De dag na de laparoscopie

In mijn vorige blog schreef ik over mijn ziekenhuisopname die iets anders verliep dan verwacht. Na de laparoscopie mocht ik niet meteen naar huis. Enorme krampen in mijn buik zorgden ervoor dat ik platgespoten werd met morfine en een nachtje moest blijven. Na een flinke dosis pijnstillers viel ik uiteindelijk in slaap. Zou ik me de volgende dag beter voelen?

Toen ik ’s ochtends wakker werd, voelde ik geen pijn. Ik kon nog niet heel erg goed bewegen, mede door de katheter die ’s avonds laat nog is aangelegd. Terwijl ik voorzichtig probeerde te verzitten, wachtte ik op de pijnlijke steken; die bleven uit. Niet veel later kwam een verpleegster de katheter verwijderen. Een andere zuster kwam vragen of ik zin had in een ontbijtje. Oké, dat ging er wel in. Toch vond ik het nog een beetje spannend om te eten. Stel dat ik weer buikpijn zo krijgen. Ik maakte me onnodig druk; het broodje ging zonder problemen naar binnen en ik voelde achteraf geen pijn.

Toen al het ziekenhuis personeel druk in de weer was met andere werkzaamheden, zag ik dat als een geschikt moment om voorzichtig mijn bed uit te klimmen. Niemand hield mij in de gaten, dus de druk was niet zo groot. Wonder boven wonder zag ik mezelf op de rand van het bed zitten om vervolgens te gaan staan. Waar ik de dag ervoor nog krom lag van de pijn, kon ik nu zonder problemen staan. En lopen. Ik liep. En ik voelde niets! Wat heerlijk.

Door de kop thee die ik had gedronken, moest ik toch even naar de wc. Op eigen kracht wandelde ik richting het toilet. Ook plassen ging pijnloos. Daarna vond ik het wel welletjes geweest en liep ik weer terug naar bed. Ik voelde me goed en had geen pijn.

Toen mijn vaste gynaecoloog aan het bed verscheen, was ik toch wel heel benieuwd naar wat ze wel of niet hadden gevonden bij de operatie. De dag ervoor had een andere dokter het ook al verteld, maar doordat ik afgeleid was door de pijn en suf was van de pijnstillers heb ik die informatie maar mondjesmaat in mij op kunnen nemen.

De gynaecoloog vertelde dat het onderzoek zonder problemen is verlopen. Ze hebben het gas de eileider in geblazen, zodat ze konden zien of beide eileiders goed toegankelijk waren. Hoewel één van de twee eileiders iets gekronkeld lag, bleken beide eileiders bereikbaar. De oorzaak voor het niet zwanger worden, leek dus niet aan de beperkte toegankelijkheid van de eileider te liggen. Aan de ene kant is dat natuurlijk goed nieuws, aan de andere kant weten we nu nóg niet waar het nu wel aan ligt.

Tegen het einde van de ochtend moet ik een brief tekenen waarin staat dat ik weer naar huis kan. Ik bel mijn vriend en hij haalt mij op. Thuis doe ik lekker rustig aan en slaap ik veel. Dat bijkomen van de operatie duurt nog het hele weekend. De week erna ben ik zelfs nog suf, maar kan ik gelukkig wel weer werken.

Een paar dagen na de operatie word ik weer gebeld door de gynaecoloog. Hij vraagt hoe het herstel is gegaan en of ik nog vragen heb. Ik ben erg benieuwd naar de rest van het traject. Hij geeft aan dat in principe alle onderzoeken zijn gedaan en dat we nog steeds een goede kans hebben om op een natuurlijke manier zwanger te worden. Hij raad ons aan nog even geduld te hebben en het komende half jaar nog samen proberen zwanger te worden. Het klinkt allemaal heel logisch, maar dit is niet wat ik wilde horen. Ik weet eigenlijk ook niet wat ik wel hoopte te horen.

Misschien is het wel even goed om wat rust te nemen. Geen ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en testjes meer. We gaan het gewoon leuk maken met z’n tweeën; dan komt de rest vanzelf wel. Het is na 1,5 jaar niet gebeurd, wie zegt dat het binnen twee jaar ook niet gaat lukken? We moeten er in blijven geloven, dan komt het vanzelf wel. Of niet. Maar dat zien we over een paar maanden dan wel weer.

De operatie was in februari 2020; de dokter raadde ons aan tegen het einde van het jaar weer terug te komen – uiteraard als we niet zwanger zouden zijn. Inmiddels is het eind 2020 en is er heel wat gebeurd. Wat dat is? Dat lees je in mijn volgende blog!