Een miskraam verwerk je op je eigen manier | Zat het nu maar even mee

De feestdagen stonden voor de deur. Enerzijds brachten ze wat afleiding, anderzijds was ik helemaal niet in feeststemming. Ik was nog volop bezig met het verlies van mijn kind. Voor sommige klinkt dat zeker en vast overdreven. Alsof iets wat nog maar zo klein is als een garnaal, iets niet tastbaar, voor zoveel emotionele last kan zorgen. Ik heb dan ook veel gehuild, gedacht aan waarom dit mis had kunnen gaan.

Laat me wel duidelijk zijn, dat ik respect heb voor ieders manier van omgaan met een miskraam. Na zelf te weten hoe dit voelt, snap ik zeer goed hoe je in deze zwarte put terecht komt. Emotioneel is dit zeker een lastige materie. Ik zat in een soort van rouwperiode.

Ik respecteer ook dat er mensen zijn die hier veel rationeler mee omgaan. Zij zien dit evenzeer als een verlies, maar weten dit (sneller) te plaatsen als iets wat moest gebeuren, iets waar je mee moet leven. Zij zetten dan ook sneller de stap naar verder gaan met het leven. Ieder verwerkt, rouwt en beleeft op zijn eigen manier.

Omdat ik als opvoedster aan het werk was en er voor zwangere vrouwen een onmiddellijke werkverwijdering gelde, was ik niet meer aan het werk. Na mijn miskraam ben ik nog even thuis gebleven, omdat ik het allemaal niet meer aankon. Opnieuw starten met werken na de feestdagen, was dan voor mij ook een grote stap. In mijn hoofd had ik al mooi ingepland en gefantaseerd, dat ik pas terug aan het werk zou zijn na de geboorte van mijn kind.

Tegelijkertijd had ik ook wat schrik voor de reacties van mijn collega’s. Ik had helemaal geen zin in medelijden, ook al weet ik zeer goed dat ze dit allemaal goed bedoelden. Ondanks deze angst verliep het opnieuw aan het werk gaan vlotter dan verwacht. Mijn toenmalige collega’s toonden veel begrip en waren een steun. Opnieuw aan de slag gaan was een goede afleiding, een bezigheid waar ik voldoening uithaalde. Doordat dit ook structuur in mijn leven bracht, kon ik het verlies beter verwerken.

Het piekeren nam af, omdat ik hier minder tijd voor had dan voorheen als ik alleen thuis zat. Ik herinner me nog dat ik schrok over het aantal vrouwen in mijn omgeving, die ook ooit een miskraam kregen. Het lijkt alsof het gemakkelijker bespreekbaar is, als je het zelf ooit meemaakte. Natuurlijk besef ik ook dat je hier niet te koop mee loopt. Toch vind ik het jammer dat er weinig over gesproken wordt. Alsof het taboe is, alsof je je aanstelt wanneer je hierover wilt praten. Voor mezelf was het praten hierover met liefhebbende mensen uit mijn omgeving helend.

Plots, 4 maanden later, gebeurde het ondenkbare. Ik bleek opnieuw zwanger te zijn. Dit had ik niet verwacht. Het was zeer onverwachts, plots en spontaan gebeurd. Natuurlijk was deze zwangerschap meer dan welkom! Ik wist niet welke emoties de bovenhand namen. Ik was verwonderd, verbaasd, blij of eerder ‘terughoudend blij’ en angstig tegelijk.

Ik wist heel goed dat een eenmalige miskraam geen reden was tot paniek, geen reden was tot het opnieuw mislopen van deze zwangerschap. Toch bleef er in mijn achterhoofd een klein stemmetje me toespreken, het stemmetje bracht wat onzekerheid in mijn hoofd. Ik maakte mezelf dan ook wijs dat ik er zelf alles aan moest doen om de zwangerschap intact te houden. En zoals je leest, maakte ik mezelf dat wijs, want een miskraam kan je nooit voorkomen! Twee weken later, werd ik ’s ochtends wakker met erge pijn in de buikstreek.

Meteen merkte ik op dat ik een bloeding had. De bloeding was zeer ernstig, veel heftiger dan de eerste keer dat ik een miskraam kreeg. Dit kon niet veel goed betekenen. In alle paniek, maakte ik meteen een afspraak voor een echo. Tijdens het douchen voelde ik me slap worden, werden de krampen heftiger, kon ik amper op mijn benen staan. Een stormvloed van bloed verliet mijn lichaam, vergezeld met de dode vrucht.

Ben jij geprikkeld om meer te lezen? Blijf dan zeker mijn verhaal volgen. Wordt vervolgd…