Zwanger naar het pretpark en een mislukte NIPT test

Het besef dat dit onze laatste vakantie trip zal worden met drie kinderen komt stilaan binnen gesijpeld. De volgende vakantie weg van huis zal er eentje zijn, terug met een kinderwagen in de koffer, een babystoel op de achterbank en toch wel wat meer spulletjes die extra mee moeten.

We kijken er allemaal naar uit om nog eens met het hele gezin weg te gaan. Mijn man en ik hebben dan ook enkele uitstapjes uitgestippeld om tijdens ons verblijf zeker met de kinderen te doen. Één daarvan is ook een dagje naar een pretpark met oude attracties vanuit onze grootouders hun tijd, maar jammer genoeg zal ik moeten toekijken hoe de kinderen zullen giechelen van plezier, want of het nu oude of nieuwe attracties zijn. Op 80 procent van de attracties staat meestal dat het niet is toegestaan voor zwangere vrouwen.

Ik heb gelukkig geen last van ochtend misselijkheid, maar die vermoeidheid die ik al enkele weken voel, wil maar niet over gaan. En laat dat nu juist hetgene zijn dat je wel kan missen als kiespijn met drie kinderen waarvan de jongste energie heeft voor tien. Waar blijft die kleine man het toch van halen?

Ik probeer zoveel mogelijk te genieten. En overal waar ik mama's zie met baby'tjes, denk ik... dat staat me ook weer terug te wachten. Gehuil van honger, een vieze luier of gewoon aandacht. Als we dorst of honger hebben zoeken we iets leuks uit, zetten ons aan een tafel en klaar. Maar met een baby is het toch ook wel meer van, waar is het praktisch, waar kan ik verschonen?

De uitstappen beginnen ook mijn lichaam te belasten... Nu al! Vooral mijn onderrug en mijn bekken. Bij de vorige zwangerschap van mijn zoontje heb ik bekkeninstabiliteit gehad en liep ik al naar de kinesitherapeut op 26 weken. Ik hoop en duim voor mezelf dat het dit keer niet weer gebeurt of op zijn minst later in de zwangerschap.

De kinderen zijn verzot op zwemmen en gelukkig waar we verblijven is er de keuze in openlucht of overdekt zwemmen. Maar na onze uitstappen heb ik hier de kracht niet meer voor. Ergens voel ik me wel schuldig tegenover de kinderen. Maar ben ik blij dat ik van mijn man een moment voor mezelf mag nemen en dat hij zich opoffert om met hen te gaan zwemmen. Wetende dat net hij een persoon is die niet graag zwemt, maar de liefde voor je kind gaat dieper dan dat.

Van dat uurtje probeer ik dan te genieten en leg ik me languit in het salon en zoek ik contact met ons klein ukkietje in mijn buik. Ook al ben ik bijna 15 weken zwanger, ik weet nog steeds niet of het hij of een zij is.

De NIPT test die ik liet afnemen op 12 weken is nog steeds onbeantwoord . Op dag tien na de bloedafname zoals afgesproken dat ik mocht bellen, zeiden ze me dat alles vertraging had gelopen wegens enorme drukte. Ik had er wel begrip voor, want dat is iets wat je niet in de hand hebt.

We zitten nu op dag 17 na de bloedafname als ik terug bel naar het labo. Terwijl ik naar het melodietje luister aan de telefoon wachtende om een medewerker te kunnen spreken, zie ik mijn kinderen springen op een opgeblazen zeil-achtig iets, je kan het vergelijken met een trampoline en mijn kinderen hebben het gedoopt met het woord "de blop".

Wat ze me dit keer meedelen… het lijkt wel of het me echt niet meezit. De NIPT test is mislukt! Huh! Wat? Hoe kan dat? Hoe kunnen zulke testen mislukken? Ik dacht net dat het betrouwbaarder was, dat is toch wat ze me hebben verteld.

In mijn hoofd flitst elk mogelijk negatief scenario. Waarden niet goed? Slechte chromosomen? Misschien mag het labo dat niet meedelen en zeggen ze daarom mislukt. Ze stellen me gerust dat het zou kunnen komen doordat er te weinig DNA van de baby in mijn bloed zat en dat ik terug moet komen voor een nieuwe bloedafname.

Mijn geduld wordt op de proef gesteld, en ik kan jullie vertellen dat ik de weg naar huis heb benut om heel het internet uit te pluizen en alles heb opgezocht over de NIPT test en op zoek ben gegaan naar verhalen van andere mama's waarbij het ook niet de eerste keer duidelijk was.

En terwijl ik dat doe vraagt mijn man me of ik er al eens over nagedacht heb dat de moeders 80 jaar geleden weinig tot niets wisten van de baby tot de dag dat ze bevielen. Zou onze generatie te verwend zijn? Wat denken jullie?