De eerste echo - de vlinders vieren een groot feest in mijn buik

De weken duren lang. Ik wil zo graag weten of alles in orde is met frummel. Ergens ben ik bang dat de utrogestan de frummel laat plakken, zelfs als het misgaat. Dat ik dan misschien al weken met een miskraam rondloop, zonder het te weten. Pfff… ik moet er niet aan denken.

Ondertussen vieren de vlinders een groot feest in mijn buik. De hele dag door. Ik had verwacht dat dit na een dag of wat wel zou verminderen, maar nee hoor. Ze fladderen lekker rond. Vol hoop, vol verwachting, trots en blijdschap. Ik probeer mijn hoop toch wat te temperen. Natuurlijk hoop ik vol dat deze gezond blijft en lekker nog 8 maanden blijft zitten en groeien en bloeien. Maar mijn ervaring leert dat het heel anders kan lopen. De diepte die je in dondert als het toch weer misgaat wil ik eigenlijk zo ondiep mogelijk houden. Om de klap te verzachten.

Ondertussen is het vooral een heel gedoe. Moeders voor moeders kwam al vrij snel langs met de welbekende kratjes met blauwe flessen. En ja, ik mocht zeker al meedoen. Ze kwamen zelfs dames tekort. En dat in Corona-thuiswerktijd. Je zou juist andersom verwachten. Ook moest ik voor hen weer opnieuw een test doen om te dubbelchecken of ik wel echt zwanger ben. En ja hoor, deze test knalt als een gek. Ik ben zeker weten zwanger. Ik mag direct beginnen met plasjes verzamelen voor alle mama’s in spe. Zo wordt naar het toilet gaan een ware taak.

Normaal ga je naar het toilet, plas je, veeg je af en druk je door. Klaar. Dat is nu wel even anders. Zo beginnen we met toch redelijk onhandig in een kannetje plassen. Dat is nou niet heel relaxed op het toilet zitten. Ik ben toch vaak bang dat ik een keer over mijn hand plas (jakkiebah). Als dat gedaan is, gieten we de plas over in een fles. Dan vegen we de billen af en spoelen het kannetje om. Nog niet doordrukken, want het kannetje poets ik met WC papier nog na.

Die vieze utrogestan bolletjes geven ook fliepertjes af in het kannetje en plakken fijn aan het plastic vast. Dat wil ik toch echt even schoon hebben. Dan kan ik een bolletje in de applicator doen en deze van onderen inbrengen. Applicator schoonspoelen en nawrijven met een WC papiertje en dan is deze ook weer schoon. Dan pas doordrukken. Ik ben gerust 10 minuten bezig op dat toilet. Sjonge, dat is wel weer een hele ervaring. Oké, wellicht is dit to-much-information. Maar jeetje, ik vind het nog wel een dingetje hoor. Zo is de hele zwangerschap nu al een taak op zich.

Het ergste is nog dat ik al vrij snel na de positieve test enorm vergeetachtig ben geworden. Ik sta meerdere malen ergens op de dag in een kamer om bij god niet meer te weten waarom ik daar sta of wat ik daar kwam doen. Daarnaast ben ik ook echt enorm ontzettend moe. Ik slaap ook net iets minder diep, heb ik de indruk. Maar daarbij ben ik gewoon de hele dag echt moe. Ik kan elk moment in slaap vallen. Ik snap daarom ook niet hoe sommige vrouwen dit 8 weken lang voor zich kunnen houden. Dat valt toch op?

Met vlinders en al ga ik ook voor het eerst sinds de zwangerschapstest op bezoek bij vrienden. En ja hoor, precies tijdens dat bezoek moet ik weer een bolletje in mijn dingetje stoppen. Ja sorry, ik vind het zo’n raar proces. Het voelt elke keer weer raar om het in te brengen. Maar helemaal raar bij vrienden. Nu weten de meesten al dat ik zwanger ben, dus ik ga niet met mijn handtasje naar het toilet om mijn maandverbandje te wisselen.

Het is toch een raar idee dat mensen wel kunnen bedenken dat je weer een bolletje bij jezelf naar binnen gaat duwen op hun toilet (want ja, die vrienden lezen deze blogs natuurlijk ook). Het maakt alles zo lekker gênant. Of gênant… het is natuurlijk voor een goed doel. En ik denk dat weinig van hen een probleem ermee hebben dat ik dat op hun toilet doe. Maar heel soms zou ik willen dat ik mijn mond over de zwangerschap had gehouden. Hahaha.

Ondertussen is het zo ontzettend fijn dat iedereen met ons mee aan het duimen is dat frummel (zoals we haar nu noemen) lekker gezond is en blijft zitten waar ze zit. Het is soms net kleine Tinkerbell. Als genoeg mensen in haar geloven, blijft ze leven. Jeeeuhj! En zo voelt het ook. Dit is de eerste zwangerschap (van de 7) waarbij iedereen al vanaf de positieve test wist dat ik weer zwanger was.

Het voelt zo fijn dat er zoveel mensen op de wereld positieve gedachten naar onze frummel sturen. Ze moet zich nu wel 100x zo welkom voelen. Ik heb mensen direct om me heen die voor me aan het duimen zijn, maar ook vrienden in Amerika en Nieuw-Zeeland die hard voor ons aan het duimen zijn. Ook op de FB pagina voor mensen met een kinderwens waar ik als moderator fungeer, zijn de dames druk aan het duimen dat het goed gaat.

Zoveel steun van alle kanten voelt zo ontzettend fijn. Ik voel me een mega geluksvogel dat al deze mensen het ons zo gunnen. Ik kan spontaan in huilen uitbarsten. Lang leve de hormonen die nu door mijn lijf gieren.

Na twee weken vol afleiding is het dan eindelijk zover. We mogen naar de verloskundige voor de echo en de intake. Gelukkig gaat ze eerst gauw de echo maken. Sowieso moet ik met een volle blaas komen en ik heb mijn blaas natuurlijk weer extra vol weten te krijgen. Ik sta op barsten. Helaas kan ze op de gewone echo niets zien. Dus wordt besloten een inwendige echo te gaan maken. Gelukkig mag ik dan wel eerst even naar de WC. Wat een opluchting zeg.

De inwendige echo wilt ook niet helemaal gaan zoals de bedoeling is. Gelukkig ziet ze wel het vruchtzakje liggen. En deze is zo groot als te verwachten is. Ook ziet ze er iets in liggen. Daar is onze frummel. Maar waar we zo graag op hoopten is natuurlijk dat knipperlichtje. Het kloppende hartje. Maar nee, die kan ze maar niet vinden. Het enige wat we krijgen is, daar waar dat knipperlichtje zou moeten zitten, een soort golvend pixeltje op het scherm.

De verloskundige probeert verwoed een andere hoek te vinden om alsnog een duidelijk kloppend hartje te kunnen laten zien. Maar helaas, het lukt echt niet. En dus geeft ze op. Volgens haar zag alles er verder helemaal goed uit en hoefden we ons geen zorgen te maken. Toch voelt dit als een enorme anti-climax en zijn wij er nog altijd niet gerust op.

Bij de intake legt ze ook uit wat ze gaat doen. Ik heb namelijk overgewicht. En dat maakt dat de echo minder mooi is dan ze graag zou willen. Er zit teveel van mijn isolatielaagje in de weg voor hun echo apparaat. En dus gaat ze me doorsturen naar het ziekenhuis. Nu is dat met mijn gewicht sowieso protocol.

Want of ik nu wil of niet, ik ga in het ziekenhuis bevallen en zal vanaf nu ook in het ziekenhuis onder controle blijven gedurende de zwangerschap. Voordeel is wel dat ze dus een echo apparaat hebben die dieper de echo kan maken en dus beter beeld geeft. Ze weet het leuk te brengen. Ze gunt ons namelijk mooie echo's en daarom gaan we naar het ziekenhuis. Ze legt wel meerdere keren uit waarom het ziekenhuis de beste optie is en hoe fijn die goeie echo's zijn.

Tsja, ik snap niet zo goed waarom. Sterker nog, ik wil sowieso in het ziekenhuis bevallen. Altijd al gewild. Ze hoeft het aan mij niet te verkopen. En die betere echo's klinken helemaal als een plus. Dus ik snap niet zo goed, waarom ze het blijft uitleggen. Ik was al ver overtuigd van het positieve nut van ziekenhuis voordat ik überhaupt zwanger was. Het enige wat ik me nu, na al die uitleg, afvraag is of het ziekenhuis soms zo erg is dat ze het wel moet verkopen om dat geen gezond weldenkende vrouw ooit vrijwillig in het ziekenhuis zou moeten willen bevallen. Tsja... vreemd.

En zo worden we naar huis gestuurd. We moeten wachten op het ziekenhuis voor een nieuwe echo. En ja, ik bedenk me nu dat met het hele Corona gebeuren de kans op een snelle echo klein is. Zucht, we moeten nog even langer geduld hebben. Blegh.

Terug thuis moet ik al gauw weer plassen. Ik schrik me kapot als ik naar het toilet ga. Ik veeg een heleboel bloed af. Ook in mijn ondergoed zit bloed. NEE, DAT WIL IK NIET!!!! Met hartkloppingen en al grijp ik naar de telefoon en bel direct de verloskundige op haar mobiel. Dit is dringend (vind ik). Maar helaas, voicemail. KAK!

Ik kan niks anders doen dan afwachten en bedenk me dan maar dat het waarschijnlijk van de inwendige echo komt. Er zal wel een bloedvaatje geraakt zijn, toch? Lang heb ik niet om erover na te denken. Ik heb een online vergadering. Ik zet dus gauw mijn computer aan, mijn man (na een dikke knuffel) ongerust achterlatend. Ook hij weet slecht wat te doen.

Midden in de vergadering belt de verloskundige me terug. Deze mensen weten echter nog niet van mijn zwangerschap dus ik klik de vergadering resoluut weg (ja sorry, die vergadermensen zijn ineens totaal onbelangrijk even) en neem gauw mijn telefoon op. Bezorgd vraag ik of de bloeding van de echo kan komen (zeg ja zeg ja zeg ja zeg ja zeg ja). En ja, ze stelt me gerust. Dat kan zeker. De baarmoedermond is enorm doorbloed nu, dus als dat apparaat de baarmoedermond heeft aangetikt kan er gemakkelijk een bloedvaatje knappen. Een soort bloedneus van onderen dus.

Het zou morgen weer over moeten zijn. Maar ook als dat niet is, weet ze me te vertellen dat 1 op de 5 vrouwen sowieso met regelmaat bloed tijdens de zwangerschap. Haar verhaal stelt me wel enigszins gerust. Ook heb ik niet zoveel krampen als bij mijn eerdere miskramen en dus zal dit inderdaad wel een geknapt bloedvaatje zijn.

Gerustgesteld voeg ik mezelf weer toe aan de vergadering. Er verschijnen toch wat vraagtekens boven de hoofden van mijn collega’s. Ik heb wat uit te leggen. En dus vertel ik maar wat er aan de hand is. Ik word direct overladen met felicitaties. Weer een paar man die met me mee duimen.

De volgende dag krijg ik al een brief van het ziekenhuis. Over twee weken (een dag voor mijn verjaardag) ben ik aan de beurt voor een controle. Weer twee weken wachten. Gelukkig is dat sneller dan ik had verwacht. Maar toch, mijn geduld wordt wederom op de proef gesteld…

En ondertussen bloed ik vrolijk, maar een stuk lichter, verder. 1 op de 5 is de kans. Moet ik dan echt overal de uitzondering in zijn? De minderheid vertegenwoordigen? Zucht.