Hoe gaat het nu, na dit grote verlies?

Het gaat eindelijk wat beter, ik kom de dagen door zonder dat ik in overlevingsstand sta en ben zelfs weer begonnen met werken. Ik sloot me voor iedereen af en was niet makkelijk om mee te praten. Als ik met iemand praatte kon ik diegene niet eens nakijken. Wat heeft dat lang geduurd voor mijn gevoel, vaak was ik boos op mezelf. Ik was boos omdat ik mezelf in de weg zat, ik was boos omdat ik geen geduld had voor mijn man of mijn dochter, ik was boos omdat ik soms niet de energie had om ook maar iets te doen en ik was boos omdat ik niet aan de nieuwe ik kan wennen.

Lees mijn eerdere blogs Van enorme blijdschap naar groot verlies deel om te begrijpen wat wij mee hebben gemaakt.

De nieuwe ik is iemand die heel warrig is, veel vergeet ondanks dat ik 6000x per dag in m’n agenda kijk, soms hele slechte dagen heeft (die ik moet accepteren dat ze er nou eenmaal zullen zijn), die het soms moeilijk vindt om zich open te stellen voor mensen en daar een gesprek mee kan voeren. Zo was ik niet, ik ben altijd iemand geweest die altijd te vroeg ergens was (heb een hekel aan te laat komen), die spontaan en sociaal was, meer aan andere mensen dacht dan mijzelf soms, meer goeie dagen dan slechte dagen had en het heerlijk vond om te werken.

Nu ben vooral met mezelf bezig geweest. Zo stuurde ik regelmatig mensen een berichtje hoe het met ze ging, nu deed ik dat niet meer. Wat ben ik mezelf daar ook tegengekomen, want ineens werd er niet aan mij gevraagd hoe het met me ging. Voorheen trok ik mij dat heel persoonlijk aan en maakte ik me er heel druk om, maar dat doe ik niet meer. Ik heb het druk met mijzelf, mijn gezin en de mensen die wel dicht bij mij staan en daar heb ik nu genoeg aan.

Maar ik begon de blog met dat het eindelijk wat beter gaat, ik ben sinds deze week begonnen met wat uurtjes werk en het plan is om volgende maand weer volledig aan het werk te zijn (32uur). Thuis ben ik weer een beetje mezelf aan het worden en ook bij me vrienden gaat het weer beter. Het geduld voor mijn lieve maar oh zo dwarse peuter gaat ook beter, al kan ik er op het moment echt achter het behang plakken. Herkenbaar voor andere ouders met een peuter van bijna 3 jaar?

Ja ik heb nog steeds slechte dagen waarin ik me volledig afsluit van iedereen om mij heen, bijvoorbeeld op Moederdag of Vaderdag heb ik zeker 4 dagen nodig gehad om weer een beetje bij mezelf te komen en dat vind ik toch wel lastig. Ik moet leren te accepteren dat ik dit soort momenten zal hebben en dat het niet erg is om dat soort momenten te hebben.

Het zal tijd nodig hebben om de moeilijke dagen straks ook weer makkelijker door te komen.