Blijft deze wel zitten na zes miskramen?

Twee weken wachten. Wat duurt dat ongelooflijk lang. Zeker na de laatste echo die voor mij eigenlijk best teleurstellend was. Er was geen duidelijke hartslag te zien. Ergens vermoed ik toch dat het een miskraam is, maar ik wil er niet aan toegeven. Ik bedoel, vorige miskramen bloedde ik gelijk leeg. Deze keer niet. Het blijft bij wat druppels op een dag. Ook voel ik af en toe op precies dezelfde plek (net links van het midden) een steek. Daar zit de kleine. Dat weet ik zeker. En een steek is vast een zeker innestelingspijn. Of groeipijn. Het feit dat ik minder misselijk wordt met de dag, negeer ik professioneel. Ik bedoel, die mazzel kan je hebben toch?

Ondertussen verspreid ons nieuws als een lopend vuurtje. Nou ja, ik verspreid het voornamelijk. Ik kan me niet inhouden. Ik bedoel, we zijn de zeven weken gepasseerd en frummel zit nog steeds op d’r plekje. Jeeuhj!

Bij acht weken zwanger trek ik de bloedingen niet meer. Die ochtend zit er namelijk een minuscuul stukje in mijn bloed. En ja, dat is toch een miskraam dan? Of kan dat gewoon? Wederom ongerust herinner ik me de woorden van de verloskundige. ‘Als je gaat bloeden en je maakt je ongerust; gewoon bellen hoor!’ En dat doe ik dan ook.

Helaas zijn alle verloskundigen op dat moment bezet, maar ik zal later op de dag teruggebeld worden. Aargh, dit is zo zenuwslopend. Echt, alsof de verloskundige door de telefoon heen frummel weer tot leven zou kunnen overtuigen als het mis is. Ik word ook echt moe van mezelf. Dit is zo ontzettend niet leuk zwanger zijn.

Om mezelf even weer goede moed in te praten en de goede afloop voor ogen te houden, ga ik online. Ik zie wasbare luiers. En ja, dat is iets wat ik wel wil gaan gebruiken. Nu in de aanbieding, dus ik bestel ze maar. Want die gaan we straks gewoon nodig hebben, natuurlijk.

In de middag belt de verloskundige terug. Ze kan niets voor me doen. Bloedingen komen voor, het klinkt alsof het goed kan gaan maar ook of mis kan gaan. Ze kan het slecht inschatten. Ik vraag of ik alsnog langs mag komen voor een echo, alsjeblieft. Maar ze weigert. Ze wilt geen echo meer bij mij maken, maakt ze me direct heel duidelijk. Ik moet tot volgende week in het ziekenhuis wachten.

De week erna kruipt echt voorbij. Wat niet helpt is dat manlief met wat vrienden op vakantie gaat. Doen ze elk jaar en ze hebben net weer groen licht gekregen van de locatie. Eerder mocht niet in verband met Corona. Ik gun hem dat. Ik zou ook wel lekker weg willen. De afleiding doet wonderen.

De dag van de echo is hij dan ook op vakantie. Normaal zou ik dat erg gevonden hebben. Maar nu niet. De echo is in het ziekenhuis en partners zijn niet welkom. Door de Corona mag je enkel alleen komen. Een eventuele begeleider moet op de parkeerplaats wachten. Ik ga dus alleen. Wel spreken we af dat hij donderdag, na de echo, direct te bereiken is en, mocht het mis zijn, dat hij direct naar huis komt.

Een paar dagen voor de echo belt mijn vriendinzus op. Want nu mij partner op vakantie is, ga ik dan alleen? Ik bevestig. Want ja, wat anders? Maar geen punt. Het is natuurlijk gewoon goed en zo niet, dan zijn er genoeg mensen in de buurt die ik kan bellen om me op te halen, mocht ik echt niet meer naar huis kunnen rijden.

Maar mijn vriendinzus accepteert dat niet als antwoord. Ze gaat vrij regelen en komt gewoon met me mee. Als ik slecht nieuws krijg, dan wil je gewoon dat er iemand staat. En als ik goed nieuws krijg, gaan we daarna gewoon lekker ergens lunchen om het te vieren. En ja, dat aanbod kan ik natuurlijk niet afslaan.

Na nog een paar tergend langzaam wegtikkende dagen is het eindelijk zover. In de ochtend heb ik nog een gesprek met ouders die hun kinderen wellicht in mijn opvang willen plaatsen. Direct na dat gesprek moet ik weg. Vriendinzus is onderweg. Zonder navigatie, want haar telefoon is stuk. Dus nu heeft ze alleen nog zo’n oude ‘kun je alleen mee bellen en sms-en’ telefoon.

Tijdens de bespreking in de ochtend belt ze me drie keer op, omdat ze niet weet welke afslag ze moet hebben. Niet heel handig. Maar ja, ze is in elk geval onderweg. Na de bespreking heb ik nog een kwartiertje om mijn spullen te pakken. Ik bel vriendinzus, met de tranen in mijn ogen. Ik heb een slecht voorgevoel. De spanning in mijn lijf is bijna niet meer te houden. Ik wil weten dat ze er bijna is, ze had er tenslotte al moeten zijn. Maar ze neemt niet op. Lekker kak.

Ik besluit dan de route naar het ziekenhuis voor haar uitprinten en op mijn voordeur te plakken. Met of zonder haar, ik ga sowieso. Maar uiteraard weigert de printer dienst. In uiterste wanhoop stuur ik haar de route via whatsapp, even vergetende dat ze dat ook niet heeft. Ik pak snel mijn spullen en loop de deur uit. Net dat ik de auto in wil stappen komt ze aangereden. Pfieuw, precies op het nippertje gered.

Samen vertrekken we naar het ziekenhuis en kwebbelen er maar wat op los. Tsja, afleiding. Het is fijn. We parkeren bij het ziekenhuis en op het pleintje voor het ziekenhuis laat ik haar, na een dikke knuffel, achter op een bankje. Ik loop naar binnen. Alleen. Ik voel me ook alleen. De vrouw bij de receptie sommeert me naar een handen disinfectie paal. Daarna mag ik doorlopen en begint mijn zoektocht door het ziekenhuis. Gelukkig vind ik het snel en kan het lange wachten beginnen.

Ondertussen krijg ik spraakberichten van mijn kleine nichtje die me, op haar manier, succes wenst. Ook anderen appen me toi toi tois. Ik plas ondertussen zowat in mijn broek. Echt waar. Lang leve de benodigde volle blazen voor de echo’s.

Dan mag ik naar binnen. De gynaecoloog is heel vriendelijk en vraagt of we maar gelijk de echo zullen maken, zodat we daarna (hopelijk gerustgesteld) verder kunnen praten. Ik vind het prima en vergeet spontaan dat ik keinodig moet plassen. Ik bel vriendinzus op en zet haar op speaker, zodat ze mee kan luisteren. Voor ik het weet lig ik weer eens met de benen uit elkaar in de stijgbeugels, het went echt nooit. Als een echte dame, vraagt ze me of ze het echo apparaat naar binnen mag brengen. Nou ja, eigenlijk niet, maar het moet maar weer. Pfff… ook dat went nooit. Zeker niet met een volle blaas! Was dus nergens voor nodig.

Al snel zie ik een mooi zwart wit pixel beeld en een behoorlijk gegroeid vruchtzakje. Dan draait de gynaecoloog het scherm weg, zodat ze zelf beter kan kijken. Aaah, die spanning! Na een minuutje turen, draait ze hem weer terug en laat het vruchtje en het vruchtzakje zien. Ik verwacht dat we nu, op dit moment, al ons bloed zweet en tranen (letterlijk) zien manifesteren in de vorm van het mooiste knipperlichtje op aarde. Gespannen speur ik in een microseconde het hele scherm af. Maar, wat we hoopten te zien blijft uit. De hartslag is er niet.

Vriendinzus hoort het de gynaecoloog hardop zeggen ‘geen hartslag’. Ze vraagt aan de telefoon wel drie keer of het kan zijn dat de gynaecoloog zich vergist. Pas wanneer ik zeg dat ik het ook niet kan zien, accepteert ze daadwerkelijk dat het mis is. Dan meet ze het vruchtje op. Met 6,5 weken is het gestopt met groeien. De vorige echo kon dus inderdaad geen hartslag laten zien. Die was er toen niet meer. En deze keer dus ook niet.

Ik trek mijn broek weer aan. Mijn brein is zo druk bezig, dat het niet eens meer doorheeft dat de blaas eigenlijk al harstikke vol is. Het is op dit moment simpelweg niet boeiend. We gaan zitten en de gynaecoloog begint haar verhaal. Want hoe nu verder. Voordat ze begint gaat vraag ik gekscherend of ze het vruchtje niet gewoon ff kan reanimeren en terug vastnaaien ofzo. Maar nee, ook dat gaat helaas echt niet, anders zou ze het ter plekke doen. Maar nee, het is echt einde oefening.

Daarna log ik uit. Vriendinzus is aan de telefoon aan het huilen. Ik zit er verslagen bij en merk op dat vriendinzus nu even voor me aan het huilen is. Daarna hoor ik het verhaal nauwelijks meer van de gynaecoloog. Vriendinzus gelukkig wel. Pas wanneer ik de deur uit moet en de telefoon heb opgehangen komen bij mij de tranen. Terwijl ik naar de balie loop, zitten twee dames met lekkere bolle en gevulde toeters in de wachtkamer naar me te staren. Zij wel. Ik niet. Wat zou ik graag met ze ruilen nu.

Al huilend sta ik voor de balie om een nieuwe afspraak te maken. Dat moet, om te checken hoe het over twee weken met me gaat en of frummel al is losgekomen en afgevoerd door mijn lijf. De dame achter de balie is uiterst begripvol en regelt professioneel een nieuwe afspraak. Ze vraagt ook of ik wel iemand bij me heb. En ja, mijn vriendinzus staat buiten klaar. Nou, ik moet maar lekker op haar schouder uithuilen. Ik zeg nog dat ik dat zeker van plan ben en dat ik hoop dat vriendinzus droge kleren bij zich heeft. De baliedame schiet bijna en de lach en zegt dat ze mijn vriendin wel kan helpen. Ze komt met een grote prop papieren zakdoek aanlopen. Ik schiet dan wel al huilend in de lach.

Na de afspraak gemaakt te hebben, vraagt mijn blaas weer om aandacht en ga ik alsnog naar het toilet. In elk geval is mijn blaas nu enorm opgelucht. Ik niet.

Al huilend loop ik alle gangen van het ziekenhuis weer door. In onze groepsapp zit iedereen gespannen op nieuws te wachten. Huilend spreek ik in dat het mis is. Geen zin om me groot te houden of mijn tranen te verbloemen. En zo is iedereen ook gelijk op de hoogte. Daarna bel ik mijn man, maar die neemt niet op. Tsja, ik bel ook een half uur vroeger dan verwacht. Dan mijn moeder, die neemt al huilend op. Wat ontzettend KAK is dit weer. Met mijn moeder nog aan de telefoon val ik buiten mijn vriendinzus in haar armen. DIT IS ZO ONTZETTEND ONGELOOFLIJK ONRECHTVAARDIG. Kindje 7, mag helaas ook niet zijn.