Het vertellen van de zwangerschap aan de werkgever

Er is de laatste weken niet heel veel gebeurd of veranderd vandaar dat het even stil was. We hebben nu de officiële termijnecho gehad en op de dag van de echo bleek ik precies 10 weken te zijn. We hebben het hartje gehoord en uitgebreid mogen kijken naar ons kindje.

We hebben gelijk die dag een afspraak gemaakt voor een geslachtsbepaling echo. Iedereen heeft hier natuurlijk zijn eigen mening over, maar wij willen het graag weten. Er zijn een aantal mensen in onze directe omgeving die heel stug het niet willen weten en er niks over willen horen. Want 'vroeger' deed je dat niet en was het een verrassing wanneer je kindje geboren werd. Prima, maar ik vind het sowieso een verrassing als je kindje eruit komt.

Het is altijd spannend hoe ziet het eruit, op wie lijkt het en is het wel helemaal gezond? Dus ik wil het weten, punt. Ik vind het een heel prettig idee dat ik een beetje rekening kan houden met kleding en niet alles super neutraal hoeft te zijn. Ik denk dat iedere aanstaande moeder wel denkt te voelen wat het wordt (ook al klopt dit misschien later niet). Ik heb heel sterk het gevoel dat het een meisje wordt. Ik denk omdat er de laatste tijd bijna alleen jongetjes om ons heen geboren worden.

Tweede onderwerp dat ik nog even aan wil snijden is het vertellen van de zwangerschap aan de werkgever. Ik heb hier gigantisch tegenop gezien en het ook best wel lang uitgesteld. Ik zag het al helemaal voor me dat mijn werkgever enorm boos zou worden. Het wordt voor het derde jaar op rij dat ik er voor een langere tijd in dezelfde periode tussenuit ga. En ondanks hij er verder weinig over te zeggen heeft, voelde ik mij toch schuldig.

Ik ben altijd vrij op maandag en ik keek op maandagavond even in mijn agenda voor de komende week. Daarbij zag ik dat er op de dinsdag een week later op de avond een patiënt was ingepland op een tijdstip dat ik normaal afblok, zodat ik naar huis kan. Ik werd zo boos en verdrietig vanbinnen (hormonen hadden de overhand), dat ik besloot de volgende dag het nieuws te gaan vertellen. Zo gezegd zo gedaan.

Dinsdagochtend gelijk mijn werkgever gebeld dat wanneer hij bij mij op locatie zou komen ik even 2 minuten met hem wilde praten. Na dit telefoontje heb ik het gelijk mijn (mannelijke) collega waar ik het meest mee werk verteld. Zijn reactie was niet super enthousiast, maar in ieder geval niet negatief. In de loop van de ochtend ontdooide hij een beetje en stelde steeds meer vragen. De grootste last was van mijn schouders.

Om half 1 kwam mijn baas binnen en het eerste wat ie riep was: "Nou, ben je zwanger?" Dus ik stamelde wat overrompeld: "ehh... ja". Waarop hij antwoordde: "Ja echt? Gefeliciteerd, wat wordt het? Oh, dan moeten we wel het een en ander regelen." Al met al mezelf flink op zitten naaien voor niks. Geen preek. Geen negatieve reacties. Niks aan de hand. Mijn hemel wat voelde dat als een opluchting zeg!