Van enorme blijdschap naar groot verlies deel 1

Het was 27 juli, de verjaardag van mijn man, dat ik tegen mijn man zei: “Schat haal toch maar even een test, want ik voel me niet lekker”, en ik was overtijd. Mijn man was nogal van ja hoor zal wel niks zijn. Hij had de meest goedkope zwangerschapstest gehaald die hij kon vinden, want hij had nooit verwacht dat ik 2 minuten na het doen van de zwangerschapstest al beneden stond en zei: “Gefeliciteerd met je verjaardag schat.”

We waren allebei een beetje in schok, want we waren twee maanden daarvoor pas er over uit dat we het wel nog een keer wilden proberen. Maar uiteraard waren we tegelijk dolgelukkig dat het zo snel gelukt was en werd er ook wel even een traantje weggepinkt. Aangezien het de verjaardag van mijn man was en wij ook visite zouden krijgen van familie en beste vrienden hadden we besloten het hen ook gelijk te vertellen. We konden ons geluk ook niet goed verbergen.

De week erna heb ik mijn verloskundige gebeld om te vertellen dat ik weer zwanger was en hebben toen ook een eerste afspraak gemaakt. Ik voelde me goed, wel erg moe maar verder goed. Eigenlijk hetzelfde als m’n vorige zwangerschap, geen kwaaltjes behalve vermoeidheid. Omdat we er weer vroeg achter kwamen dat ik zwanger was, leek het een eeuwigheid te duren voordat we op een eerste echo konden komen (zelf een vroege echo aangevraagd).

De dag was eindelijk aangekomen, onze eerste echo. Wat was ik zenuwachtig. Zou het hartje wel kloppen? Is er überhaupt wel een kindje? Al dat soort dingen gingen door mijn hoofd. Daar lag ik dan op de stoel, m’n man en dochter naast me. De echo ging aan en daar was ons kindje en een kloppend hartje, de tranen van de zenuwen kwamen vrij. Wat was ik dolgelukkig om dat beeld te zien, nu is het bevestigd: ik ben zwanger en de eerst uitgerekende datum was 1 april (geen grapje).

Tijdens de eerste termijnecho werd de uitgerekende datum bijgesteld naar 3 april, ons kindje lag er goed bij en alles zag er goed uit. Tijdens een gewone afspraak met de verloskundige hebben besproken of wij wilden testen en welke wij dan zouden willen doen. Wij hadden samen besloten dat wij dit keer de NIPT test wilden laten afnemen met nevenbevindingen. (Onze vorige zwangerschap hebben we de combinatie test laten doen.) Dus op naar het ziekenhuis voor bloed prikken (zo niet mijn ding) en nu was het wachten maar.

Die week kreeg ik zorgen, zorgen die ik zelf niet begreep. Iedere moeder die zwanger is zal het wel herkennen. Ook ik had het met mijn vorige zwangerschap, maar tijdens die zwangerschap kon ik het ook altijd weer loslaten en tegen mezelf zeggen: “Er is niks aan de hand.” Deze keer kon ik het niet loslaten. Ik stond ermee op en ging ermee slapen. Ik liep er al een paar dagen mee en besloot mijn verloskundige te bellen (op donderdag) en dat gevoel met haar te delen. Ze deed, zover ze kon, haar best om me gerust te stellen en ik mocht de volgende dag komen voor een afspraak en konden we ook even naar het hartje luisteren.

Vrijdagochtend ging mijn telefoon, de verloskundige. Ze vroeg mij of ik even wilde gaan zitten. Toen kwam de zogezegde bom. Ze vertelde mij dat de NIPT test trimosie 18 (Edwardssyndroom) en een nevenbevinding op de 8 chromosoom liet zien bij ons kindje. Wat betekent dit? Wat gaat er nu gebeuren?