Na de laparoscopie, waarom komt er bloed uit mijn navel?

De vorige keer vertelde ik over de laparoscopie in het ziekenhuis. Die verliep niet helemaal volgens plan en ik moest zelfs een nachtje blijven. Na de ingreep vertelde de gynaecoloog dat ze niets bijzonders hebben gevonden en dat er nog steeds een reële kans bestaat op een natuurlijke zwangerschap.

We kregen het advies om het samen nog een half jaartje te ‘proberen’ en als het dan nog niet lukte weer even langs te komen. Het goede nieuws is dat er geen beperkingen zijn gevonden, maar het slechte nieuws is dat we daardoor geen stap dichterbij zijn gekomen. Het advies van de gynaecoloog opvolgen is het enige dat we kunnen doen.

Ondertussen probeer ik mijn gedachten te verzetten en dat gaat op zich prima. Corona zorgt ervoor dat het wat rustiger is op het werk en dat ik elke dag thuis moet werken. Daardoor heb ik ineens zeeën van tijd. Ik ben beter voor mezelf gaan zorgen. Mijn voeding wordt gezonder. Ik at al weinig vlees en vis, maar heb besloten om hier helemaal mee te stoppen.

Daarnaast ben ik meer gaan sporten. Mijn vriend en ik hebben een mountainbike gekocht en daar maken we bijna elk weekend gebruik van. Daarnaast wandel ik heel wat kilometers weg. De babywens is er nog steeds, maar is niet elke dag prominent aanwezig in mijn hoofd.

Ondertussen gebeuren er wel andere vreemde dingen in mijn lijf. De laatste tijd voelde ik wat jeuk bij mijn navel. Voor de laparoscopie hebben ze hier een sneetje gezet, dus ik ging er vanuit dat het daarmee te maken had. Tot ik op een dag een bolletje in mijn navel ontdekte. Het bolletje leek een beetje op een volgezogen teek; grijs en rond. Ik heb een vrij diepe navel, dus ik dacht dat het misschien om wat opgehoopt vuil ging.

Dat is wat ik vond op internet en hoewel ik erg schoon ben, sta ik mijn navel niet altijd uitgebreid te boenen. Dus het klonk vrij aannemelijk. Van de ene op de andere dag ging het bolletje stuk – waarschijnlijk door het schuren van mijn broek – en kwam er bloed uit. Dat zag er niet heel fraai uit, maar ik dacht dat het daarmee klaar was.

Tijdens het douchen, zorgde ik er nu wel voor dat ik mijn navel goed spoelde en daarna goed droogde. Ik wilde niet weer zo’n gek bolletje en was er alert op. Tot een paar weken later weer een bolletje verscheen. Deze ging vrij snel kapot. Het gevolg; een bloedende navel. Maar een paar weken later, je raadt het al: weer een bolletje. Toen heb ik snel een afspraak gemaakt met de huisarts, want hier leek wel iets anders aan de hand.

De huisarts had nog nooit zoiets gezien. Ze heeft een foto gemaakt en daarna gekeken of ze het bolletje kapot kon maken. Er kwam weer wat (oud) bloed uit. De huisarts stond voor een raadsel; ze had werkelijk geen idee wat het was. Ze zou de foto’s doorsturen naar een specialist, wellicht konden zij meer vertellen.

Een paar dagen later werd ik gebeld door een dermatoloog. Ze hadden de foto’s ontvangen van de huisarts, maar konden niet zeggen wat het was. Of ik langs wilde komen, zodat ze een monstertje konden nemen. Gelukkig wist ik van tevoren niet hoe dit zou voelen, anders was ik misschien niet eens gegaan. Ik zal jullie de details besparen, maar het was geen pretje. Gelukkig was het wel snel gepiept, dus zat ik binnen een paar minuten weer in de auto naar huis.

De vraag van de dermatoloog spookte door mijn hoofd: “Valt de bloeding samen met een bepaald moment in je cyclus?” Eerlijk gezegd had ik daar niet eens bij stilgestaan. Als ik terug ging rekenen, leek het erop dat het bolletje zichtbaar werd vlak na mijn menstruatie. Ik zou het eens in de gaten houden. En ja hoor… toen in ongesteld werd, begon mijn navel ook te bloeden.

Er kwam geen bolletje, want dat stukje huid was tijdens het nemen van het monstertje weggebrand. Een paar dagen later kreeg ik het verlossende telefoontje. Dit keer van het ziekenhuis. Wat blijkt? Ik heb endometriose.