Hoe verder na dit verlies?

Nu een paar maanden verder. Ik ben wat verloren… niet alleen onze dochter, maar ook mezelf! Ik mis mezelf, zo spontaan en levendig als dat ik kon zijn, zo weinig is er nu van over. Het is een moeilijke tijd. Een tijd waarin ik nog steeds stil sta en iedereen verder is gegaan. Door erover te schrijven weet iedereen wat er gebeurd is. Er zijn alleen maar heel weinig die weten hoe dit voelt en dat is eenzaam. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben blij dat maar weinig mensen weten hoe dit voelt, want ik gun het niemand.

Lees mijn eerdere blogs Van enorme blijdschap naar groot verlies deel om te begrijpen wat wij mee hebben gemaakt.

Maar oké even terug. Mijn verloskundige kwam regelmatig langs na de bevalling in oktober, voor controles of alleen voor een praatje. De eerste dagen gaf ik mezelf geen ruimte om tot rust te komen, om te herstellen van de bevalling. Het zat in mijn hoofd dat ik daar geen recht op had, want ik had geen kindje.

De verloskundige probeerde mij ervan te overtuigen dat ik echt de rust moest nemen, want ondanks de situatie, was ik nog steeds bevallen. We hadden het ook over kraamzorg. Mijn reactie was; ja dat is gek toch, geen kindje dus ook geen kraamzorg. Zij vertelde mij dat ook voor deze situaties gewoon kraamzorg mogelijk is en vroeg mij of ik dat zou willen.

Mijn eerste antwoord was: “Nee, ik zou me dan bezwaard voelen dat iemand dingen voor mij zou doen, terwijl ik dat zelf ook zou moeten kunnen.” Maar uiteindelijk gaf ik toe. Dus niet veel later stond een lieve mevrouw aan onze deur voor kraamzorg. Maar wat is dat moeilijk… zo lief dat ze dingen wilde doen… zo moeilijk ik het vond om het van haar te ‘vragen’. Ik voelde me zo bezwaard, maar waardeerde het wel.

Helaas was dit van korte duur en was ze er uiteindelijk maar 2 dagen. Want doordat ik met 17 weken bevallen was, is er geen sprake van langdurige kraamzorg. Hoe oneerlijk zij en mijn verloskundige dat ook vonden.

De verloskundige bleef ondertussen hameren op mij: “Neem je rust, neem je tijd, je heb het nodig, misschien nog wel meer dan iemand met een kindje.” Ik kan niet anders zeggen dan dat ik een top verloskundige had. Ze is vaker bij me geweest dan toen de tijd na de bevalling van m’n eerste dochter. Ik heb haar ook veel vragen gesteld en me onzekerheden geuit.

Één van de vragen was: “Wat betekent dit voor de toekomst? Stel we willen het toch ooit weer eens proberen… Hoe zal de verloop dan gaan?” Ik was op dat moment helemaal niet bezig met het nog een keer proberen. Ik had alleen die vragen in mijn hoofd. Waar het op neer zou komen, als ik wel zwanger zou willen worden of ben, dan zullen wij voor de eerste periode medische zijn. We zouden extra onderzoek krijgen en kunnen andere keuzes maken, zoals bijvoorbeeld een punctie.

Een paar weken na de bevalling kregen wij een telefoontje van de klinische genetica. Ze hadden nog verder onderzoek gedaan en ze hadden ook bij haar de normale afwijking van de 8 chromosoom gevonden. Het is ons nu in ieder geval wel duidelijk dat onze eerste dochter dus ook de normale afwijking heeft op haar 8 chromosoom, aangezien mijn man, ik en Mila deze ook hebben.

Die chromosoom doet dus alleen niks want hij is ‘normaal’. Voor de toekomst hoeven we niet veel zorgen te hebben in principe (makkelijk gezegd), de Trisomie 18 is niet erfelijk in ons geval (pech geval) en de chromosoom 8 is niks om ons zorgen over te maken.

Door de weken heen na de bevalling was onze dochter zo lief. Wanneer ik verdrietig was, kwam ze mama een knuffel geven. Uit zichzelf zei ze regelmatig: “Mama kaarsje aan zetten voor Mila.” (en dat doet ze nu nog steeds, bijna elke dag)

Hoe bijzonder is het dat zo jong als ze is, ze het zo goed begrijpt voor haar leeftijd en meeleeft. Het is niet altijd makkelijk geweest voor haar. Ze heeft heel erg last gehad van onze emoties en gevoelens en ging daar ook in mee. Ze sliep ook heel slecht. Maar wat ben ik trots op haar. Zo slim, lief en zorgzaam meisje is het.

Mijn man is mijn rots. Hij heeft zoveel gedaan voor mij / ons. Maar ook tussen ons is het lastig soms. Hoe gaan we hiermee om? Hoe gaan we hierin onze weg vinden om verder te gaan met ons leven? De antwoorden weten we niet, we zijn nog zoekende.

Ik zal proberen onze zoektocht te delen met jullie. Ik vind het alleen lastig om mijn eigen emoties te herkennen, maar misschien schrijvend kom ik er wel!