Op de echo naar drie babys kijken

Hola! Debby is mijn naam. Huisje boompje beestje hadden we al, nu alleen nog een kindje. Alleen de toekomst kun je nooit plannen… Ik heb Niet Aangeboren Hersenletsel en ben nu zwanger van niet 1, 2, maar 3 baby's! Goede tijden, slechte tijden is niets in vergelijking met mijn verhaal, dus volg mijn blog!

De spanning steeg hoe meer we bij de datum van de echo kwamen. Zal alles goed zijn? Hebben ze het wel goed gezien? Zijn het er niet nog meer?!

Vol spanning vertrokken we naar het Flevoziekenhuis. Gelukkig hoefde we niet lang te wachten en mochten we vrijwel direct doorlopen. Nou daar gaan we… en ja hoor! Nog steeds 3 kindjes! Naja kindjes, ik zag meer zwarte luchtbelletjes op de echo en vertrouwde de arts dat ze wist wat ze deed. “Ja hoor, 3 kloppende hartjes!” De arts was dolenthousiast en wees aan wat ze zag. Ook toen dacht ik, ik vertrouw je.

Inmiddels liep de kamer weer vol publiek, komt dat zien, komt dat zien! Ik wilde er bijna geld voor vragen. Als dat nu al zo is, hoe is dat straks als ze geboren zijn? Dan word je een lopende attractie.

De arts vroeg hoe wij er tegen over stonden om een drieling te krijgen, want ze konden er ook wel even 1 'wegprikken'. PARDON?! Na alle onzekerheid met PCOS en het zwanger worden, zit er geen haar op ons hoofd die daar aan dacht.

De arts begreep ons volkomen en vertelde dat wij in het Flevoziekenhuis niet verder behandeld konden worden. Het was 3,5 jaar geleden dat er voor de laatste keer een drieling 'gespot' was. We werden doorverwezen naar het AMC in Amsterdam. Daar ging de rollercoaster verder.

De eerste keer AMC, ik wist niet wat ik zag. Wat een ontzettend groot ziekenhuis! Een AH, een DA drogist, Starbucks, het leek bijna wel Disneyland onder de ziekenhuizen. Wat een happening!

Toen begon de uitdaging, waar moeten we heen? Uiteindelijk na het zelf proberen te zoeken, besloten we het maar te gaan vragen. Uiteindelijk kwamen we terecht waar we moesten komen. Even inschrijven, dan kunnen we richting de poli verloskunde. Nadat we het er over eens waren dat het AMC wel een make over mocht krijgen, werden we opgeroepen door een Russische dame.

'U kwam voor een echo?' Klopt mevrouw! 'U mag gaan liggen.' Ik begon mijn broek uit te trekken, weet ik veel dat het al uitwendig kon. Na alle onderzoeken in het Flevoziekenhuis kwam ik nog net niet naakt de kamer binnen. Na zoveel onderzoeken ben je wel wat gewend en schaamte ken je niet meer. De gel voor de echo werd op mijn buik gespoten, KOUD! En toen kreeg ik iets te zien waarvan wij alleen hebben gedroomd, baby's! Heel veel baby's! Ze kregen de namen baby A, baby B en baby C.

Je kon echt alles al zien en dat met 11 weken! De baby had 2 armpjes, 2 handjes, 2 beentjes, 2 voetjes, een heel mooi hoofdje wat gesloten was, een gesloten buikje, alles was voldaan, ik herkende een baby erin! En toen liet de voor het eerst de hartslag horen. Normaal als ik bij iemand anders een hartslag van een baby hoorde, dacht ik er alleen maar aan dat het 'normaal' was. Maar dit was mijn baby! Ik kreeg kippenvel van mijn tenen tot mijn kruin! Ik keek naar mijn man en die was aan het stralen, de zon scheen in het donkere kamertje van de echo.

Zelf ben ik nogal een druk persoon als ik iedereen om mij heen moet geloven. We zagen een baby met alles erop en eraan aan het koppeltje duikelen in mijn buik, wat een mooi gezicht en ontzettend grappig, het zou zo een reclame in kunnen. Mijn man zei toen tegen mij: 'Deze gaat op jou lijken.' Toen we de hartslag kregen te horen hield ik het niet meer, wat was dit mooi! Tranen rolde over mijn wangen en ik voelde de hormonen door mijn lijf gieren, ik besefte toen voor het eerst dat ik mama werd. Het kon allemaal niet mooi genoeg wezen.

Toen was baby C aan de beurt… Hoe dat verliep lezen lezen jullie volgende week.