Wachtmaand en omgaan met onze omgeving - IVF

De eerste twee weken zijn voorbij van onze wachtmaand en ik moet zeggen, ik vind het even heerlijk. Bijkomen van de hormonen en deze twee weken heb ik genoten van de wijn. Nu heb ik nog +/- twee weken te wachten op mijn menstruatie. Hopen dat deze op tijd komt, want ik heb een ongelooflijke eigenwijze cyclus. Ik ga m'n lichaam weer klaarstomen. Dat houdt bij mij in, goed op m'n voeding letten, goed bewegen en een extra zumba lesje pakken.

Toen wij hadden gehoord dat we het IVF traject ingingen was ik zo danig van slag en met toen, een aankomende operatie en punctie heb ik het onze beide ouders verteld wat er speelde. Beide ouders hebben tranen gelaten voor ons, en staan voor 1000% achter ons. Ik kreeg veel hulp na de operatie en ook veel hulp en steun na de punctie. Wat ik op dat moment heel fijn vond.

Ik vertelde al dat de wachtweken verschrikkelijk waren. Ik had genoeg aan mezelf en kon mijn omgeving daardoor niet goed verdragen. Alle vragen waren teveel en het leverde nog meer stress op. Wat voor ons een grote teleurstelling was als de poging niet lukte, was de teleurstelling van mijn omgeving net zo groot.

Bij onze eerste cryo poging heb ik bewust niks gezegd tegen mijn omgeving. Ik kon de vragen, blikken van medelijden en goed bedoelde adviezen er niet bij hebben. Misschien wat egoïstisch, maar dit voelde goed voor me. Het leven ging door, terwijl we een terugplaatsing hadden gehad. Ik kon leuke verhalen horen van hun en dat gaf mij afleiding ipv het weer over mij te hebben. Het stress gevoel om iedereen op de hoogte te houden verdween dus ik voelde me beter.

Zo zijn wij doorgegaan totdat de eerste IVF poging gedaan was. Nu zijn we bijna klaar voor de tweede poging en ik ben er nog niet uit hoe we dit met onze omgeving willen aanpakken. Ik merk het straks snel genoeg hoe ik me voel.

En dat betekent niet dat ik ze het niet wil vertellen en ergens weet ik ook dat het wat egoïstisch is. Ik wil me focussen op mijn lichaam en zo min mogelijk stress hebben, en het geeft me stress om elke stap, elk ziekenhuis bezoekje een 'verslag' te moeten geven. Ook al hebben ze het beste met ons voor. Gelukkig accepteren en snappen ze onze keuze.

Onze omgeving, die ik zo lief heb. Ze zijn er altijd voor ons, steunen ons door dik en dun. En soms zeggen blikken meer dan woorden. En zo voelen we elkaar aan zonder het hele verhaal te hoeven vertellen.

Love, Sa