Alleen zwanger - zonder vriend tijdens de zwangerschap

Ik was weer terug in Nederland en nam direct contact op met een verloskundige, ik mocht gelijk langs komen. Eenmaal daar kreeg ik enorm veel informatie over zwangerschap en testen die mogelijk zijn. Ik was bijna 12 weken dus moest snel keuzes maken of ik bepaalde dingen wel of niet wou. Ik besloot geen testen te willen doen. Ik kreeg weer een echo en wat was dat kleine frummeltje in mijn buik alweer gegroeid!

Eenmaal thuis kwam ik tot rust en langzaam aan begon ik te beseffen wat er eigenlijk allemaal gebeurt was. In mijn hoofd had ik alles van E. alweer goedgepraat. Heel apart hoe dat eigenlijk werkt. Je verstand zegt je keihard weg te rennen en je gevoel creëert een sprookje dat er eigenlijk niet eens is. Weken volgden en zo ook de controles van de zwangerschap.

Ik ging voor een geslachtsbepaling. Om E. er toch bij te laten zijn, hield een vriendin tijdens de echo mijn telefoon vast om zo video te kunnen bellen zodat hij toch alles kon zien. It's a girl! Oh wat was ik blij! Gek genoeg miste ik E. op het moment zelf er niet bij. Ik was helemaal in de wolken van het nieuws dat ik zwanger was van een lief klein meisje, maar dat ik E. hier niet een seconde gemist heb bracht me zoveel twijfels. Ik bleef mezelf voorhouden dat het vast kwam door de afstand en dat als we op een dag definitief samen mochten zijn het allemaal wel goed zou komen.

De zwangerschap volgde en ik was ondanks de misselijkheid en spugen oprecht gelukkig. De situatie was misschien verre van ideaal, maar het deed me allemaal niets. Ik had enorme steun van m’n moeder en keek uit naar elke controle die er kwam.

We hadden besloten dat we zouden proberen een vakantievisum aan te vragen voor E. zodat hij bij de bevalling kon zijn. Ik ging nog voor twee weken op vakantie naar E. toe om alle papieren mee te nemen. Ik zat nog net onder het termijn dat ik geen "fit to fly" verklaring nodig had om te mogen vliegen. E. wist niet wanneer ik zou komen, ik ging hem verassen. Ik liet me door de taxi van het vliegveld naar zijn werk brengen. E was enorm geschrokken toen ik daar ineens stond.

Deze twee weken bij E. vlogen voorbij. Ik probeerde er het beste van te maken, ook al voelde ik me niet goed. Ik merkte dat er een afstand was tussen ons, maar ook dit praatte ik in mijn hoofd goed. Ik gaf de schuld aan allerlei verschillende factoren, behalve de relatie zelf. We namen weer afscheid en hoopten dat alles zou gaan lukken met het visum. Tijd van wachten was aangebroken. E. had alle papieren ingediend. Nu konden we niets anders doen dan afwachten of ze het zouden goedkeuren.

Inmiddels was ik over de 30 weken zwanger en viel het me allemaal steeds zwaarder. Ik had enorm veel last van harde buiken en ben ook twee keer in het ziekenhuis geweest met de angst dat de baby al zou komen. Ik voelde me bang. Ik wou dat E. bij de bevalling kon zijn, maar de vraag of dit haalbaar zou zijn werd steeds groter. Het visum was goedgekeurd. Nu maar hopen dat de kleine zou blijven zitten tot E. mocht komen.

Eindelijk was het zover. E. kwam naar Nederland. Ik keek hier enorm naar uit. Samen zijn in mijn omgeving en hiermee een stapje dichterbij de bevalling. Toen E. er eenmaal was voelde het goed en fijn. Ik was blij dat hij er was en we samen de laatste weken van de zwangerschap konden beleven.

De baby begon minder te bewegen en helaas moesten we meerdere keren naar het ziekenhuis voor controle om te zien of alles wel goed was. Ik werd gek van de onzekerheid. Ik had ook al weken voorweeën die maar niet doorzetten. Ik was bang, moe en ongerust. Na meerdere controles gehad te hebben en een gesprek met de gynaecoloog, werd besloten dat ik twee dagen later ingeleid zou worden.

Het vervolg komt snel online in een nieuwe blog!