Gaat hij vreemd? Gevoel of verstand, welke volg je?

Ik was dus zwanger, het was echt zo.. Ik, die bang was of ze ooit überhaupt wel zwanger zou mogen worden, bleek nu ineens onverwacht zwanger te zijn!

Helaas waren er op dit moment wat dingen die speelden in de relatie met E. Hij werkte in een restaurant en was nogal flirterig met de gasten. Het moest van zijn baas vertelde hij, maar het betekende allemaal niets. Maar toen was er ineens dat ene meisje. Mijn alarmbellen gingen af, er klopte hier iets niet.

E. stelde me gerust en zei dat het echt niets was, maar toch voelde ik me er niet fijn bij. Aangezien hijzelf niet een bepaalde afstand nam van haar, besloot ik dan zelf maar te zorgen dat ze wist dat hij een relatie had. Ze wist van niets en bleek E. wel erg leuk te vinden. We kregen ruzie en hij was vertrokken naar zijn werk.

Ondertussen had ik dus een zwangerschapstest gedaan en moest ik E. gaan vertellen dat ik zwanger was, terwijl we die ochtend nog ruzie hadden over een ander meisje. Toen E. thuiskwam vertelde hij me dat hij lang gebeld had met haar om alles uit te leggen. Ik wist niet wat ik hoorde. Hij belt haar om het uit te leggen, maar laat mij in huis zitten, terwijl we ruzie hadden.

Ik was woest op hem en voelde me weer zo gekwetst, maar toch moest hij weten dat ik zwanger was. Het maakte me allemaal niet meer uit en tijdens de ruzie gooide ik het nieuws eruit. Het sloeg in als een bom en E. kon niets meer zeggen. Huilend ben ik weggelopen. Ik moest alleen zijn en kon hem even niet meer zien.

E. kwam achter me aan en wou met me praten. Het was ondertussen al midden in de nacht en ik was moe. Moe van de situatie en moe van hem. Ik wou gewoon slapen en even verdwijnen in mijn eigen bubbel met gedachtes aan het kindje dat in me groeide. De volgende ochtend was het tijd voor een gesprek. Er moest echt iets gaan veranderen.

Er kwam een kindje bij en daarbij een bak aan verantwoordelijkheden. Hij moest keuzes gaan maken of hij zo door wou met zijn leven met flirten of serieus verder wou gaan. Helaas kreeg ik niet direct het antwoord waar ik stiekem op gehoopt had. Hij wist het allemaal niet meer en moest nadenken...

Ik hield niets meer binnen van de misselijkheid, zelfs water kwam eruit. Ik voelde me zo slecht en wat verlangde ik terug naar Nederland. Ik was aan het skypen met een vriendin, maar tijdens het gesprek was het of ik met de minuut slechter werd. Ik moest naar bed, dit ging echt niet goed. Mijn vriendin belde me op mijn mobiel terug. Ik kon amper nog fatsoenlijk praten en werd enorm bang, omdat ik niet wist wat er met me gebeurde en E. aan het werk was.

Mijn vriendin heeft E. opgebeld dat er iets mis was en hij direct naar me toe moest. E. was onderweg en belde ondertussen zijn broer die bij ons logeerde dat hij bij me moest gaan kijken. Ik lag op bed was slap, moe, kon niets meer uitbrengen. De ambulance werd gebeld en ik moest direct naar het ziekenhuis. Alles ging als een waas langs me heen.

Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een echo en werd er bloed afgenomen. Er werd een tolk bijgehaald, zodat ik begreep wat er zou gebeuren. Op het echo scherm zagen we iets knipperen, het hartje klopte! Wat een opluchting! Maar wat was er mis met me? Bloeduitslagen kwamen terug en al mijn waardes waren veel te laag. Doordat ik niets meer binnen hield, moest ik een dag in het ziekenhuis blijven en kreeg verschillende soorten infuuszakken over de dag heen om alles weer aan te vullen. De tolk die ik had vertelde helaas weinig, dus ik had geen idee wat er gebeurde.

Het ziekenhuis wou me allerlei medicatie geven, maar ja ik ben zwanger, vreemd land dus ik vertrouwde het niet. Mijn moeder heeft de verloskundige in Nederland opgebeld en de hele situatie uitgelegd en doorgegeven welke medicatie ze wilden geven. Twee soorten mocht ik niet hebben één was veilig. Ondertussen was ik nog steeds enorm misselijk en kon ik niets binnenhouden. Mijn moeder kwam naar me toe voor drie weken en nam allerlei kruiden en dergelijke mee om te kijken of ik dat wel kon binnen houden. Ook had ze medicatie gekregen van de verloskundige tegen het spugen.

Door dat alles zo anders liep waren E. en ik nog niet toegekomen aan een goed gesprek met elkaar over hoe nu verder. Ik heb E. aangegeven als hij het kindje niet wou, dit prima was, maar hij dan eerlijk moest zijn. Dan ging ik terug naar Nederland en laten we het erbij. Hij wist het allemaal niet en was bang voor hoe zijn familie zou reageren.

E. had gevraagd om de zwangerschap geheim te houden voor zijn familie tot hij rustig met ze kon praten. Ik was hier weer enorm teleurgesteld over, maar besloot erin mee te gaan ook al ging het tegen al mijn gevoelens in. Misschien hadden we het juist weer even nodig om de afstand tussen ons te hebben om te kijken hoe onze gevoelens echt waren.

Lange gesprekken en vele discussies volgden. Tot E. een nacht niet thuis gekomen was. Hij was vaag over waar hij was. Ik kreeg twijfels… Moet ik wel verder met hem? Er zit iets niet goed. We besloten dat we toch niet uit elkaar zouden gaan en het tijd te geven.

We waren tot de conclusie gekomen dat ik absoluut niet daar zou willen bevallen. Ik sprak de taal niet, dus dat kon nooit soepel gaan verlopen. Een verblijfsvergunning aanvragen was dus ook zinloos. Na gesprekken met m’n moeder, besloten we dat ik met haar mee terug zou gaan.

Mijn verstand zei me dat dit nooit kon gaan werken. E. wou dit helemaal niet, dus is het misschien beter om er maar mee te stoppen. “Maar m’n gevoel”, zei hij: “moet er even aan wennen en het komt door de afstand die er weer gaat komen. Uiteindelijk komt het vast goed.” De laatste dagen daar bleven de twijfels maar door mijn hoofdspoken. Toch wou ik het een kans geven.

Het was tijd om weer afscheid te moeten nemen en het vliegtuig terug naar Nederland te pakken. Het voelde gek maar ergens ook heel erg fijn om nu weer in die veilige vertrouwde omgeving te kunnen zijn nu ik zwanger was.

Volg me vooral als je het vervolg wilt blijven volgen! Liefs