Na de septum operatie

Meer kan ik mij van de septum operatie niet herinneren. Ik was redelijk snel terug wakker. De operatie was zeer goed verlopen. Zelfs qua pijn viel het erg mee. Ik was nog wat suf en voelde wel iets in mijn lies en onderbuik. Op de kamer stuurde ik een berichtje naar mijn partner dat ik terug was. Inderdaad veel sneller dan voorzien. Er was 3 uur uitgerekend voor mij, op 1u30 was ik terug.

De dokter kwam mij inlichten over de operatie. Die was zeer vlot gegaan. Het septum is met succes gecorrigeerd (wat dus wil zeggen dat aan de buitenwand niets aan is!). Tijdens de operatie hadden ze ook gemerkt dat ik endometriose had, ook dit hebben ze gelijk opgelost. Klinkt toch allemaal goed, niet? Eens de verdoving uitgewerkt was mocht ik naar huis. Als ik hersteld zou zijn konden we er terug met goede moed invliegen!

De herstelling verliep eigenlijk heel erg vlot. Ik had vooraf heel wat angsten opgebouwd, maar die waren helemaal niet nodig. Een dag of drie later voelde ik al niets meer. Het ziekenhuis belde enkele dagen nadien om bij wijze van opvolging te horen hoe het met mij ging. Ook zij was verbaasd hoe goed het ging. Ik had er dus absoluut terug goede moed in!

De vragen op school waren om het zacht uit te drukken onaangenaam. Iedereen wou weten waar ik zat en iedereen vond het nodig zijn eigen advies erover te geven. “We zien dat je ergens mee zit dus vertel het gewoon.” “Ik weet dat je gevraagd hebt je afwezigheid te respecteren, maar als collega’s zijn we bezorgd over wat er aan de hand is. Ben je ziek? Is het ernstig?”