Hoe voed je een tweeling? Je draai vinden de eerste weken

Het voelde heel gek toen we eenmaal thuis waren met de meiden. Alsof je boodschappen had gedaan, maar dan zonder bonnetje of wisselgeld, je kan niet meer terug.

Ondertussen vonden we onze weg thuis.We moesten natuurlijk alle voedingen, om de 3 uur, zelf doen. Dat was echt wel even wennen! Vooral toen we eenmaal de nacht ingingen.

De laatste voeding deden we samen rond 0.00 en reken zo maar verder. Dan deden we nachtvoeding en de ochtendvoeding ook samen, maar we merkten al heel snel dat dit niet werkte. Je bent wel sneller klaar met de voeding, maar je nachtrust, echt even een paar uur na elkaar goed slapen, heb je ook wel nodig.

Nu we iets verder zijn doe ik de laatste voeding, gaat mijn man op tijd naar bed en doet hij de ochtend voeding zodat ik nog even kan bijslapen. Dit werkt veel beter.

Ook hebben we een manier gevonden om ze allebei te gelijk te kunnen voeden. We rollen een handdoek op ter hoogte van een hand, spuuglapjes eronder, de babygirl op haar zij liggen. Zo kan je zelf even het nieuws lezen en even naar het weer bericht kijken, super handig en ondertussen lekker genieten van onze trots. Tussendoor even een boer laten en hoppa!

Als we samen thuis zijn, of als we visite hebben doen we dat natuurlijk niet, dan is het lekker knuffelen met iedereen en de fles op schoot geven. Maar met 2 baby’s is het bijna niet te doen anders. Je vind vanzelf de handigheid in het hebben van baby’s.

Inmiddels moesten we weer naar het AMC, dit was voor de meiden voor de eerste keer echt naar buiten met de kinderwagen. Met grote ogen en vol spanning stapte we de auto in, op naar het AMC! Daar moesten we naar de klinische geneeskunde, ik heb even moeten googelen wat dat was. Het was voor de uitslag van onze kleine jongen.

Daaruit bleek dat van buiten perfect was aan de bovenkant, maar dat alles onder de navel niet goed was aangelegd. De blaas heeft werkelijk alles kapot gedrukt. De nieren waren kapot, de darmen waren kapot, de anus was niet goed aangelegd, hij had geen plasbuis, werkelijk alles. Wat wel ‘positief’ was, is dat dit een foutje van de natuur is geweest en dat het niet iets erfelijks is geweest. Mochten wij ooit opa en oma worden van een kleinzoon, dan heeft dit geen gevolgen voor hem.

Een kleine 2 weken erna hebben wij ook nog een gesprek gehad met de neonatoloog om even te praten over hoe het met ons ging na deze heftige periode. Het voelde ontzettend goed om haar ook even ik een andere situatie te zien. Ze was zwaar onder de indruk hoe sterk wij de afgelopen 2,5 jaar zijn geweest. En dat zijn wij zelf ook, wij zijn een super team samen waar ik heel erg trots op ben.