Wat heb ik een spijt van mijn keuze voor een abortus

Ik zal mijn even voorstellen aangezien dit mijn eerste blog is. Ik ben Chrissie, 25 jaar oud (of jong hoe je het wil noemen), samenwonend met mijn vriend, wij zijn op dit moment 6 jaar samen en onze kinderwens is groot. We zijn net begonnen met actief proberen.

Eerst wil ik jullie meenemen naar 2014. Dit is een belangrijk punt in mijn leven geweest waar ik eigenlijk zeer weinig mensen over verteld heb. Ik was op dat moment 21, zat in het derde jaar van mijn studie en liep stage. De pil was ik dom genoeg niet heel erg mee bezig. Ik slikte hem dagen wel, maar ook dagen niet. Bij mezelf dacht ik dat het toch niet zo'n vaart zou lopen. Ergens verlangde ik ook naar het stukje bevestiging dat ik wel vruchtbaar zou zijn. Mijn vriend gaf immers tijdens onze derde date al aan jong vader te willen worden.

Ik bestelde op internet een voordeelpakket zwangerschapstesten. Een beetje losgeslagen ging ik in het wilde weg maar wat testen. Ik was totaal niet bezig met vruchtbare dagen ofzo. Tot het moment dat ik van alles in mijn lijf voelde gebeuren: pijnlijke borsten, kramp in mijn buik. Dus hoppa nog een test er tegenaan. Tot mijn allergrootste schrik positief. Dus nóg een test en nóg een en nóg een. Mijn vriend naar de drogist gestuurd voor een Clearblue digital test. Zelf durfde ik niet meer, angst dat mensen zouden zien dat ik zwanger was. Alsof het op mijn voorhoofd geschreven stond.

De Clearblue test gaf 2-3 weken aan. Doodsbenauwd ging er een soort van koud zweet over mijn rug. Dit kán niet wat zijn. Vervolgens begon ik te huilen. Ik was niet blij en gelukkig. Het enige waar ik aan kon denken was dat ik zo'n verschrikkelijk domme idioot was geweest. Er zijn vrouwen die dolgraag willen, maar het niet lukt om zwanger te raken. En ik doe dit even alsof het een grap is.

Nu moest ik het mijn ouders vertellen. Stiekem hoopte ik op een reactie als ‘het komt wel goed, we komen hier wel uit’. Die kreeg ik niet. Ondanks ik al bijna 2 jaar samenwoonde, kreeg ik nog steeds financiële steun van mijn ouders. Het eerste dat mijn vader riep was: als jij dit doorzet stoppen wij alle financiële steun. Mijn moeders reactie weet ik niet eens meer.

Mijn hemel wat voelde ik mij slecht. Mijn vriend was door het dolle heen. Hij wilde dit zo graag. Ik kon het niet, ik was hier niet klaar voor. Mede door wat mijn ouders hadden gezegd, maar ook wat mijn volle verstand zei. Nog anderhalf jaar school, we woonde in een klein huurhuis ver weg bij mijn ouders. De verstandhouding met mijn schoonmoeder was slecht en we zouden kinderopvang nog niet kunnen betalen op dat moment.

Ik had een afspraak gemaakt bij de huisarts. Zij nam alle opties met mij door. Ik besloot te kiezen voor een overtijdsbehandeling. Alleen zit je dan vast aan een bedenktijd. Een afspraak gemaakt voor vrijdag over een week. Ondertussen ging mijn stage gewoon door, moest ik naar school en met de woede en onvrede van mijn vriend zien te dealen.

Daar ging ik dan die vrijdag, met mijn moeder in de auto naar de kliniek. Eerst een hele vragenlijst invullen, gesprek met de verpleegkundige en een echo. Eerst een uitwendige echo, maar toen daar niets te zien was een inwendige echo. Die vrouw maar duwen en drukken op mijn buiken en met die inwendige echo aan het roeren van binnen. Ik kan niets vinden, we moeten nog even een zwangerschapstest doen voor de zekerheid zei ze toen. Alsof de grond onder mij wegzakte. Was dit dan allemaal niet echt? De test van de kliniek sloeg ook positief uit.

Conclusie: ik was gewoon te vroeg. Over een week moest ik terugkomen. Het was verschrikkelijk die week. Ik had mijn stage verteld dat ik naar de dokter moest voor “iets” en nu moest ik weer opkomen met een volgend excuus. Ondertussen zat ik op stage tussen allemaal vrolijke mensen. Mijn stagebegeleidster was zwanger en een andere collega ook. Een grote gelukkige kliek, terwijl ik van binnen langzaam aan het afsterven was met de druk die op mij lag. Maar ja, daar had ik zelf voor gekozen en het was mijn eigen schuld bleef ik mezelf maar vertellen.

Vrijdag, opnieuw naar de kliniek. Nu was er wel wat te zien op de echo. Ik was 4 weken en 6 dagen (kun je nagaan hoe vroeg ik was met testen). Ik werd naar een kamer gebracht waar nog 5 andere bedden stonden. Er hing een grimmige sfeer want ja, iedereen komt hier voor hetzelfde. Ik wilde geen roesje terwijl het gebeurde, want ik wilde erna zo snel mogelijk weer weg. De behandeling zelf voelde ik weinig van. Ze kwamen mij ophalen met een bed maar ik stond al naast de “operatietafel”. Toch moest ik alsnog in dat bed gaan zitten want ik mocht nog helemaal niet staan. Ik kreeg een soort vlucht drang.

Het meisje tegenover mij werd verteld dat ze pas weg mocht wanneer zij had geplast. Gelijk toen de wc vrij was vloog ik overeind om te gaan plassen. Dat was geloof ik niet helemaal de bedoeling want de verpleegkundige was een beetje boos. Toen moest ik óók nog verplicht een broodje eten. twee happen brood weg en ik was aangekleed om te gaan. Beneden zat mijn moeder met een bezorgd gezicht op mij te wachten. Ze vroeg hoe het met mij ging en het enige wat ik haar toe kon snauwen was ´zo, nu hebben jullie je zin, het is gebeurd´.

We reden in stilte naar huis. Diezelfde middag moest ik nog naar school, anders zou ik de aftekening niet krijgen. Ik was verdoofd, alsof ik als een soort zombie was. Vervolgens kon ik alleen maar huilen en vertelde ik het de vriendin waarmee ik mee reed in de auto. Zij had hier ook niet echt een reactie op.

Toen kwam eigenlijk nog het allerergste, ik moest naar huis. Want thuis zat mijn vriend te wachten op de moordenaar die hem zijn kind had afgepakt. Ik heb het er eigenlijk bijna niet meer over gehad. Mijn ouders, vriend en 3 vriendinnen weten het en verder heb ik het nooit verteld.

Ik deel dit met jullie omdat ik mij heel lang schuldig heb gevoeld. Tegenover mijn vriend, mijn kindje en eigenlijk de hele wereld. Ik heb de keuze voor een abortus, onder enige druk, met mijn verstand gemaakt. Maar o, wat heb ik een spijt gehad. Uiteindelijk zei mijn hart iets anders. Laat je alsjeblieft nooit beïnvloeden door omstanders en maak de keuze vanuit je hart. Mijn vriend en ik zijn hier gelukkig samen bovenop gekomen en willen nu bewust gaan voor kindje.