En dan gaat het aan - het hartje klopt

We rijden naar de echopraktijk. Mustafa, mijn moeder en ik. Ik voel niks. Niet misselijk, geen pijnlijke borsten, geen hoofdpijn. Eigenlijk niks wat ik altijd heb gelezen over zwangere vrouwen. Mustafa had al aangegeven niet mee te willen naar binnen. Hij durft niet. Vandaar dat mijn moeder mee gaat.

Wat als er niks is gegroeid, er twee lege zakjes zijn? Wat als de test niet klopte. Wat als... Het blijft in mijn hoofd spoken dat het toch niet zal gebeuren. Ik zal geen baby in mijn buik hebben, hoogstens twee lege zakjes. Dan stappen mijn moeder en ik uit. Ik loop met knikkende knieën naar binnen.

De vrouw achter de balie herkent me direct. “Hey Melia, neem even plaats. Ik kom zo bij je.” Na zoveel keren er te zijn geweest, weet ze wie ik ben. Normaal ging ik altijd bij Frits, maar die is er niet vandaag. Ik schommel heen en weer. “Ga nog even plassen Melia. Met een lege blaas kunnen we beter kijken met de echo.” Ik stap de wc binnen en hoe nodig ik ook moet plassen, het lukt niet van de spanning. Na 5 minuten eindelijk geplast en dan mag ik naar binnen.

Trek je broek uit en dan kunnen we beginnen. Ze stopt de echo naar binnen. Kijk dat is je baarmoeder. Even zoeken. Hier zit een zakje, maar ik zie niks erin. Ik zoek nog even verder. Je zei dat ze twee hadden teruggeplaatst toch? Mijn ogen branden. Met een trillende stem zeg ik: “Ja twee embryo's.” En dan zie ik een zakje met een rijstkorrel in beeld. Kijk dat is het vruchtje, zegt ze. Ik staar wat naar het beeld en opeens begint het rijstkorreltje langzaam te flikkeren. Aaa, wat bijzonder

“Melia. Het hartje gaat net aan. Gefeliciteerd Melia. Volgende week zal het hartje vast sneller zijn. Maak je niet druk en probeer te genieten.” Met een echo foto lopen mijn moeder en ik de praktijk uit. Voor de auto barst ik in tranen uit. Mijn moeder houdt mij vast en Mustafa durft de auto niet uit te stappen. We stappen in en mijn moeder duwt hem de echofoto in zijn hand. “Alsjeblieft Mustafa. Dit is je kind.”