Missed abortion - Waarom praat niemand hierover?

Het gelukkigste moment in je leven, ineens abrupt voorbij, een missed abortion, hoe dan? Waarom praat niemand hierover? Waarom houd iedereen zich stil in dit verdriet? Het is een onbegrepen onderwerp voor velen, die miskraam. Soms zelfs een taboe. Toch wil ik graag mijn verhaal hierover delen.

Ik voelde me al en week raar en chagrijnig. Ik had paniekaanvallen en wist niet waar ze vandaan kwamen. Ik zat op mijn werk, het was ongeveer 15:30u en ik kreeg weer een paniekaanval. Natuurlijk wist ik dat ik zwanger zou kunnen zijn, want er is flink 'geklust' in mijn vruchtbare week. Ik trok de aanval niet langer en ik ben naar de Etos gelopen om een test te halen.

Op het werk getest (domste idee ooit!) en positief! Daar zit je dan, in je uppie gelukkig te zijn op de wc, je kan het met niemand delen. Bij thuiskomst om 18 uur hebben we samen gehuild van geluk! We zijn in verwachting!!

Natuurlijk wilde ik het gelijk aan mijn ouders vertellen, die willen al zo lang opa en oma worden! Helaas zaten die in Australië op dat moment, dus gewacht tot een uur of 22, zodat we ze konden bellen. Mijn vader kreeg zijn lach niet meer van zijn gezicht en maakte mijn moeder wakker, ze lag nog heerlijk te slapen, ook zij kon haar geluk niet op! Ze worden opa en oma!! Eindelijk!!

Nog tot 23.30 gewacht om ook de moeder van mijn partner en zijn zusje op de hoogte te stellen. Ook zij waren zo blij met nog een kleintje op komst!

Dan begint het wachten...

Onze eerste afspraak bij de verloskundige! Ik was precies 8 weken zwanger van Kees. Zo hebben we het kindje genoemd zolang het nog in mijn buik zat. Gelukkig geen misselijkheid en ik voelde me prima! Mijn buik was al flink aan het groeien, zelfs bij week 8 al, dus ik was zelf bang voor een tweeling.

De verloskundige dacht dat ik al verder zwanger was dan 8 weken, vanwege mijn buik en omdat ik blijkbaar al heel vroeg een positieve test in handen had. Dus liet ze ons met spoed een echo maken. Gelukkig konden we gelijk maandag de 9e al terecht. Nu nog verzinnen hoe ik eerder weg kon van mijn werk, daar wisten ze natuurlijk nog van niks.

In de middag hadden we de afspraak, dus 's ochtends nog gewoon naar mijn werk gegaan. Ik had 's middags vrij genomen en ik heb het maar op een 'persoonlijke afspraak' gehouden. Er waren wel 2 collega's die het wisten. Gelukkig maar, want ik kreeg die ochtend bloedingen!

Helemaal in paniek belde ik de verloskundige op. Echt troostende woorden kreeg ik niet. Het was 50/50. 50% kans op een beginnende miskraam en 50% kans op een innestelingsbloeding. Een van mijn collega's die het wist kwam langslopen op het moment dat ik sprak met de verloskundige en ik kon mijn tranen niet bedwingen.

Hij heeft me vrij rustig gekregen, maar ik wist wel dat ik het mijn teamleider moest vertellen, dus een afspraak ingepland voor de volgende dag. Mijn leidinggevende zag dat het niet goed met me ging en heeft me even apart genomen, ik moest het nu dus wel vertellen. Gelukkig was ze erg meelevend.

Eindelijk dan de echo! Gespannen lag ik op die tafel en de echoscopist kon niks zien en hij moet een inwendige echo maken. Eindelijk zien we dan ons kindje! Ik hoor gelijk het hartje kloppen en ik zie een snel flikkerend 'lampje'! het spartelt met zijn 'vinnen' en is erg beweeglijk. Tranen rolden over mijn wangen, alles was goed, Kees leeft! Ik was toch echt 8 weken zwanger en moest 2 weken later terugkomen voor de termijnecho om de exacte uitgerekende datum te bepalen.

De komende twee weken bleef ik bloedingen houden en heb de verloskundige daar een paar keer over gesproken maar die stelden me telkens gerust. De echo was immers goed en zolang het geen 'spontaan' helder rood bloed was, was er niks aan de hand.

Door het stomme corona virus moest ik alleen naar de echo komen. Niemand mocht mee. Ik had de afspraak om 16:45u, maar ze belden me of ik eerder kon komen. Ik heb mijn partner en mijn moeder gebeld of zij om 12 uur konden bellen, want ik mocht wel facetimen tijdens de echo. Dat was geen probleem. Ik had niet het gevoel dat er iets mis kon zijn, dus ik ging vol goede moed naar het echocentrum.

Nou daar lag ik dan weer. Ik kreeg die warme gel op mijn buik en de echoscopist kon weer niks zien. Hij vroeg aan me hoe ver ik was, dus ik zei als het goed is 10 weken. Twee weken geleden was ik hier en zeiden ze dat ik op 8 weken zat. Het werd dus weer een inwendige echo. Toen wist ik al dat het niet goed zat. Met 10 weken moet je een baby uitwendig kunnen zien. En ja hoor, Kees lag bewegingsloos op de bodem van mijn baarmoeder. Ik zag niks flikkeren, niks bewegen. Een missed abortion. Mijn wereld stortte in.

Ik lag daar, half naakt, alleen, helemaal overstuur! Het hartje is vlak na de vorige echo gestopt. De echoscopist wist volgens mij niet goed wat hij met me aan moest. Hij probeerde me te troosten, maar dat lukte niet echt. Ik heb nog een foto meegekregen en ik mocht gaan. Omdat de afspraak was verzet, was mijn partner niet in de buurt om me op te halen. Hij was immers nog aan het werk. Mijn ouders zijn daarom zo snel ze konden gekomen om mij op te halen.

De verloskundige was onbereikbaar. Zelfs op het spoednummer kreeg ik niemand te pakken. Pas na een half uur belde ze me terug. Veel info gekregen wat niet tot me is doorgedrongen en een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Eenmaal thuis gebeld met de gynaecoloog om een afspraak te maken. Gelukkig kon dat al diezelfde middag. Wel telefonisch natuurlijk, corona.

De miskraam is niet vanzelf op gang gekomen. Kees ligt nog in mijn buik, dood. Ik kreeg 3 opties: afwachten tot mijn lichaam het vanzelf gaat afstoten, tabletten die een miskraam op gang helpen of een curettage. Eigenlijk wil ik het alle drie niet, maar ik heb gekozen voor de tabletten.

Dan zit je weer thuis, tabletten opgehaald, voorzorgsmaatregelen gekocht tegen het bloeden, lading chips en chocola. Een aantal mensen wisten natuurlijk dat ik zwanger was, dus die moest ik laten weten dat het mis was. Niet fijn maar hoe meer ik erover praatte, hoe makkelijker het werd om te vertellen.

En tuurlijk krijg je reacties als:
*ach, met 8 weken is het nog niks
*het gebeurt zo vaak, maak je niet druk
*het is heel normaal
*probeer er niet aan te denken

Ik probeer zulke reacties zoveel mogelijk langs me heen te laten gaan, maar ze doen wel pijn. Ja, mijn kindje was pas 8 weken oud, en ja het was al wel wat! Het heeft geleefd, ik heb het gezien, ik heb het gehoord, het bewoog heel druk in mijn buik! Ja, het gebeurt vaak, maar dat betekent niet dat het niet pijn doet. Nee, het is niet normaal. Er niet aan denken, hoe dan?!

Gelukkig heb ik ook heel veel steun. En ik krijg zelfs steun uit hoeken waarvan ik het absoluut nooit had gedacht! En ook vanuit hoeken waarvan ik het juist wel had verwacht, krijg ik het niet. Dat is oké, iedereen gaat er anders mee om.

Ik voelde me leeg. Ik had bijna niet geslapen en ik wist dat ik die tabletten moest inbrengen. Ik durfde niet, ik wist niet wat ik moest doen. Uiteindelijk toch besloten om nog te wachten met die tabletten. Je lichaam zal het vanzelf af gaan stoten. Bij de één wat sneller dan bij de ander. Ik had mijn lichaam nog een extra week gegeven. Ik had het natuurlijk ook pas net een dag ervoor te horen gekregen.

Mijn lieve moeder was even langs geweest. Ze heeft een hele mooie roze met blauwe slinger gehaakt, een roze en blauw katoenen zakje genaaid en dat in een doosje gestopt. Ook heb ik een boek 'het sprookje van de dood' gekregen. Prachtig boek! Als je ooit iemand bent verloren is het een echte aanrader.

Het zakje en doosje is voor Kees. Als het lukt om het vruchtje er volledig en heel uit te krijgen gaan we hem/haar begraven onder een mooie boom in de tuin van mijn ouders. Om de boom komt vervolgens het lint.

Het is alweer een week geleden dat ik de slechte echo had. Het lijkt wel gisteren! De miskraam was nog steeds niet op gang gekomen, dus deze ochtend besloten om toch maar de tabletten in te brengen. Ik was bang en nerveus, want ik had geen flauw idee wat me te wachten zou staan. Tuurlijk lees je verhalen, maar deze zijn zo uiteenlopend dat het gewoon niet te voorspellen valt.

Mijn lieve moeder is de hele dag bij me geweest. Ik kreeg hele heftige krampen, ze waren dragelijk maar echt heel erg naar. Ik kon me geen houding meer geven en ben ik gaan ijsberen. Op een gegeven moment maar besloten om een warme douche te nemen. Ik heb dik een half uur onder de warme straal gezeten en dat hielp tegen de pijn.

Rond 15:30u zou mijn moeder naar huis toe gaan, omdat er geen verandering was. Ik leunde naar voren om van de bank af te komen en toen gebeurde het. Een 'blub'. Het voelde alsof ik in mijn broek plaste en het niet tegen kon houden! Gelijk naar het toilet gegaan, zeefje eronder gehouden en daar was het. Ons kindje. Mooi roze van kleur, 10 vingertjes, oortjes, voetjes, oogjes. Alles zat erop! Ik heb gehuild, heel veel gehuild. We hebben Kees in een bakje met water gedaan en nog wat, voor mij, mooie en bijzondere foto's gemaakt om vervolgens in de koelkast te zetten.

Nu begint het verwerken pas echt. We hebben zondag de 29e een mooi plekje bij mijn ouders op het erf uitgekozen om Kees te begraven.