Onze dappere baby Kane is na 2 uur overleden

De kleine heeft, ondanks dat hij toch bijna geen longontwikkeling had, nog 2,5 uur geleefd. We hebben alles uitgebreid kunnen bekijken en aan kunnen raken. Hij leek sprekend op mij toen ik baby was, alleen dan een jongetje. Zijn druppelneusje, zijn mooie glimlach, zijn krullende rode haartjes en zijn mooie gave huidje, net een mini Justin Timberlake. Wat was hij prachtig.

We hebben hem heel veel kusjes kunnen geven en hem kunnen laten voelen hoe welkom hij was, maar ook dat het goed was om te gaan. Dit mannetje moet vreselijk veel pijn hebben. Achteraf blijkt dat hij niet alleen een vergrote blaas had: ook bleken zijn nieren toch kapot, zijn darmen kapot, hij had geen anus, geen plasbuis, een vergroeiing in zijn rug en ook zijn nek was te kort.

Onderzoeken lopen nog, maar ondanks zijn gebreken was het een prachtig kereltje, zo perfect van buiten, maar zo kapot van binnen.

We willen heel graag nog foto’s van onze drie trotsen samen. De fotograaf heeft geregeld dat dit kan op de neonatologie. Onze babyboy gaat mee bij mij op mijn armen. Raar moment, want ik ga nu ook voor het eerst mijn meiden ontmoeten.

We komen op de neonatologie aan en ik dacht dat ik ze niet vast zou mogen houden en dat het door een glazen kistje zou mogen turen. Het tegendeel is waar, ik krijg alle 3 mijn kids op mijn borst!

De fotograaf slaat haar slag en schiet prachtige plaatjes, intussen genieten mijn man en ik van dit prachtige moment. Ondanks dat onze zoon toen al overleden was, was ons gezinnetje compleet.

We besluiten na een half uur dat het goed zo is en dat we even alleen de meiden willen hebben, tenslotte is dat ook een mooi moment om nooit meer te vergeten.

Na flink de tijd te hebben genomen, willen we graag terug naar de kamer. Inmiddels zijn er van onze kleine jongen hand- en voetafdrukjes gemaakt. Mijn man en ik besloten om samen afscheid te nemen.

We laten hem kleertjes aantrekken en daarna wordt hij in een bedje gelegd met koelelementen. Aangezien ik nog half verdoofd ben, vragen we de verpleegkundige dit te doen. Ze komt voor onderzoek nog terug om een huidpunctie af te nemen en neemt hem mee naar een aparte kamer.

Na nog geen kwartier wordt hij teruggebracht en ligt zijn dekentje over zijn mond heen. Ik wil het dekentje goed leggen en zie dat zijn lippen al helemaal zwart aan het worden zijn. Dit beeld wil ik niet als herinnering hebben, dus we besluiten om hem weg te laten halen en naar de koeling te laten brengen.

Daar gaat hij dan, onze zoon. Deze held heeft zeven maanden lang zijn zusjes beschermd en ervoor gezorgd dat zij een hele mooie toekomst krijgen. Daar zijn we hem meer dan dankbaar voor. Wat zijn wij ontzettend trots op hem!

De volgende dag worden we wakker in het ziekenhuis. Ik heb de hele nacht naweeën gehad en de verdoving is uitgewerkt. Wat een pijn! Ik blijf nog even liggen denk ik nog maar dan komt de verpleegkundige binnen met de mededeling dat mijn katheter word verwijderd. Shit! Dan moet ik straks mijn bed uit om te plassen.

Ik ging door de grond en dan bedoel ik niet door het verwijderen van de katheter. Het lopen en opstaan om naar de badkamer te lopen voelt alsof ik elke keer weer wordt neergestoken en mijn ingewanden eruit vallen! Daarbij komt ook nog dat één van mijn bloedvaten is gaan ontsteken na het infuus, met als gevolg dat mijn arm ontstoken is. Ik voel me zo ellendig op dit moment!

Stoned van de morfine ga ik samen met mijn man de crematie van onze zoon regelen. De een vindt het snel, de ander geeft ons groot gelijk. Dat dit allemaal zo makkelijk ging hadden we niet verwacht. Dat komt denk ik ook omdat wij helemaal geen poeha er omheen willen hebben en op onze manier afscheid willen nemen. Nadat we de begrafenisverzekering hebben gesproken en hebben besproken hoe wij dit graag willen hebben, loopt alles op rolletjes en hoeven we vrij weinig te doen.

Er komt een begrafenisondernemer langs in het ziekenhuis en zij regelt alles. We hebben besloten om hem te laten cremeren, zonder bloemen of wat dan ook. Zelf zijn wij ook niet bij de crematie aanwezig. Waarom? Omdat wij later echt afscheid willen nemen en niet in onze kraamweek. We laten hem cremeren in mooi kistje en kunnen hem straks gecremeerd en wel op halen.

We willen hem graag uitstrooien in de Soesterduinen. Daar hebben we onze zwangerschapsshoot gedaan en toen we daar waren hadden we allebei zoiets 'als het dan toch fout mocht gaan, dan strooien we hem hier uit'. Een plek waar iedereen vrolijk is en iedereen lacht en wat eruit ziet als een sprookje. Een plek waar hij vrij kan zijn. Dat is wat hij verdient.

Hij is onze held, de beschermengel van ons gezin, die door zijn power er voor gezorgd heeft dat wij een hele mooie toekomst kunnen opbouwen met z’n vieren. Hij wordt nooit maar dan ook nooit vergeten en we zijn hem eeuwig dankbaar. Onze kleine jongen, onze trots.