De wens voor een tweede kindje de medische mallemolen in

Een tweede kindje.. wat is die gewenst! Vol goede moed begonnen wij ruim drie jaar geleden aan dat avontuur, spiraal eruit en fantaseren over namen en hoe de babykamer eruit zou gaan zien.. Niet wetende dat het zo lang zou gaan duren, zonder garantie's.

We hebben een prachtige dochter, zij is nu zeven jaar en ik had het haar gegund om een broertje of zusje te hebben om mee te spelen en later alles mee te delen. Maar het leeftijdsverschil wordt, als het al mag lukken, steeds groter.

Redelijk snel nadat ik mijn spiraal heb laten verwijderen raakte ik zwanger; helaas ging dat met negen weken mis. Dat was flink balen om het zo maar even te zeggen; maar het zou vast snel weer lukken! Maar helaas… We hebben ondertussen 5 IUI'S gehad (inseminatie's) maar die zijn allemaal mislukt. Toen mochten we door voor IVF.

Ik heb onderweg naar het IVF traject veel complicatie's gehad waardoor het telkens een maand uitgesteld moest worden, maar in januari was het dan zover; de punctie! Auw, wat deed dat een pijn. Mijn partner moest machteloos toekijken en ik had meer dan 20 eitjes die weggehaald werden. Wat een hel.

Een dag na thuiskomst begon het ondraaglijk te worden, in de nacht kroop ik op handen en voeten door de kamer. Uiteraard de spoed gebeld maar "Het kon wel wachten tot de volgende dag”, werd er gezegd. De volgende ochtend ben ik in een rolstoel het ziekenhuis ingereden, waar ik huilend van de pijn (en ik ben geen jankerd) zat te creperen in de wachtkamer. Pas twee uur later werd ik geholpen, ik mocht bloed laten prikken. Weer een aantal uur later kwam daarvan de uitslag.

Overstimulatie, gevaarlijk en heel pijnlijk. Ik werd meteen opgenomen en heb een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen aan een infuus en met veel pijnstilling. Tien mooie embryo's waren er uit de behandeling gekomen, waar er normaal eentje vers van teruggeplaatst wordt, maar door de opname ging dit niet door en is alles de vriezer in gegooid. En net toen ik hersteld was na twee maanden (!!!) en ik mijn eerste terugplaatsing zou krijgen was daar: Corona. Alles afgeblazen tot ‘nader order’ en zo wachten we dus maar weer.

Vaak krijg ik de opmerking; "maar.. een tweede kinderwens die niet lukt is wel vervelend maar ach, je hebt er in ieder geval een." En dat is zeker waar, maar dat maakt ook dat je als ouders met een tweede kinderwens het gevoel hebt dat jouw wens er niet echt mag zijn. Dat het voor anderen allemaal veel erger is en wij niet zo moeten klagen. Dat is soms lastig!

Je hebt een toekomstbeeld voor ogen, en die stort elke maand als het weer niet gelukt is een beetje in. In het begin waren wij dan ook stil erover, maar ik kon mijn mond niet meer houden als iemand weer eens een opmerking maakte als "Nou, wordt wel tijd voor een tweede hé".. dus flapte ik alles eruit. Mensen schrokken daarvan, maar ik vond het fijn om het taboe te doorbreken. Daarom blog ik daarover; op Instagram en vanaf nu ook hier.

En niet alleen daarover, maar ook over ons chaotische leven met een kind, een baan, een hond en kat en al onze plannen.

Heb je vragen, wil je wat weten.. ik ben overal open voor, dus vraag maar raak.