Met 22 weken voel ik mij nog steeds niet echt zwanger

Afgelopen donderdag hebben we de 20 weken echo gehad. Niet dat ik onverschillig ben, maar ik maakte mij eigenlijk niet zo zenuwachtig ervoor. Ik heb natuurlijk zelf gekeken en kon met onze nieuwe echo al zien dat het geen open ruggetje of een vochtblaas in de nek had. Ook alle grote botten waren al compleet.

Mijn vriend vond het allemaal een stuk spannender. Hij maakt zich werkelijk overal druk over. Of ik niet te veel doe, dat ik niet aan mijn buik mag voelen waar de baby ligt en ga zo maar door. De 20 weken echo was uitgebreid en alles werd gecheckt. Onze echoscopiste (tevens verloskundige) was tevreden.

Alles zat binnen de norm, al was het hoofdje wel wat aan de kleine kant. Zij kon zich daar niet echt druk om maken. Ik trouwens ook niet. Mijn moeder en ik hebben allebei een klein hoofd. Als ik een helm koop voor op de motor kan ik eigenlijk altijd wel een aanbieding scoren omdat de maten XS en XXS altijd blijven liggen.

Vandaag (zaterdag) weer een afspraak bij de verloskundige. We hebben de resultaten van de echo even doorgenomen en zij wil toch even overleggen met haar collega of ze het ziekenhuis willen bellen vanwege dat kleine hoofd. Daar hoor ik later dus nog meer over. Best sneu, de echoscopiste had mijn vriend helemaal gerustgesteld en nu maakt hij zich toch weer zorgen.

Verder hebben we het nog even over bevallen gehad. Ze leek al iets minder tegen het geboortehuis te hebben. Ze heeft uitgelegd hoe het dan het beste in zijn werk kan gaan en zo. We hebben weer een afspraak voor over 5 weken. In verband met de feestdagen kon het niet eerder. Gelukkig kan ik zelf af en toe nog eens kijken.

Nu even heel wat anders. Ik ben echt super blij dat we een kindje krijgen, echt waar. Ik ben nu 22 weken zwanger, maar ik voel mij dus nog steeds niet echt zwanger. Ondanks mijn buik nu wel echt begint te groeien, is het nog steeds niet helemaal werkelijk of zo. Misschien omdat ik dus ook nog niet iets gevoeld heb. Tijdens de laatste echo was duidelijk dat de placenta tegen de buikwand aan ligt en dat zorgt voor een extra stukje demping. De echoscopiste zei al dat het echt nog wel even kan duren voor ik iets voel, maar al helemaal voor mijn vriend iets kan voelen.

Daarbij komt dus ook dat ik nog niet echt kan toegeven dat ik misschien iets minder aan kan dan voor de zwangerschap. Ondanks ik niet heel gedisciplineerd ging sporten, was ik eigenlijk altijd wel afgetraind en vrij sterk (al zeg ik het zelf). Ik heb dus ook met 20 weken zwangerschap gewoon mijn eigen winterbandjes verwisseld, gepoetst en opgeborgen. De halve zolder leeg getrokken en de vloer eruit gehaald en afgevoerd. Nee, ik kan niet zeggen dat ik het rustiger aan ben gaan doen tot nu toe.

Ik vind het fijn om zelf mijn eigen boontjes te doppen. En trouwens ook heel moeilijk om toe te geven dat ik iets niet zelf kan. Alle veranderingen in mijn lichaam heb ik nog niet echt geaccepteerd. Dus ook het feit dat mijn strakke buik nu weggaat. Sjonge jonge wat kan ik daar toch van balen als ik 's avonds in de spiegel kijk. Dan is ie namelijk wat boller en verder uitgezakt dan in de ochtend.

Om mij heen zijn nog een aantal dames zwanger die ik al heel trots over hun buik zie aaien en hem vast zien houden. Ben ik daar dan echt te lomp en te nuchter voor? Ik weet het niet hoor. Misschien zijn al die veranderingen van het zwanger zijn toch niks voor mij. Misschien verandert dat ook wel, wanneer ik echt zeker weet dat ik de baby voel. Ergens hoop ik toch op dat laatste, want anders wordt het nog een hele lange weg...