Soms loopt niet alles van een leien dakje

Enkele maanden geleden ontdekte ik dat ik zwanger ben. Wat een verrassing zeg! Zwanger? Ik? Oh help!! Paniek! Maar evengoed Wauw! Ik word mama :) I'm so excited!

Zoals sommigen onder ons, was deze zwangerschap een volledige surprise en zeer onverwacht. Zowel voor mezelf als voor de papa. De vader en ik hadden namelijk ook niet echt de meest serieuze relatie. We enjoyed our time together, en verkenden wel meer dan enkel de slaapkamer.

Maar aan een relatie hadden we (of ik althans) nooit gedacht. Dus toen ik te weten kwam zwanger te zijn, durfde ik het hem ook nog niet vertellen. Ik wist dat hij geen kinderen meer wilde (hij heeft namelijk kinderen van een vorige relatie, beide bijna pubers). Na een week heb ik hem het grote nieuws verteld. Zoals je wel kan denken, grote paniek, maar al bij al een positieve reactie.

Hij steunde me in de beslissing de baby te houden en we gingen stap voor stap kijken hoe we het verder gingen aanpakken. De vader wilde alsnog het huisje-tuintje-kindje-situatie met me. Maar meer en meer zag ik in dat een relatie tussen ons niet ging lukken. En toen liep alles fout. Hij kan het me niet vergeven dat ik geen relatie wil.

Ondertussen bleek al tijdens mijn eerste bezoek bij de gynaecoloog dat ik een risico-zwangerschap heb door een hoge bloeddruk. Hierdoor heb ik een grote kans op een pre-eclampsia. Ik leef al jaren met een hoge bloeddruk, langs mijn moederskant is dit een veel voorkomend probleem. Maar ik had nooit kunnen denken dat dit zowel mezelf als mijn baby in gevaar kon brengen.

Ik neem dagelijks bloeddruk verlagende medicatie en bloedverdunners. Tweemaal per dag meet ik mijn bloeddruk en dit wordt ook doorgestuurd naar onderzoekers die mijn situatie zeer goed in de gaten houden in samenspraak met mijn gynaecoloog. Eigenlijk kan ik alleen maar van geluk spreken dat ik zo’n goed team achter me heb want in mijn situatie had ik de 25 weken niet gehaald, en ondertussen zijn we toch 27 ver.

De laatste weken heb ik alles geprobeerd om de stress te beperken, maar dankzij epistels aan berichten en mails vol verwijten en beledigingen van de vader was dit niet zo evident. Ik heb het contact tussen ons ook verbroken, aangezien ik hem niet tot inkeer kon brengen dat de gezondheid van de baby het belangrijkste was voor me op dit moment. Wat hij moeilijk kon verkroppen, aangezien mijn aandacht niet naar hem ging maar naar de baby. Recent heeft hij dan ook besloten dat hij zowel mij als onze zoon niet in zijn leven wil en hem niet zal erkennen als vader.

Maar ik blijf bij het idee dat mijn zoon zijn gezondheid het belangrijkste is. Ik wil zo ver mogelijk in mijn zwangerschap geraken zonder alle negatieve invloeden. En op dit moment heb ik eindelijk een gevoel van rust!! Mijn baby'tje is goed aan het bewegen en mijn bloeddruk blijft dankzij de medicatie laag genoeg. Het is natuurlijk wel altijd een beetje stressen, omdat het allemaal so onrealistisch lijkt en nooit gedacht dat dit me ging overkomen allemaal. Maar dankzij een grote vriendenkring waarop ik dag en nacht kan rekenen heb ik het gevoel dat alles in orde komt! You and me baby!