De miskraam in volle glorie - deel 2

Dit is een vervolg op de blog: De miskraam in volle glorie - deel 1.

Thuisgekomen vertel ik ze allemaal dat ik behoorlijk buikpijn heb en dat ik vandaag even ongezellig op de bank ga zitten wezen en ze zichzelf moeten vermaken. Gelukkig zijn ze allemaal oud genoeg om dat te snappen. Voordat ik zit negeer ik de steeds pittiger wordende krampen en snijd ik nog wat fruit voor de kids en zet ik drinken voor ze klaar.

Dan bel ik de moeder van het kind dat op nog school zit op, of iemand anders haar kind uit school mag halen. Ik trek namelijk de pijn niet meer en ben niet in staat hem op te halen. Ze weet van mijn miskraam en is vol begrip. Als ik een andere moeder kan vinden is dat prima. De krampen verbijtend, bel ik een moeder van school die al op de hoogte is. Ze vindt het geen probleem. Dan bel ik ook nog rustig school op en licht de juf in, ondertussen de pijn verbijtend en met tranen in mijn ogen.

Ook het kind zelf krijg ik aan de telefoon en vraag hem of hij vanmiddag bij een vriendje wilt spelen. Nou, dat vind hij een goed plan. Dus geregeld. Ik breng moeder met een appje op de hoogte waar ze einde van de middag haar oudste kind op kan halen. Haar jongste is nog bij mij.

Ook app ik de ouders van de twee andere kinderen of ze hen zo snel mogelijk willen komen halen, omdat ik zoveel pijn heb, ik trek het niet meer. Normaal zou ik ze bellen, maar bellen lukt me echt niet meer. Ik barst in huilen uit als ik nog een keer de pijn moet verbijten om rustig te praten.

Al gauw krijg ik reactie. Ze gaan hun best doen. Het broertje van schoolkind moet ook opgehaald worden. Die moeder is er, volgens de planning met een uurtje. Gelukkig is het ook een vriendin van mij en ik ga er vanuit dat ze snapt dat ik niet zomaar bel. Ik verwacht haar dus iets eerder dan normaal. Ik hoop het van harte. Ik wil vooral rust nu.

Dan belt mijn man, die ik ook nog tussendoor via de app heb gealarmeerd nu naar huis te komen. Hij belooft aan de telefoon inderdaad zo snel mogelijk naar huis te komen. Gelukkig weet ik mijn tranen in te houden, ik wil de kinderen echt niet alarmeren. De twee jongste zijn de hele tafel vol met stickers aan het plakken. Ja, dat mag natuurlijk niet.

Maar ze zijn zo rustig en geconcentreerd bezig, dat ik blij ben dat ze iets gevonden hebben dat mij rust geeft. Zolang ze veilig zijn en rustig, kan het me echt gestolen worden wat ze doen. Ze hadden op dat moment misschien zelfs nog het hele behang van kunstwerken mogen voorzien.

En terwijl ik rustig de krampen weg adem die nu echt elke minuut lijken te komen, voel ik ineens een soort balletje daar beneden eruit komen. Ik schrik en ga gauw naar het toilet. WAT WAS DAT??

Ik ga snel zitten en pak een toiletpapiertje. Een zakje ter grote van een pingpongbal valt eruit precies op het papier. Het zakje heeft dezelfde vorm als het vruchtzakje die we op de laatste echo zagen. WOOOW, dat had ik niet zien aankomen! Ik dacht dat alles er al uit was. Boy was I wrong!

Gauw stop ik het in een potje met water dat ik een paar dagen terug al klaargezet had, op aanraden van de gynaecoloog. Om het te bewaren. Voor mijn man of de dokter of… om later eens goed te bekijken. Voor nu moet ik terug naar de kids.

Ik ga gauw terug en zit met tranen in de ogen op de bank. Nog steeds komen er zeker elke twee minuten krampen in golven over me heen. Ik blijf rustig de kids in de gaten houden die heerlijk ongestoord aan het spelen, nou ja stickers plakken zijn. De oudste zit Disney channel te kijken op een telefoon. Helemaal prima. Iedereen is tevreden.

Een kwartier later dan afgesproken komt de eerste moeder haar kind ophalen. Gelukkig maar. Ik ben blij dat ik even iets meer rust heb. De andere twee beginnen zich wel te vervelen en dus gooi ik de TV maar aan. Bij uitzondering. Ondertussen wacht ik geduldig op de andere ouder. Maar die komt maar niet en komt maar niet. Uiteindelijk komt ook hij, een kwartier later dan verwacht.

Binnen is het inmiddels een grote chaos aan speelgoed. Er ligt een berg lege stickervellen op de tafel, stiften en lijmpotjes liggen op de grond, klein speelgoed ligt ook her en der verspreid. Tsja, ik heb dit keer niet gevraagd of ze tussendoor de boel op wilden ruimen, wat normaal absoluut een regel is: Klaar met het 1, eerst opruimen voordat je iets anders pakt. Nee, mijn prioriteit was vooral dat ze rustig bezig bleven. Vader biedt nog vriendelijk aan op te ruimen en staat al met wat speelgoed in zijn handen. Ik stuur hem resoluut weg. Ik wil rust en alleen zijn. Laat maar liggen. Dat doet manlief straks wel.

En ook zij zijn de deur uit. Dan val ik uitgeput weer terug op de bank en blijf de krampen weg ademen.

Drie uur na mijn telefoontje met Dennis komt ook hij binnenlopen. Waar bleef hij nou? Ja, hij had dus eerst even rustig zijn werk afgemaakt. WTF?!?!? Ik heb gezegd dat ik helse pijnen heb, heb de auto aan de kant gezet om de pijn weg te laten trekken, bel een moeder dat ik haar kind niet kan ophalen door teveel pijn. Bel man op het werk dat het foute boel is en iedereen doet rustig aan en komt zelfs gewoon later dan normaal aanzetten? HOE DAN?

Ik bedoel, ik weet dat ik rustig blijf aan de telefoon. Ik was helemaal in mezelf gekeerd de pijn aan het wegademen en wilde ook niet dat de kinderen gealarmeerd werden, maar gewoon rustig hun dingetje deden. Dus nee ik was niet in paniek aan de telefoon en klonk heel kalm en onder controle. MAAR DAMN… ik bel toch niet zomaar?

Verbouwereerd ga ik die avond naar bed. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Ik probeer te slapen en dat lukt half. Tussen alle krampen door doe ik wat hazenslaapjes. Woensdagochtend bel ik de huisarts (want de verloskundige neemt niet op). Wat kan ik nog meer verwachten? Moet de placenta er ook nog uit? Dit doet en deed al zoveel zeer. Maar de arts geeft aan dat dit het wel is.

Zeker omdat het hele vruchtzakje eruit is gekomen. Wel kan ik last blijven houden van naweeën. Naweeën? Eeuhm huh? Ja, zegt de arts, je hebt gisteren zo te horen wel een bevalling meegemaakt van je vruchtzakje. Die krampen elke twee minuten zijn gewoon je lichaam die weeën oproept om de boel uit te drijven.

Pas dan dringt het tot me door. Ja, dit was inderdaad een bevalling. De krampen, nou ja, weeën dus, het vruchtje dat eruit kwam, de naweeën die ik nu nog zo duidelijk voel. Jeetje. Ik was compleet onvoorbereid. Ineens voel ik me ook ontiegelijk trots worden op mezelf en mijn lijf. Dit flikt ie me dan wel maar gewoon. En man, ik ben gewoon bevallen met drie kinderen om me heen die er nauwelijks iets van hebben meegekregen.

Ja, Karen had wel erge buikpijn, maar verder… Sterker nog, ook de ouders hadden niet helemaal door wat er gaande was. Ook zij gingen gewoon door alsof er niets aan de hand was. Wat een mooie kwaliteit van mij. Al ga ik een volgende keer na mijn rustige verhaal wel even erachteraan roepen dat ze ‘NU DE KINDEREN MOETEN OPHALEN!!!!’, omdat ik ze anders met een half uurtje echt bij een (voor hun onbekende) buurvrouw dump. Want dit, nooit weer! Hoe lief en leuk ze allemaal ook zijn.

Gerustgesteld door de arts, verwacht ik nu dat het steeds minder wordt. Wel zeg ik al mijn afspraken van dat weekend af, zodat ik de komende vijf dagen even lekker rustig bij kan komen. Ik merk dat alle prikkels me teveel worden en ik het liefste de telefoon ook de vijver in laat verdwijnen. Dus jammer voor de scouting, mijn werk en mijn vrienden. Ik zit helemaal in mijn bubbeltje van pijn, rust, pijn, rust en simpelweg weer op adem komen. Althans, dat is de bedoeling. Maar ja, het universum heeft bedacht nog even niet helemaal klaar met mij te zijn…