocht. Na een inwendig onderzoek met behulp van een eendenbek en echokop leek alles er prima uit te zien. Er waren geen bijzonderheden. Dus door naar de volgende fasen: het bloedonderzoek en een zaadonderzoek.

Het bloedonderzoek stelde niet heel veel voor. Op cyclusdag 3 wordt er bloed geprikt in verband met het hormoononderzoek. Een week na de verwachte eisprong wordt het hormoon progesteron bepaald. Met dat stofje wordt vastgesteld of en wanneer er een eisprong is geweest. Niet heel spannend, maar voor de gynaecoloog (en daarmee ook voor ons) wel belangrijk om te weten. Zoals verwacht had er keurig volgens planning een eisprong plaatsgevonden.

Ondertussen mocht mijn vriend ook letterlijk en figuurlijk zijn bijdrage leveren. Hij kreeg een potje mee naar huis om die een paar dagen later gevuld weer in te leveren. De inhoud gaat naar het fertiliteitslaboratorium, zodat het zaad getest kan worden op kwaliteit en levendigheid. Omdat bij mij alles goed leek te werken, had mijn vriend wat minder vertrouwen in hetgeen hij leverde.

Binnen een paar dagen hoorden we dat zijn wantrouwen onterecht was, want met zijn zaad was niets mis. “Bovengemiddeld”, zoals de dokter het subtiel uitlegde. “Superzaad”, zoals mijn vriend het vertaalde. Hoe dan ook; goed nieuws. Ook al betekende het dat we verder moeten zoeken naar een mogelijke oorzaak van het uitblijven van een zwangerschap.

Op cyclusdag 10 werd ik weer in het ziekenhuis verwacht. Dit keer voor een echoscopie en een test na de samenleving. Bij het echoscopisch onderzoek wordt vastgesteld dat er een eiblaasje aanwezig is die minimaal de grootte van 17 mm heeft bereikt. Het onderzoek werd uitgevoerd door twee vrouwelijke artsen. Hun reactie was positief, bijna lyrisch zelfs.

Ik was precies op het juiste moment aanwezig en het eiblaasje had een prachtige grootte bereikt. Het stond zelfs bijna op het punt van springen. Ze vroeg wanneer ik voor het laatste ‘gemeenschap’ had gehad. “Gisterenavond”, antwoordde ik. Dan was dit het perfecte moment voor de test na de samenleving, legden de dokters uit.

Bij de test na de samenleving wordt gekeken na de voortbeweging en overleving van de zaadcellen in het baarmoederhalsslijm. Vanwege de samenstelling van het slijm is dit alleen in de vruchtbare periode goed te meten. Een juist timing is dus heel belangrijk. Goed voorbereid als we wilden zijn, hebben we dus ook de avond voor ons bezoek aan het ziekenhuis even uitgebreid ‘geknuffeld’.

Eén van de artsen haalde wat slijm uit mijn baarmoederhals, zodat het onderzocht kan worden. Spannend! Dit zegt echt iets over ons samen; zijn we een match made in heaven of willen zijn zaadjes liever niet in mijn slijm leven? We moeten weer een paar dagen geduld hebben, voordat we antwoord op deze vraag hebben.

Een kleine week later worden we weer verwacht bij de gynaecoloog. Dit keer om alle resultaten door te nemen. De meeste resultaten hebben we telefonisch al doorgekregen, maar dit ging eigenlijk om de laatste test. Toch wel belangrijk. Want wat als alles goed is, wat doen we dan? Of als het juist niet goed is, hoe lossen we dat op?

De dokter wist te vertellen dat alle uitslagen positief waren; dus ook de test na de samenleving. We zijn een prima match, alleen onze timing is waarschijnlijk nog niet helemaal juist geweest. Maar wat nu?

De dokter wilde graag nog één onderzoek bij mij doen, maar wel een meer ingrijpende dit keer. Hij dacht dat het zinvol was om een laparoscopie (kijkoperatie) uit te voeren. Als kind heb ik, als gevolg van een geperforeerde blindedarmontsteking, buikvlies ontsteking gehad. Soms ontstaat er na zo’n ontsteking littekenweefsel in de buikholte of verklevingen. De arts wilde met onderzoek uitsluiten dat er verklevingen in en rond de eileiders zouden zitten. Dat leek mij een goed idee, want dit kan natuurlijk alles blokkeren. Verder de medische molen in dus.

Het duurde weken voordat die afspraak gepland kon worden. En dan ben je bijna aan de beurt en hoor je over de eerste coronagevallen in Nederland. De zondag voor de operatie hoorde ik dat de eerste coronapatiënt in het betreffende ziekenhuis was opgenomen. Het zou toch niet nog langer duren…

Volgende keer vertel ik over de voorbereiding van de operatie en of het uiteindelijk nog door kon gaan vanwege corona. Wordt vervolgd.