Deze stilte zegt meer dan 1000 woorden, zei ze nou een drieling?

Daar zit je dan samen in de wachtkamer om 8 uur 's ochtends. Jos is vandaag jarig, en het leek ons een goed idee de echo juist op die dag te doen. Hoe verzin je het, denk ik nu. Maar toen leek het een heel goed plan. Mocht het dan goed zijn, dan konden we dat meteen uitgebreid vieren.

Ze vraagt me hoe ik me voel? Ik heb behoorlijk wat bijwerkingen, maar ik wil niet klagen. In het begin is dat een goed teken, laten we daar even vanuit gaan. We zullen eens gaan kijken, geeft de vrouw die echo gaat maken aan. Jos komt er ook bij zitten zodat hij goed kan meekijken op het scherm.

Dit is het moment van de waarheid, daar komt het goede nieuws of de domper van de dag. Jos en ik zijn beide gespannen en stil. Ze begint met de echo. Waar ze eerst spraakzaam en gezellig was, bleef het lang stil. Jos en ik kijken elkaar aan, wat hij denkt weet ik niet, maar deze stilte zegt meer dan 1000 woorden.

Op de echo verschijnt van alles, maar heb er echt te weinig verstand van om te weten wat ik nu zie. Daar gaat onze fijne dag, een verjaardag waar niets te vieren valt. Na een lange stilte geeft ze aan een kloppend hartje te zien. Pff… zeg dat dan meteen! Die zag ik niet meer aankomen.

“En hier, zie ik nog een kloppend hartje.” Wauw, het zijn er twee! Wat bijzonder.
“Hier zie ik er nog één”, spreekt ze uit. Het zijn er drie!
Nee, zei ze dat nou echt? Zei ze echt 3? Dat heb ik vast verkeerd begrepen. Wordt het een drieling?

Ze bevestigd inderdaad dat ze een drieling ziet, met allemaal een kloppend hartje. Onze kinderen worden op de echo vastgelegd en ik mag me weer aankleden. Daar zit je dan naast elkaar tegenover de specialist.

Ook zij is er, op deze ochtend van 11 april, stil van. Ze bespreekt met ons in het kort, dat er medisch gezien altijd zorgen zijn bij een drieling. Dat betekent niet dat het niet mogelijk is, maar het komt alleen niet zo vaak voor.

Omdat het iets voor half negen is, moeten we de afspraak afsluiten. Heel vervelend jullie zo te laten gaan, geeft ze aan, maar de volgende zit al in de wachtkamer. De echo wordt in een envelop gedaan en daar sta je dan met z'n vijven.

We lopen zwijgend de gang van het ziekenhuis door, in gedachten beiden niet weten wat te moeten denken. Is dit goed nieuws of moeten we ons zorgen maken? Hebben we iets niet goed gedaan? Help, wat nu? We zijn zwanger, maar hoe!

De wereld staat echt even stil, maar daar is in het ziekenhuis alles behalve sprake van. Mensen lopen in en uit en alles gaat langs ons heen. Nu naar huis rijden? Nee, dat gaat echt nog even niet. Even een kopje thee in het restaurant van het ziekenhuis.

Goedemorgen, roept de vrouw achter de balie enthousiast. Niet wetende welk nieuws wij net gehad hebben.
“Kan ik jullie helpen?” … “Nou heel eerlijk gezegd, dat denk ik niet!”
“Euh, met iets drinken?” … “Ja lekker, een kop koffie en een kop thee graag!”

Wil je meer over me lezen als drieling moeder? Volg me dan op in deze blog en op Instagram!