Zwanger zijn zoet geluk of ware hel?

Even terug in de tijd. Met 7 weken zwangerschap had ik een echo in het ziekenhuis. Het hartje klopt veel sneller dan de vorige keer. Ook is het kruimeltje in mijn buik iets gegroeid.

De misselijkheid is ingeslagen. Het overviel me. Ik heb altijd een kots fobie gehad. Op de een of andere manier kan ik daar niet tegen. Niet wetende dat ik hier last van zou hebben tot week 27 !

De weken kruipen voorbij vanaf de echo. Op tweede paasdag, nadat we gezellig hebben ge-bbq'd bloed ik opeens. In paniek bel ik de spoedpoli op van het ziekenhuis. Ik mag direct langs komen. In blinde paniek race ik naar het ziekenhuis. Bang om mijn 'kruimeltje' te verliezen. In het ziekenhuis word ik direct geroepen. Ze brengt de echo in en zoekt: “Kijk Melia dit is je kindje. Het kindje doet het goed. Maak je niet druk.”

De weken kruipen verder. Tot week 12 heb ik bloed verloren en heb ik meerdere keren een echo gehad voor controle. Gelukkig is alles elke keer goed. Alleen groeit mijn kindje traag. Het lukt me maar niet om gerust te zijn en alleen maar te genieten.