Een kind maken, loslaten en laten gaan

Allereerst wil ik alle vrouwen en koppels door mijn verhaal een boost geven, blijf geloven, koester hoop. Het maken van een kind, verloopt niet altijd vlekkeloos. Op deze rollercoaster mocht ik helaas ook een ritje maken.

In 2015 zijn mijn man en ik getrouwd. Onze kinderwens werd groter. Het leek ons dus het ideale moment om aan een baby te beginnen. Natuurlijk wist ik wel dat het maken van een kind niet in 1 2 3 gebeurt, maar toch verwachtte ik relatief snel zwanger te zijn, zo binnen 6 maanden tot een jaar. De verhalen van vrouwen en koppels die er langer over doen (1,5 jaar of meer) hoor je amper, omdat hier precies nog een taboe op rust. Net zoals het taboe over miskramen, het verliezen van een kind.

Wonder boven wonder, bleek ik zelfs na twee maanden proberen al zwanger te zijn. Dit hadden wij totaal niet verwacht, want door mijn onregelmatige menstruatiecyclus was het gissen en gokken wanneer ik mijn eisprong zou hebben. Bij de positieve zwangerschapstest, was ik blij en verwonderd tegelijk. Vreugde, geluk en verbazing.

Was ik dan één van de vrouwen bij wie het dan toch snel ging? Waren mijn man en ik zo vruchtbaar, dat het zo vlot ging? Ik kon het van de daken schreeuwen. Op zulke momenten besef je helemaal niet dat een miskraam om de hoek loert. Je denkt hier ook geen seconde aan, omdat je gelooft dat dit jou toch niet zal overkomen.

In al mijn enthousiasme en omdat we wilden weten hoever we precies in de zwangerschap gevorderd waren, maakte ik een afspraak bij een zelfstandige vroedvrouw. Op de echo was duidelijk te zien dat het vruchtje in orde was, we waren dolgelukkig. Volgens metingen waren we 6 weken ver. Na 8 weken hebben wij onze familie al het heugelijke nieuws verteld, we wilden onze vreugde met hen delen.

Enkele dagen later stond ik ’s ochtends in paniek in de badkamer. Waar kwam dat bloed plots vandaan? Omdat ik, tegen beter weten in van mijn partner, zelf voor dokter google wilde spelen, zocht ik allerlei op over bloedingen tijdens het eerste trimester. Tegenstrijdige berichten van innestelingsbloeding, bloedingen zonder reden, aankomende miskraam, … zorgden ervoor dat ik onzeker en nog paniekeriger werd. Diezelfde dag nog kon ik naar de vroedvrouw om een echo te laten maken.

Wat een opluchting! Op de echo was duidelijk te zien dat de vrucht gegroeid was. Het hartje zag en hoorde je duidelijk kloppen. Dit kloppend geluid zal ik nooit vergeten. Ik kon weer op mijn roze wolk verder wandelen. De bloeding was vast niets ernstig, had ik mezelf al ingeprent. Of had ik mezelf dat wijsgemaakt om niet onder ogen te zien dat het alsnog de verkeerde kant op zou kunnen gaan? Onze volgende afspraak planden we voor week 12, ik keek er al naar uit het hartje nog eens te mogen horen.

De weken die hierop volgde, bleef de bloeding doorzetten. Gemixte gevoelens van blijdschap en euforie versus onrust en paniek staken de kop op. Ik probeerde telkens tegen mezelf te zeggen dat er immers ook zwangerschappen zijn, die ondanks een bloeding, een prachtige baby opleveren. In week 11 vertelde mijn lichaam en intuïtie een ander verhaal. Na het maken van de echo, bleek dat het vruchtje niet meer in leven was.

Het moet ergens in week 9 geweest zijn, dat het vruchtje besloot de strijd op te geven. Mijn wereld stortte letterlijk in. Ik kon mijn tranen niet bedwingen, was overstuur, in paniek, verdrietig, vol ongeloof. Hoe kon dit nu net ons overkomen? Bijkomend voelde ik mezelf ook bedrogen. Mijn lichaam had me in de waan gehouden, of dat gevoel had ik dan toch. Waarom was het vruchtje al twee weken overleden, en heb ik hier niets van gemerkt? Waarom voelde ik me nog steeds zwanger, terwijl er iets levenloos in mijn buik zat?

Ik herinner me nog goed, dat de weg naar huis eindeloos lang leek. De uren na het verdict, heb ik amper nog gesproken. Ik ben die dag emotioneel helemaal ingestort. Dankzij de zorgen, het begrip en bezorgdheid van mijn man en zus, kon ik verwoorden hoe ik me voelde en wat er in me omging. Ik ben hen hier eeuwig dankbaar voor.

De natuur besloot dat dit kindje ons ontnomen werd. Waarom is een vraag die door mijn hoofd blijft spoken, maar onbeantwoord zal blijven. Natuurlijke selectie, sprak ik mezelf toe. Ik probeerde ons leven verder te zetten.

Verder zetten is ook wat ik met mijn verhaal ga doen. Ben je benieuwd naar het vervolg, naar de rit op de rollercoaster die nog niet voorbij blijkt te zijn? De rollercoaster die voor ons nog enkele bange, helse, schreeuwerige momenten in petto heeft. Volg mij! Je kan me volgen door onderaan deze blog op 'Volg je mij ook?' te klikken.

Wordt vervolgd…