Wat een abnormale kraamweek - alles wat mis kon gaan ging mis

Nog geen 4 uur na de bevalling (lees mijn vorige blog) gingen we naar huis. De kraamzorg was gebeld en die kwam gelukkig die avond nog bij ons langs. De borstvoeding was aan één borst gelukt in het ziekenhuis. Eenmaal thuis lukte dat gelukkig ook weer. De kraamzorg ging om half 12 's avonds naar huis en mijn ouder bleven slapen.

Die nacht was echt een ramp. Ze bleef maar huilen en we wisten niet wat ze wilde. Alle omstandigheden waren goed, maar ze wilde maar niet in haar wiegje slapen. Ik was kapot van de bevalling en nu kon ik geen oog dichtdoen. Ik raakte in paniek en mijn vriend haalde mijn moeder. Die kalmeerde mij en hielp ons zo goed als kon. Uiteindelijk lag onze kleine meid in haar wieg en lag ik met mijn arm over de rand haar handje vast te houden. Zo sliep ze tot ik mijn vinger voorzichtig terugtrok.

Inmiddels voelde het als een bloedleegte doordat ik mijn arm had afgeknald op de rand van de wieg. Ik kon niet wachten tot het 8 uur was en onze kraamzorg er weer zou zijn. Toen het eenmaal zover was stond ik haar beneden op te wachten en brak ik in tranen uit toen ze vroeg hoe het ging. Ze gaf ons tips en de tweede nacht ging zoveel beter!

Ons kindje kreeg helaas behoorlijke moeite met aanhappen doordat ik enorm gestuwde borsten had. De striae is er spontaan ingesprongen. Mijn lieveling kon de tepel niet vasthouden en we moesten over op plan B. Vingervoeden met een sonde met afgekoelde melk. Ze viel net iets te veel af, dus we moesten haar iets gaan bijvoeden. Welgeteld één voeding heeft ze kunstvoeding gehad. De kraamverzorgster kwam met tepelhoedjes en blokvoeden. Gelukkig met de tepelhoed wel succes. Ze dronk! En ze dronk veel!

Ze werd in de loop van de dagen steeds geler en de kraamverzorgster vertrouwde het niet. De verloskundige liet ons voor de zekerheid bloedprikken voor de bilirubine waarde. Met een uur zouden we teruggebeld worden door de verloskundige met de uitslag. Waar iedereen ons zei dat we ons niet druk moesten maken. Moesten we ons wel druk gaan maken.

De verloskundige belde dat we naar het ziekenhuis moesten voor fototherapie. Een speciale lamp zodat de bilirubine beter afgevoerd kon worden. Niet wetende wat ons te wachten stond, kwamen we aan in het ziekenhuis. Er waren gelijk twee verpleegkundige en de kinderarts die met ons meisje aan de slag gingen.

Het arme moppie moest alleen in een luier in een couveuse liggen met 3 lampen op haar gericht. Ze kreeg een soort blinddoek voor haar oogjes tegen het licht. Daarnaast plakkers voor de ECG, een infuus in haar kleine handje en een sensor voor de saturatie om haar voet. Ons hart brak. Ik heb mij nog nooit in mijn leven zo slecht gevoeld. Ze lag maar te spartelen in die bak. Ze mocht er niet uit, dus ik kon haar amper troosten. Ja, door een klein kiertje.

Ik moest haar voeden met afgekolfde melk in een flesje door die kleine kier. Wat ik nog het allerergste vond was dat mijn vriend niet mocht blijven. Ze stuurde hem gewoon naar huis! Dat terwijl er nog een kast was waar een opklapbed in zat, dus er was gewoon ruimte en mogelijkheid voor hem om te blijven slapen. Het was de rotste nacht uit mijn leven tot nu toe. Ze gilde alles bij elkaar en was ontroostbaar.

De monitor ging steeds af omdat haar hartslag boven de 200 kwam omdat ze zich zo druk maakte. Gelukkig mocht na 16 uur een lamp uit. En na 20 uur de andere twee. Ik mocht haar aankleden en bij me houden. We moesten de uitslagen van de waarde steeds afwachten of we naar huis mochten. Ondertussen waren allebei haar hieltjes kapot geprikt om bloed af te nemen. We mocht na 30 uur weer naar huis! Wat een opluchting. Helaas niet voor lange duur.

De volgende dag kreeg ik koorts. Niet een beetje, maar gelijk 40 graden. De verloskundige stuurde ons toch maar voor de zekerheid naar het ziekenhuis. In de hoop op bloedafname en kweekje en dan weer naar huis. Dat ging niet door helaas. De koorts liep op en we moesten blijven. Mijn vriend werd wederom naar huis gestuurd. Ik kreeg antibiotica en de koorts zakte gelukkig. De volgende dag mochten we gelukkig weer naar huis.

Vanwege de beroerde kraamweek kregen we een paar uur extra kraamzorg. Man man man, wat had ik het moeilijk dat onze kraamverzorgster wegging. Wat een top mens echt waar. Ik had haar zo willen adopteren als tante.

Nou waren de kraamtranen sowieso niet op de bon. Ik herkende mezelf helemaal niet meer, zo emotioneel was ik. Ik had het echt heel zwaar en wilde eigenlijk helemaal geen visite ontvangen. De meeste mensen hadden hier respect voor een gaven ons die ruimte. Toch waren er ook familieleden die zich erg opdrongen en vooral aan zichzelf dachten. Moeilijk is dat.

Vooral als het de familie van je vriend is. Het lullige was, het kwam uit een hoek die ik totaal niet verwacht had. Dat maakte mij nog verdrietiger en ik werd zelfs bloed nerveus voordat ze langs zouden komen. Ik heb niet echt een manier gevonden hier mee om te gaan. Uiteindelijk heb ik het maar gewoon over mij heen laten komen, ondanks ik ze eigenlijk niet wilde hebben op kraambezoek.

In mijn volgende blog neem ik jullie mee naar de weken tot nu en schrijf ik over de borstvoeding.