De eerste week afvallen om zwanger te worden. Startpunt: 116 kg

Afgelopen maandag was het dan zover. De knop moest om. Ik ga suikervrij en koolhydraatarm eten. Dat heb ik eerder gedaan en toen was ik 25 kilo lichter binnen een half jaar. Het werkt als een trein en dus pak ik dat programma weer op.

Maar jeetje, wat zie ik er tegenop. Ik ben namelijk een volbloed suikerverslaafde. Het duurt gewoon drie weken voor de dagelijkse gedachten aan suikerrijke voeding eindelijk een beetje naar de achtergrond verdwijnen. Wanneer je er met vol enthousiasme aan begint, zijn die drie weken redelijk goed door te komen.

Elke gedachte wordt de kop ingedrukt met een kopje thee, een paar minuten hoelahoepen of het bellen van een vriendin. Na die drie eerste weken wordt het een stuk gemakkelijker. Dan is in ieder geval de lichamelijke verslaving eraf, is mijn eerdere ervaring. Alleen… ik heb het al eens gedaan en heb uiteindelijk gefaald. Mijn enthousiasme is dus iets meer behouden dit keer.

Mijn vorige afvalpoging was iedereen in het begin super positief over mijn plan. Familie en vrienden hielpen me en juichten me toe. Maar hoe langer ik bezig was, hoe minder enthousiast mijn publiek werd, terwijl hun steun voor mij steeds belangrijker werd. Juist om me op het rechte pad te houden op de moeilijke momenten. Maar ja, het verdwijnt bij iedereen naar de achtergrond. Want tsja… best lastig iemand die altijd anders eet.

Plus, ik deed het zo goed. Dus ik kon het wel, toch? Ik zou gewoon altijd en overal mijn eigen eten mee moeten nemen. En dat is best knap onhandig, is mijn ervaring. Plus… eten met suiker is gewoon lekkerder. Laten we eerlijk wezen.

Dus als ik weer eens ergens met mijn eigen prutje zat, terwijl iedereen heerlijk van de lekkerste sausjes en toetjes aan het smullen was, dan kon ik behoorlijk jaloers zijn. Dan kwam mijn verslaafde suiker-o-holic weer in mij naar boven. 1 keertje suiker is toch niet erg?

Uit alle macht moest ik dan mijn doel voor ogen houden van een gezonder leven. Want ja… ik ben suikerverslaafd. Soms lukte het, soms ging ik toch over de scheef. Dan was ik weer drie weken bezig om die dagelijkse gedachtes aan frietjes (koolhydraten!), dikke repen chocolade en lekkere vette boterkoeken uit mijn hoofd te bannen.

De meeste keren hield ik weer vol. Maar die ene keer lukte het me niet meer er vanaf te blijven. Die keer resulteerde er in dat een jaar lang het hek weer van de dam was. En er weer 11 kilo bij aan zat.

Vorige week maandag ben ik dus weer begonnen. Dat had nogal een aanloop. Zoals jullie weten zijn mijn man en ik bezig met zwanger worden. We lopen ook al een jaar bij het ziekenhuis (na onze tweede miskraam). Na alle eerste onderzoeken blijkt mijn man geweldig vruchtbaar te zijn (joepie!) en blijkt er met mij ook niks aan de hand qua vruchtbaarheid. Nou ja, niks… ik ben wel te zwaar. En dus ben ik twee maanden terug doorgestuurd naar de ‘lifestylecoach’.

Tsja, leuke actie, alleen loop ik al bij een afvalcoach (ook een leuk verhaal, dat komt zo). De lifestylecoach kon me weinig meer over voeding of beweging vertellen. In ieder geval, niets nieuws. De enige toevoeging die ze deed was ‘je leven lang suikervrij? Dat is toch niet vol te houden joh! Je mag jezelf heus wel eens verwennen.’ En hey, ik zeg niet dat ze ongelijk heeft, maar ik vatte het op als regelrechte ontmoediging.

Ik WIL WEL mijn hele leven suikervrij leven. Zonder suiker val ik namelijk af. Word ik gezond. Heb ik ‘s nachts geen last meer van ademhalingsproblemen, doen mijn knieën geen pijn meer, voel ik me energieker, zelfverzekerder, kan ik mijn eigen kont weer gemakkelijk afvegen na het poepen, pas ik weer in de standaardstoelen van terrasjes en vliegtuigen, zie ik er beter uit, heb ik minder kans op suikerziektes en andere gezondheidskwaaltjes.

En dan de meest belangrijke: blijf ik misschien WEL gewoon negen maanden zwanger. Het kan WEL! Mits ik mijn verslaving maar onder controle krijg. Ik bedoel… er zijn ook alcoholisten die, na hun periode van drinken, de rest van hun leven nuchter blijven. En als die mensen het kunnen, kan ik het toch ook?

Oftewel… ik liep weg uit haar kantoor, ben zo naar de supermarkt gereden en heb een hele boterkoek opgegeten. Ik was zo ontmoedigd. En misselijk. Een hele boterkoek is echt teveel. Wie had dat gedacht?

Ik val al een jaar niet meer af, maar kom aan. Ik heb moeite met de momenten op verjaardagen waar me steevast een stuk taart wordt aangeboden en de tafel vol staat met suikerrijke lekkernijen. Moeilijk om vanaf te blijven. Met (uit) etentjes waar het menu vaak ook vol suikers en koolhydraten zit en ik mijn eigen prakje vergeten ben (of niets van de kaart kan bestellen kan zonder suiker of koolhydraten).

Na een vakantie vorig jaar ben ik dan ook flink de bocht uitgevlogen. Ik was per direct weer volledig verslaafd en ben er niet meer vanaf gekomen. Suiker is gewoon te lekker. Helpt te goed op moeilijke momenten en is te fijn om gewoon te kunnen eten op sociale momenten. Ik bedoel, vind maar iets was koolhydraat en suikervrij is, maar ook nog lekker en enigszins betaalbaar als je tijdens een spontane actie door de stad loopt met een vriendin. Het is op zijn minst een tijdrovend klusje.

Een andere vriendin verklaarde me voor gek. “Je wilt toch zwanger worden? Als dat echt is wat je wilt, dan stop je toch gewoon met eten?” Helaas, ik ben verslaafd aan suiker. Het helpt me door elk moeilijk of juist vrolijk moment heen. Het is mijn drugs van keuze.

De week erna had ik een afspraak bij mijn afvalcoach. Ik heb vorig jaar een pakket met consulten gekocht. In één keer afgerekend zodat ik een stok achter de deur had en wel moet blijven komen (en dus afvallen, was mijn redenatie). Maar deze keer was mijn coach het zat.

Ze had geen zin meer te helpen als ik gewoon door bleef eten en dus aankomen i.p.v. haar adviezen op te volgen. Ik kreeg van haar nog twee weken om af te vallen en anders trok ze de stekker eruit. Dan verloor ik ook al mijn nog openstaande (en al betaalde) consulten. Ik ging akkoord. Ik was vastbesloten weer het juiste pad op te gaan. Ik moest wel!

Echter vond ik de afspraak zo oneerlijk en de druk werd, mede door die afspraak, zo hoog, dat ik de suiker niet kon weerstaan. Pindarotjes, zakken chips en hele repen chocolade verdwenen er in die weken door de stress. Ik at meer troep dan in alle weken ervoor. De misselijkheid die ineens steevast volgde voelde als een gepaste straf.

Ik baalde als een stekker van mezelf en heb alles eerlijk opgebiecht voor het volgende consult. De stekker ging eruit. Ik heb dus geen afvalcoach meer. Ironie der ironie: De dag erna stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Blijkbaar hadden de stress en de misselijkheid nog een andere oorzaak. Weer vier dagen (van gezonder eten) later resulteerde ook deze zwangerschap in een miskraam. Dit keer had ik niet anders verwacht, gezien mijn ongezonde eetpatroon.

Afgelopen maandag heb ik dus resoluut en wederom afscheid van suiker genomen. Voor mijn baby die een beter huisje verdiend dan de buik die er nu aan mijn lijf zit. Ik zit alweer een dikke week aan de yoghurt met fruit, de crackers met kaas en tomaatjes en de avonden vol groentes en vlees/ vis. Het bevalt me prima, dat dieet. Maar die suiker! Overal is het aanwezig! Op TV, in de supermarkt, op mijn werk, op visite en de vele BBQ’s deze maanden. Aaaah.

Ik heb het tot nog toe allemaal op pure wilskracht weten te weerstaan en stop recalcitrant een hele komkommer in mijn mond als de verleiding zo groot is dat ik of NU naar de supermarkt ren of iets anders ga eten. De komkommer is mijn nieuwe beste vriendje. We zijn onafscheidelijk geweest de afgelopen week en zullen dat nog wel even blijven. Zo probeer ik deze eerste weken van afkicken door te komen. Alle gedachtes aan boterkoeken, chocolade en taartjes veeg ik uit mijn gedachten.

Maar er zijn wel mooi twee en een halve kilo af. BAM! Huidig gewicht: 113,5kg