Team pink, de resultaten van de NIPT test zijn binnen

Ik kan eindelijk opgelucht ademhalen, wanneer ik mijn mailbox open en de langverwachte resultaten kan lezen van de NIPT test. Er zijn geen afwijkingen gevonden Alles ziet er normaal uit!

Ik beken eerlijk dat ik met mijn man enkele weken geleden heb besproken, dat als er grote afwijkingen zouden zijn, we alles zouden afwegen. Want een kind opvoeden met een geestelijke of zwaar lichamelijke handicap is één ding. Maar als dit ten koste gaat van onze andere drie kinderen, zouden we het niet kunnen. Nog maar de vraag of we dit zelf dan aan zouden kunnen.

Ik bewonder zoveel ouders die hierin wel de keuze maken, terwijl ze weten dat hun kindje zoveel meer zorg aandacht en tijd van hen vergt. Chapeau ! Maar als je dit tegen mensen zegt, heb ik de indruk dat ik maar nare blikken krijg. Is dit een soort taboe of onderwerp dat niet aangekaart mag worden? Laat me duidelijk zijn dat ik bedoel: als je het op voorhand weet.

Ik wist niet goed of we het al zouden vertellen aan onze kinderen. Ach ja, waarom ook niet. Ze zijn even nieuwsgierig als wij natuurlijk. Dus hebben we het verteld. Mijn zoontje van vijf jaar moet erom huilen. Het verlangen naar een broertje was blijkbaar toch heel groot. Hij zal zijn mannetje moeten staan, want het worden dus drie zussen!

Ik neem hem maar eens heel dicht bij mij en probeer hem ook de voordelen, van nog een zus krijgen, te laten inzien. Ik vertel hem dat hij zijn speelgoed hoogstwaarschijnlijk niet zal hoeven delen, omdat de meeste meisjes van poppen houden. En dat hij later ook geen kamer zal hoeven delen, als enige jongen. Als mama probeer je natuurlijk heel je trukendoos leeg te schudden, totdat die kleine man zijn tranen verdwijnen.

Het wordt dus uitkijken naar spulletjes die meer meisjesachtig zijn! Maar ik heb me voorgenomen om echt niet te vroeg te starten met het kopen van babyspullen. Want hoe sneller je wat koopt, hoe meer spullen je bij elkaar krijgt en mijn ervaring leert me dat er dan soms kledingstukjes zijn die ze nooit dragen en andere spulletjes die achterin in de kast vergeten worden.

Jammer genoeg hebben we een jaar geleden echt alles weg gedaan. Het enige dat we nog hebben zijn wat babykleertjes van onze zoon. Alhoewel het een ander seizoen is, duik ik terug in zijn dozen, want een onderhemdje en pyjama maakt voor mij niet zo veel uit. Dat kunnen we misschien wel récupèren. En dan komt het gevoel boven dat elke mama ervaart... Is hij zo klein geweest? Wat gaat de tijd toch snel...