You're something between a dream and a miracle

Allereerst voordat ik begin. Dit is mijn eerste blog over onze miskramen. Geen makkelijk of leuk onderwerp. Er hangt dan misschien ook wel een taboe over, om er überhaupt over te praten. Waarom praat niemand hierover? Miskramen zijn natuurlijk, en komen regelmatig voor. Ondanks dat dit een natuurlijk proces is, kan het ook één van de verdrietigste momenten zijn in je leven. Iets wat nog zo klein is, maar dan al zo geliefd en zo uit je handen glipt.

En dan de zwangerschapstest, ik was zwanger! Op dat moment was m’n zwangerschapstest m’n kostbaarste bezit. De gedachte dat het misschien wel mis kon lopen was verschrikkelijk. Het ergste is, ik had hier zelf geen controle over.

Soms hoor je verschillende verhalen over miskramen. Bij de één komt de miskraam vanzelf opgang, waardoor je erachter komt dat de zwangerschap niet goed verloopt. Dit noemen we een spontane miskraam. De ander komt er pas achter bij de eerste echo. De zwangerschap is dan niet vitaal, maar ook nog niet afgestoten door het lichaam. Dit noemen ze een missed abortion.

Een week van vreugde, ik was zwanger. Het mooiste wat me kon overkomen. Een klein wezentje van jou en mij dat groot wordt in mijn buik… Ook was ik bang en verdrietig. Kan ik dit wel? Ben ik wel sterk genoeg om moeder te worden? Die vragen hebben maar kort door mijn hoofd kunnen spoken.

Met 6 weken heb ik mijn eerste spontane miskraam gehad. Ik werd 's ochtends wakker met ontzettende buikpijn en rugpijn. Toen ik naar het toilet ging wist ik dat dit niet goed kon zijn. Direct de verloskundige gebeld en mijn verhaal uitgelegd. Ze gaf aan dat ik moest afwachten tot het bloeden was gestopt en hierna weer een test moest doen. “AFWACHTEN!?!?!”, dacht ik... en mijn baby dan!? Het bloeden heeft ongeveer 4 dagen geduurd. Ik kon eindelijk de test doen. Helaas was deze negatief.

Miskramen komen helaas regelmatig voor. Ouders zoeken de oorzaak vaak bij zichzelf. Ze denken dat ze wat fout hebben gedaan. Maar dat is écht niet zo! (Sommige leefwijzen geven natuurlijk wel een verhoogd risico.) Maar eigenlijk is het een natuurlijk proces. Vaak is de ontwikkeling van het vruchtje niet goed gegaan en kan daardoor het vruchtje niet verder ontwikkelen.

In Nederland krijgen ongeveer 20.000 vrouwen per jaar een miskraam. En worden er zo ongeveer 200.000 geboren. Dit betekent dus dat 1 op de 10 zwangerschappen eindigen in een miskraam. Het is eigenlijk dus vaak ‘toeval’ dat je een miskraam krijgt. Soms kunnen die gedachtes helpend zijn. Het lijkt heel veel 1 op 10, maar als je het omdraait gaan dus 9 op de 10 zwangerschappen goed!

1 maand later. Wij wilden héél graag een kindje, dus proberen we het zo snel mogelijk weer. (Dit is gebeurt in overleg met de verloskundige.) Mijn menstruatie kwam maar niet. Dus een test gedaan. Deze was POSITIEF! Zo blij, maar ook zó bang.. Wat als het weer mis gaat? Dat ik dit weer door moet maken? Het verdriet, de pijn?

Toen ik eenmaal 8 weken zwanger was mocht ik dan toch ein-de-lijk de echo laten maken! Wel in het ziekenhuis, omdat ik één eerdere miskraam heb gehad. Dit was zo spannend, ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Eenmaal liggend op het bed.. was de gynaecoloog maar aan het zoeken en zoeken. De meest zenuwslopende 10 minuten in mijn leven. Ze moest ons het teleurstellende nieuws brengen dat ze geen hartslag kon vinden. Dus dat het vruchtje niet intakt was. Ik was op dat moment 8 weken zwanger…

Aan de hand van een (inwendige) echo wordt er gekeken naar de hartslag en de beweeglijkheid van de foetus. Als dit ontbreekt, wordt vastgesteld dat je baby niet meer leeft. Na het verwerken van dit verdrietige nieuws worden de vervolgstappen doorgenomen. Je kunt de natuur op zijn beloop laten en de miskraam afwachten, of een miskraam opwekken met behulp van medicijnen of een curettage.

Meestal verloopt een miskraam spontaan. Je lichaam zal ook bij een missed abortion uiteindelijk zelf detecteren dat de baby niet meer leeft. Dit kan enkele uren tot weken duren. Het kan prettig zijn je lichaam die tijd te gunnen het vruchtje zelf af te stoten. Daarnaast kan het ook fijn zijn dat je zo op een natuurlijke wijze afscheid kan nemen van je zwangerschap.

Een andere manier is met behulp van medicijnen. Het middel Cytotec, officieel bedoeld als geneesmiddel bij maagzweren, veroorzaakt samentrekkingen van de baarmoeder. Deze moeten vaginaal ingebracht worden. Hierdoor krijg je weeën om het vruchtje af te drijven. Dit kan enkelen uren tot dagen duren.

Keuzes. Hierna ging de gynaecoloog met ons in overleg. Ze legde uit dat er een aantal mogelijkheden waren. Miskraam afwachten of zelf ingang zetten met medicijnen. Currutage wilde ze niet direct doen. Dit was dan ook eigenlijk voor nu nog geen optie. Ik was helemaal in de war en verdrietig en héél boos.

Hierdoor koos ik uit paniek voor de medicatie. Na het ophalen van de medicatie en het lezen van de bijsluiter werd ik heel onzeker. Mijn gevoel zei dat ik dit niet direct moest doen. Dit voelde niet goed. Ik heb om nog een echo gevraagd om er 100% zeker van te zijn dat het écht niet goed was. Stel je voor dat het hartje nog niet klopte, omdat ik nog zo vroeg in mijn zwangerschap zat? En hierna wel is gaan kloppen? Ik ga niet zo maar zo'n keuze maken als ik hier zelf nog geen goed gevoel bij heb.

Een week later kon ik terecht voor de echo. Deze bleek inderdaad nog steeds niet goed te zijn. Ik wilde de miskraam niet afwachten. Dit omdat ik niet kon verdragen dat het vruchtje dan al die tijd nog in mijn buik zal zitten. Ik heb ervoor gekozen om het opgang te laten komen doormiddel van de medicatie.

Ik probeerde op internet allemaal reviews hierover te zoeken. Ik raad aan dit nóóit te doen. Ik had zo'n paniek. Ik las alleen maar horror verhalen van vrouwen op het toilet met té veel bloedverlies en ziekenhuizen. Achteraf toen dit allemaal achter de rug was, leek dit proces voor mij mee te vallen. Het is gegaan zoals het hoorde en ik ben mijn vruchtje de tweede dag na gebruik van de medicatie verloren. Dit was héél verdrietig, maar ook ergens een opluchting. Omdat mijn lichaam nu weer kon gaan herstellen.

Een missed abortion wordt als mentaal en emotioneel zwaar ervaren. Veel aanstaande ouders hebben geen idee dat hun baby niet meer leeft en denken dat hun zwangerschap goed verloopt, om er vervolgens achter te komen dat dit niet het geval is. Dit kan leiden tot veel verdriet, zodra de echo wordt gemaakt. Ook kun je het vertrouwen in je eigen lichaam verliezen. Merk je dat je nog lang en veel verdriet hebt? Probeer er dan over te praten met je partner, vriendin, lotgenoten of een professional. Vaak maakt het luchten van je hart al een enorm verschil.

Verwerking. Het heeft mij heel veel verdriet en boosheid gekost. Ik heb een groep op facebook gezocht die ook miskramen hebben gehad. En ja, die bestaat! Hierin heb ik mijn gedachten goed uit kunnen wisselen. Soms dacht ik dat ik hele gekke of egoïstische gedachten had, terwijl iedereen zulke gedachtes had. Ik kreeg er veel bevestiging.

Toen ik de miskraam eenmaal op mijn manier het verwerkt had, heb ik deze groep ook weer verlaten, omdat het ‘negatieve’ van de miskramen anders weer de overhand zou nemen. Mijn partner en ik waren het er allebei over eens dat we trots waren op mijn lichaam. Het gaf zelf aan dat het vruchtje niet goed was. En waren we uiteraard erg blij dat het in ieder geval wel lukte om zwanger te worden. Tot zo ver dan hé.

2 jaar later. Ik wilde het heel graag zo snel mogelijk weer proberen. Misschien ook wel té snel. Mijn partner remde mij hier in. Hij had het zelf nog niet goed verwerkt, en wilde zelf aangeven wanneer wel. Super fijn, dat hij dit aangeeft! Zo heeft iedereen zijn verwerkingstijd nodig. We hadden het nog wel moeilijk met dat iedereen om ons heen zwanger werd. Niet omdat we hen het niet gunden, maar omdat het bij ons al 2 keer mis was gegaan.

Zaterdag 7 september, op een buurtfeest zag mijn partner een heel lief klein meisje van 6 maanden. Dit maakte mega veel emoties bij hem los. Dit was hét moment dat hij mij vertelde super graag het weer te willen proberen. Zó gezegd, zó gedaan.

15 oktober 2019. Wéér een POSITIEVE test. Wat waren wij blij, maar wederom weer héél bang. Nog erger dan hiervoor. Die 8 weken tot de eerste echo duren écht zoooo lang!

28 oktober onze eerste echo. En wat zagen we daar, een héél inimini mensje MET een kloppend hartje. Ik heb nog nóóit zo hard gehuild van blijdschap. Hierna nam mijn angst het heel snel over van de blijdschap. Elke echo, elke controle bij de verloskundige hield ik mijn hart weer vast. Zullen we een hartslag zien en horen? Leeft hij / zij nog wel? Gaat het nog wel goed? Met 17 weken voelde ik de eerste plopjes in mijn buik. Dit gaf mij elke dag de bevestiging dat alles nog goed was in mijn buik.

Met 18 weken hadden we de geslachtsbepaling. Het is een JONGETJE! Twee weken later hadden wij de 20 weken echo. Ook dit was zo spannend. Zou alles wel goed zijn? Maar ook hier werden we snel gerust gesteld. Alles lijkt goed te zijn met onze kleine boef. Ik ben nu inmiddels 25 weken zwanger. En kan steeds meer genieten van de kleine hummel in mijn buik. Af en toe schieten de gedachtes nog wel door mijn hoofd, wat als? Maar die laat ik dan snel los. Want ik geniet elk moment van al dat getrappel in mijn buik en kan niet wachten tot hij er is.