Zwanger worden met Endometriose

Hay! Ook ik ben netjes opgevoed, dus een voorstelronde lijkt mij een goed idee. Ik luister naar de naam Sa, met mijn leeftijd zit ik zo midden twintig en ik woon in de Randstad. Een dorpje waar vast niemand ooit van heeft gehoord. Ik heb het allerliefste vriendje en leukste hond van de hele wereld. Ik ben een gezegend mens.

Als losbollige tiener heb ik eigenlijk nooit de droom gehad om moeder te worden, ik zag het als puur een bijzaak. Maar nu, midden in de 20 is deze 'bijzaak' een 'hoofdzaak' geworden. Van nachten lang feesten, leven met de dag en zien wat morgen brengt is mijn leven veranderd naar ziekenhuis afspraken, een strakke planning en medicatie. Waarom? Ik ga het jullie allemaal uitleggen.

Onze kinderwens begon op Nieuwjaarsdag 2015. Die dag heb ik de pil in een hoek gesmeten. En ja, zo begonnen wij dus aan onze langdurige reis. Om het verhaal wat in te korten, anders wordt het een oneindig lang verhaal waar vast niemand op zit te wachten, in mei 2016 zijn wij in het ziekenhuis beland.

Onze gynaecoloog, wat een leuk en fijn mens, alle lof voor haar, stelde ons enigszins op ons gemak. Vele onderzoeken verder kregen wij het antwoord waarom het a.k.a onze kinderwens, nog niet was gelukt. Ik heb namelijk endometriose.

Oke, dat verklaarde wel het een en ander. Maar doc, wat nu? Door middel van een kijkoperatie zijn ze erachter gekomen dat mijn linker eileider totaal verkleefd is, en de rechter is ook zo goed als opgegeven. "Jullie enige kans om jullie kinderwens in vervullen te brengen is door middel van IVF", aldus de gynaecoloog.

Oke, IVF dus. Toen ik die woorden hoorde voelde het net of ik werd overreden door Trein 37. Net of je even buiten jezelf staat en in een slechte film bent beland. Maar nee, dit was de waarheid. We werden naar huis gestuurd met allerlei informatie en folders. Die folders heb ik vervolgens in de eerste beste papiercontainer gegooid die ik kon vinden, om vervolgens keihard te janken op het nummer Against all Odds.

Een dag later was mijn zelfmedelijden wel voorbij en hebben wij besloten om het avontuur aan te gaan. Onder het mom van niet geschoten is altijd mis... Ik begon met hormoon injecties, elke avond mocht vriendlief me platspuiten. Om de zoveel dagen krijg je een echo om te kijken of het 'daarbinnen' allemaal volgens schema verliep. En so far, so good.

Waar ik wel lichte paniekaanvallen van kreeg was de punctie, waarbij ze met een naald alle eitjes gaan oogsten. Je ligt dan in een stoel met beugels zo hoog als de zwarte piste in Oosterijk in volle glorie onder een tl-buis van verlichting, zo stoned als een garnaal van de medicatie. Ik had vele verhalen gelezen dat het de hel is, maar het is me 1000% meegevallen.

Onze eerste terugplaatsing van een TOP 8-cellige embryo was helaas mislukt, ook de cryo (een ingevroren embryo) was mislukt. En nu zijn we in de race voor onze 3e terugplaatsing die a.s zaterdag gepland staat.

Geestelijk en lichamelijk is het een zwaar traject, dat niet onderschat moet worden. Ik schrijf dit omdat ik andere vrouwen/stellen wil laten zien dat ze niet de enige zijn. Maar ook wil ik dit zware onderwerp wat lichter maken, om mijn blogs te schrijven met wat 'humor'. Want juist in dit traject moet je het af en toe van je af kunnen lachen.

Wij gaan door tot het bittere einde en ik hoop jullie mee te kunnen nemen in de wereld van IVF om zo onze kinderwens in vervulling te laten brengen. Ja, ik ben een ‘wijf’ met dromen en deze droom ga ik tot vervulling brengen!