Vakantie valt in het water, weg romantiek

Niks leek ons geluk in de weg te staan. We voelden allebei dat het deze maand raak zou zijn. Helaas viel onze vakantie in het water toen we een telefoontje kregen van mijn schoonmoeder. Oma was overleden… Daar zit je dan. Op een dakterras in Barcelona. Een paar minuten geleden proostten we nog met een glaasje sangria, nu zitten we sprakeloos tegenover elkaar. Onze euforische stemming is als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ondanks het verdriet, proberen we er nog het beste van te maken. Heel stiekem hopen we dat de begrafenis na het weekend zou zijn. Dan zouden we in elk geval onze vakantie nog af kunnen maken. Uiteindelijk horen we dat oma vrijdag begraven zou worden. Dat is even slikken, want nu moeten we een hoop regelen voor onze terugvlucht. Maar aan de andere kant, het is goed zo. Afscheid nemen is belangrijker dan onze vakantie. Daarvan zouden er nog veel komen.

De volgende dagen staan vooral in het teken van plannen en regelen. Verzekering bellen, nieuwe vlucht regelen en de twee dagen die we nog hebben zo goed mogelijk besteden. In sneltreinvaart bezoeken we de toeristische attracties: Camp Nou, Sagrada Familia, Parc Güell en niet te vergeten de wereldberoemde winkelstraat Las Ramblas. ’s Avonds laten we ons uitgeput in bed vallen. Gelukkig hebben we nog net genoeg energie om wat tijd voor elkaar te maken. Onder het mom van niet geschoten is altijd mis, vallen we even later in een diepe slaap.

Omdat we onze vakantie drie dagen eerder moeten afbreken, proberen we de laatste dag nog optimaal te genieten. Helaas voelt mijn vriend zich niet lekker en valt ook deze dag behoorlijk tegen. We kibbelen wat, vooral om ons verdriet en frustratie een plek te geven. Het heeft geen zin, we moeten er het beste van maken. Ondanks dat hij zich allesbehalve goed voelt, probeert mijn vriend toch wat romantiek te brengen. Hij koopt een mooie roos voor mij en tovert een glimlach op mijn gezicht. Ik ben hartstikke gek op hem. Hopelijk wordt onze liefde snel bezegeld met een kindje.

Zodra we weer thuis zijn, gaat alles in sneltreinvaart. Begrafenis van oma, bezoekjes aan de familie en ook werk gaat weer door. Het lijkt alsof we nooit op vakantie zijn geweest. Het voelt zo ver weg en we verliezen ons weer in de waan van de dag. Hoewel we niet optimaal geprofiteerd hebben van onze vruchtbare dagen, hebben we er nog steeds een goed gevoel over. We hebben tenslotte maar één kans nodig.

Zoals elke maand weet mijn vriend zeker dat er een baby in mijn buik groeit. Ik durf daar nog niet teveel op te hopen, als het niet zo is, is de teleurstelling weer zo groot. Ik probeer mezelf tegen dat gevoel te beschermen, maar kan er niks aan doen: ik ga mee in het enthousiasme van mijn vriend. Misschien is het écht zo. Nog een paar dagen, dan weten we het zeker. Ik probeer er niet zo obsessief mee bezig te zijn. Probeer geduldig af te wachten tot ik ongesteld wordt. Of niet. Nog een paar dagen… Wachten duurt lang.