Reünie of reüniet? Hoe ga je met een onvervulde kinderwens naar een reünie?

Een paar maanden terug kreeg ik ineens een bericht van een oud klasgenootje. Blijkbaar zijn we tien jaar geleden afgestudeerd. En dat jubileum vraagt natuurlijk om een reünie. Of ik ook kwam. Mijn eerste reactie was: "Jaaaah! Leuk!" en dus werd ik aan de groepsapp toegevoegd met alle oud klasgenootjes. De ene na de andere kwam met: "Oh wat leuk, ik zal even oppas regelen" of "Oeh, wel leuk, maar ik weet niet of ik kan. Moet even checken of dat gaat met mijn drie koters."

Elke keer dat een oud-klasgenoot over zijn of haar kinderen begon, schoot er een pijnscheut door mijn hart. En oh, wat klinkt dit harteloos als ik dit schrijf, alsof ik hen hun kinderen niet gun. Natuurlijk gun ik ze die. Absoluut. Ik gun ze mezelf alleen ook. En misschien wel een beetje meer dan hen.

De pijn is voornamelijk dat zij al hele gezinnen hebben. Dat bij hen mijn droomwens is uitgekomen, maar bij mij niet. Bij mijn weten had ook geen van hen kinderen. Maar ja, in tien jaar tijd gebeurt er natuurlijk veel, zo blijkt. Eigenlijk is het pijnlijkste van alles niet dat zij kinderen hebben en oppassen moeten regelen, maar dat ik ook zo graag had willen zeggen dat ik een oppas moest regelen.

Ik zou ook zo graag foto’s hebben om trots te laten zien van de kleine Robynn en Julian (of hoe hun kroost ook mag heten). In plaats daarvan doet het vooral pijn dat iedereen straks op de reünie zit met foto’s van hun ongetwijfeld enorm leuke, lieve en knappe kroost. En dat ik er zit met lege handen.

Hoe kan ik naar al hun verhalen luisteren over hun fijne gezinnen, zonder te zeggen hoe graag ik dat ook zou willen? Ik wil ook geen domper zijn op een verder leuke dag. Toch kan en wil ik mijn eigen pijn niet ontkennen. En zo sta ik op een kruispunt. Ik zou graag mijn klasgenoten terug zien. En toch twijfel ik erover of ik niet beter voor iedereen gewoon thuis kan blijven.

Die twijfel doet ook pijn. Moet ik echt in een isolement gaan leven, omdat mijn pijn te lelijk is voor de wereld om te zien? Moet ik mezelf echt gaan verstoppen, omdat ik denk dat anderen mijn ongewenste kinderloosheid niet aankunnen? Ik weiger in een isolement terecht te komen.

Of is thuisblijven een vorm van mezelf afschermen voor de realiteit? De realiteit dat 5 op de 6 stellen gewoon kinderen krijgen en ik die 1 op die 6 ben die dat niet gewoon kan. Ik weet het nog niet. Ik denk dat ik volgende week, op de dag zelf, pas beslis of ik daadwerkelijk kom.

Na miskraam vier heb ik helaas ook mijn hele dieet overboord gegooid. De echte chocolade werkt zoveel beter in het verdoven van de pijn. En een goede boterkoek (ja een hele!) tien keer beter na de zoveelste gezinsupdate van anderen. Het is allemaal psychisch. Ik weet het.

Ik had simpelweg de wilskracht niet meer om ‘lekker gezond’ te doen. Ik had comfortfood nodig. En dat heb ik geweten. Pfoei… Dus als je je afvraagt waarom deze blog zo lang op zich heeft laten wachten: zie mijn huidige gewicht (schaam schaam).

Huidige gewicht: 125kg