Me myself and my baby | Gr-Oei ik word single-mom

Ik vind het steeds fijn om met mensen te praten over mijn zwangerschap. Maar het vervelende aan deze gesprekken is dat je steeds op een punt komt waar de nieuwsgierigheid naar de vader groot wordt.

Hoewel ik dit onderwerp vaak probeer te vermijden, is het toch zeer moeilijk. En kan je het hen kwalijk nemen, hoe zou je zelf zijn! Ik zou het waarschijnlijk ook doen. Ik ben steeds eerlijk over wat er is gebeurd. Geen zin om er verhaaltjes rond te hangen, aangezien de waarheid toch wel aan het licht komt.

Sinds het begin heb ik ook altijd positieve reacties ontvangen rond mijn zwangerschap, wat wel fijn is natuurlijk. Maar ik merk weleens dat wanneer er wordt gesproken over single-mom zijn, dat de reactie vaak "oei" is. Ik vertel steeds dat ik het single-mom zijn niet erg vind. Wat ook zo is. Hij heeft een keuze gemaakt, die ik respecteer.

Het is niet gemakkelijk geweest, maar ik kijk er ook enorm naar uit om mijn zoontje alleen op te voeden. Ik zie geen "oei" in dit verhaal, wel een "GRoei". Ik heb nooit beweerd dat dit gemakkelijk ging zijn, niet emotioneel of financieel. Maar ik geloof wel dat er zoveel vrouwen zijn die dit alleen doen in veel moeilijkere en ingewikkeldere situaties dan waarin ik zit. Dus nee, geen oei voor mij .

Om even terug te komen op het emotionele aspect. Het feit dat ik alleenstaande mama wordt baart me eigenlijk niet veel zorgen. Wel dat mijn hele familie even 11.000 kilometer verder woont. Na al die jaren ben ik hier wel gewend aan geraakt, aanzien ik hier mijn eigen leventje heb. Maar met mijn zoontje op komst, begin ik me wel zorgen te maken.

Wat als hij ziek wordt en ik moet werken, wat als de crèche sluit, wat als ik ziek word of me iets zou overkomen? In al de jaren heb ik geleerd om enorm te steunen op vrienden. Maar vrienden zijn toch anders dan familie. Ik weet dat ik mijn familie zonder enige gêne die specifieke dingen kan vragen.

Dit zou ook wel bij vrienden kunnen, maar toch is er ergens die schaamte en gevoel van lastig te vallen dat ik maar niet kan loslaten, waardoor ik uiteindelijk -zelfs nu- toch zoveel mogelijk alleen probeer te doen, zonder mijn buik te overbelasten.

Vaak stel ik me de vraag of we met ons tweetjes straks in Nederland zullen blijven. Of misschien op termijn toch de grens oversteken naar mijn familie? Ik wil gewoon de juiste keuze maken voor hem.