I am here en ik vergeet jou nooit meer

Onze 2 jarige heeft een Beer. En beer heet Beer. Beer had eerst een slaapmuts en muziekje in zijn buik. Maar omdat ik niet wist dat ik het muziekdoosje uit Beer kon halen, heb ik het ding al een paar keer meegewassen en letterlijk om zeep geholpen. Niet erg, want hetzelfde riedeltje is de rest van het gezin meer dan zat, alleen voor onze kleinste is Beer nu niet hetzelfde meer.

Op zoek naar waarom Beer niet meer “zingt” en “snurkt” ontdekten we dat het muziekdoosje ten midden van Beer heel mooi verstopt zit met een kind veilige super sterke klittenband sluiting… Theoretisch konden we de batterij waarschijnlijk vervangen en het apparaatje volledig laten drogen, maar het is eigenlijk wel héérlijk rustig zo.

“Arme Beer” vervolgt de jongste “Beer au-a”. Nu is Beer dus leeg en heeft een geheim vakje. Ook leuk, proberen we hem uit te leggen. Na een mandarijntje in het geheime vakje gestopt te hebben is hij tevreden, reserve voedsel voor de nacht, ik weet niet precies wat er in hem omgaat, maar hij is blij.

Vanavond en net voor kinderbedtijd mogen we voor een controle echo allemaal mee naar de verloskundige. Echt zo bijzonder. Tot nu toe mochten de kinderen i.v.m. Corona maatregelen, niet mee en bij een afspraak zonder echo mijn man ook niet, maar vandaag is anders. De afspraak is na sluitingstijd van de praktijk en de jongens mogen allebei mee om kleine Baby G te zien en vooral te horen.

De verloskundige doet de lamp uit zodat we het scherm beter kunnen zien en oh wat is het spannend en wat is het genieten. Ik zie al hun oogjes gericht op het scherm. “Daar is de baby!” Klinkt het door de praktijk. Als de verloskundige het hartje laat horen juichen de jongetjes… “Daar is een voetje, en daar een handje, oh ja en daar het mondje!” Baby G laat zich van alle mooiste kanten zien. Wat een feest. De oudste blijft kijken. De jongste vindt het nu welletjes en zoekt het Ikea keukentje in de behandelkamer van de verloskundige op.

Oh wat is het heerlijk, even gewoon GEWOON DOEN en GEWOON GEZIN IN BLIJDE VERWACHTING ZIJN! Zonder Corona sluier! Ik realiseer me dat wij wel uren kunnen luisteren naar het hartje, wat is het toch een wonder… en dan te bedenken dat met 6 weken het hartje al klopt en zichtbaar een klein blinkertje is op een echo. Met een inwendige echo kan dit nog eerder, maar oh wat een wonder, zo bijzonder.

“The Best Bed Time story EVER…” zegt de oudste, als we op de terug weg naar huis zijn. Hij wordt alleen abrupt onderbroken door zijn broertje die het op een gillen zet “Wáár is Beer?!!!” Hij huilt en probeert te zeggen… voor zover we hem begrijpen “Beer, no baby. Beer Tangerine in Belly. Beer can come home, no stay there.” / “Beer krijgt géén baby, Beer heeft een Mandarijn in zijn buik, géén baby, Beer hoeft daar NIET te blijven!”

De arme schat is beer vergeten… en wij ook. Gelukkig is de deur van de praktijk nog niet op slot als we terugkomen en we sneaken heel gauw terug in de wachtkamer en ja hoor… daar zit Beer, keurig op de bank in de wachtkamer… te wachten. “You okay Beer?” vraagt het kleintje en met een “I am here” sluit hij Beer in zijn armen en stopt met huilen… Zo lief, zo vertederend. Zo dankbaar dat hij het zich nog op tijd realiseerde en we nog niet thuis waren.

Zo klein als hij is… dit natuurlijke besef…op de één of andere manier van, “jij hoort bij mij”, maakt zo compleet, zo gelukkig, zo blij. Ik had het er van het weekend met mijn man over. Er is geen mooier moment als die momenten als je in een grote crowd, in een grote menigte, ineens elkaar vindt.

Of simpelweg op het vliegveld als je wacht op de ander, als je niet op dezelfde vlucht hebt gezeten. Oh uren kan ik op Schiphol doorbrengen. De jongens kijken dan vliegtuigen. Ik kijk naar mensen die elkaar weer zien en huil net zo hard mee, ook al ken ik ze niet eens.

Het doet me denken aan de verloskundige die me begeleidde in de tijd van de zwangerschap van de oudste, Silke was haar naam. Een geschenk uit de Hemel. Zo een lieve en vooral zo een wijze verloskundige en ik had zo een klik met haar. Toen ik niet kon wachten tot de baby eindelijk kwam… en ik was echt drie weken overtijd. Toen zei ze opeens, bij een controle. “Ana, jij vindt dat je lang moet wachten op jouw baby, maar als je je nu eens verplaatst in de Hemelse Vader, die wacht tot Zijn Kinderen, Zijn Schepping, die Hij geschapen heeft, bij Hem komen.”

Ze vervolgde heel nonchalant met… “Denk aan Sarah, die al JAREN een belofte van een eigen zoon had, maar die pas in vervulling ging toen ze menselijk gezien veel te oud was om nog kinderen te krijgen.” “Jij denkt dat je lang moet wachten Ana, maar hoe zit dit dan met God en Zijn wachten op jou? Moest Hij niet heel lang op jou wachten? Of wacht Hij misschien zelfs nog steeds?”

Schreef ik net nog dat Silke een Geschenk uit de Hemel was, met grote G, en zo een lieve en wijze vrouw… ik weet het nog als de dag van gisteren, op dit moment kon ik haar wel schieten… maar ik wist diep van binnen dat ze gelijk had. Dit soort mensen hebben we nodig in ons leven ladies. Mensen die ons de waarheid vertellen.

Het mooiste, kostbaarste, van alles en een ware herinnering die ik koester; Toen de oudste geboren werd en de bevalling was echt heftig, met vacuüm die niet lukte, baby die vast zat en er niet uit kon, uiteindelijk noodkeizersnede, toen ik hem voor het eerst zag… Ik weet nog dat hij het mooiste was wat ik ooit had gezien… Nooit vergeet ik meer dat moment… Het mooiste kindje op aarde, mijn kindje. Mijn baby op wie ik 9 maanden en 3! weken gewacht had.

En op dat moment hoorde ik God, daar in de verloskamer: “Zo kijk Ik ook naar jou.” En ik moest natuurlijk denken aan Hebamme Silke. Die er op dat moment niet bij was omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen.

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, ik kreeg een prachtig boekje afgelopen week… over moeders, en er staan een aantal prachtige gezegdes in. Twee heb ik eruit gehaald en wil ik graag met jullie delen en daarmee afsluiten voor deze week. De eerste is een Chinees Gezegde: “Er is in de wereld maar één lief kind, en elke moeder bezit dat ene kind.”

En het tweede is meer een vraag… overgaand in een feit en prachtige waarheid, voor een ieder van ons en voor een ieder om ons heen. “Kan een vrouw haar zuigeling vergeten? Of Harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, Ik vergeet jou nooit…” Jesaja 49:15 (uit de Bijbel.)

A loving embrace for you Lieve Mama, Lieve Lezer en Lieve Friend.