De vreselijke kraamweek

Het is alweer even geleden dat ik een nieuwe blog heb geplaatst alleen met 2 kinderen slokt soms al je tijd op .

Ik was zo blij dat D. er eindelijk was. Ze was zo mooi en perfect en eigenlijk wou ik niets anders dan naar haar kijken. Ik had van te voren allerlei ideeën hoe het zou zijn als ik met E. een gezin zou vormen. Helaas kwam de realiteit niet eens in de buurt van wat ik gehoopt had. D. moest elke 3 uur een voeding krijgen, ook in de nachten. Hier stond ik helemaal alleen voor. E. was te moe en wou liever slapen. Ik snapte niet hoe hij zo kon doen. Je zou bijna denken dat hij degene is die een zwangerschap + bevalling heeft gehad.

Kraamzorg, je hoort er normaal zoveel positieve verhalen over. Tijdens de zwangerschap had ik tijdens de intake aangegeven dat we graag een kraamzorg wouden die ook goed Engels kon zodat er ook dingen uitgelegd konden worden aan E. De kraamverzorgster die we kregen was nog heel jong. Ik gok dat we één van de eerste gezinnen waren waar ze zelfstandig aan het werk was.

Bij thuiskomst uit het ziekenhuis wist ze niet hoe een flessenwarmer werkte. Er moest gekeken worden hoeveel voeding D. moest hebben. Ook dit wist ze allemaal niet. Gelukkig kom je dan met Google nog een heel eind. Aangezien ik voor de verzorging van D. eigenlijk helemaal alleen stond was ik enorm moe, en dan nog de kraamtranen.. Ik had het zwaar.. D. had enorm last van krampjes ’s nachts, dus slapen was er bijna niet meer bij.

Ik besloot om overdag als D. sliep ook maar te gaan slapen. Als ik eenmaal lag te slapen kwam de kraamzorg me weer wakker maken, omdat ze dan allerlei vragen had. Ik zat er doorheen en voelde me zo enorm slecht. Gelukkig was daar mijn moeder, mijn heldin! Ze zag dat het totaal niet goed ging en besloot dat ze bleef slapen, zodat zij een nachtje de zorg van D. op d’r kon nemen zodat ik een nachtje kon doorslapen. De kraamweek was voorbij en ik kreeg gelukkig veel hulp van mijn moeder!

Er waren 3 maanden voorbij. E. moest weer terug. Ergens was ik enorm opgelucht. Ik hoefde me niet meer te irriteren aan hem, maar aan de andere kant ook weer de twijfels.. Onbewust bleef ik toch hoop houden op dat perfecte plaatje dat het uiteindelijk allemaal wel zou goed komen. Toen E. eenmaal weg was, was er een soort rust terug gekeerd, alles leek wat soepeler te verlopen.

Ik genoot volop van D. Ze groeide en ontwikkelde zich zo snel en had een duidelijk eigen willetje. Echt heerlijk om te zien! Helaas werd de relatie met E. er niet beter op, maar ik bleef mezelf voorhouden dat het te maken had met de afstand. Ik voelde me verplicht tegenover D. er alles aan gedaan te hebben om de relatie te laten slagen.

E. kwam weer naar Nederland. Dit keer definitief om hier te komen wonen. We waren op het vliegveld om hem op te halen. Hij kwam door de schuifdeuren heen en hij leek anders, zijn houding, zijn blik er was iets geks. Ik probeerde dit gevoel van me af te duwen. Het was vast mijn eigen onzekerheid. In de dagen die volgden bleek alweer dat de realiteit zo anders was van wat ik had gehoopt.

We waren net weer samen. Je zou denken dat je het leuk hebt en vooral samen geniet van D. Maar helaas was het tegenover gestelde waar, we hadden alleen maar ruzies en discussies. D, die altijd een hele goede slaper was, veranderde. Ze werd ’s nachts huilend wakker en wou alleen maar bij mama zijn. Ze was prikkelbaarder en niet meer dat vrolijke blije meisje wat ik zo gewend was. Dit voelde niet goed, ik kon dit niet meer. En naar de zoveelste ruzie was het klaar, ik kon het niet meer opbrengen en maakte een einde aan onze relatie.

E. Was het hier niet mee eens. Hij heeft voor zijn familie een beeld hoog te houden. En ook al keek hij nooit naar D. om, werd mijn grootste nachtmerrie werkelijkheid. E. pakte me met hetgeen waar je elke moeder het meest mee raakt: je kind. Hij vertelde me dat als hij het land uit moest, hij zou zorgen dat dit met D. zou zijn en ik haar kwijt zou raken.

Ik raakte in paniek en heb direct contact gezocht met o.a. de politie. Helaas is het alleen zo dat zolang er niets gebeurt, je ook vrij weinig kan doen, behalve proberen te zorgen dat je overal op bent voorbereid.

Wil je weten hoe dit verder gaat? Volg me dan, het vervolg komt snel online!

Liefs!