Glory Glory Glory ... of toch een miskraam?

… Ik weet niet waar te beginnen, wat een rare week. De blog van vorige week doorlezend denk ik, wat een voorbereiding voor de week die volgde. Waarlijk, als ik schrijf, of spreek, doe ik dat op de eerste plaats tegen mezelf en mijn eigen familie. Zo leef ik, of wil ik leven in die bereiken waar ik nog niet ben, maar hoop te groeien en te bloeien…

Onze oudste mocht 9 jaar worden afgelopen week, en het was zo bijzonder, nu terugkijkend. Ik maakte een foto van zijn snoepjes schaal waar, toevallig, 3 likkoekjes in lagen, met de woorden “My Baby” 2 koekjes en “I love you” 1 koekje. Maar omdat ik ineens een gebroken koekje zag haalde ik die eruit en fotografeerde nieuw het ‘complete plaatje’ zonder kapotte koekjes…

De dag erna schreef onze Eindredacteur van het IkbenZwanger.com-blog dat vanuit mijn e-mail elke vijf minuten een mail aan haar gericht in haar inbox verscheen met dezelfde foto's. WHAT??? Hoe dan??? Ik was niet eens online en elke vijf minuten??? Het lijkt wel een Bombardement… Hoe stop ik dit? Computer aan, Computer uit, het leek zinloos.

Een dag later mijn eigen mail checkend, zie ik opeens ook 111! Delivery Notifications!!! Ik verwijder mijn account maar vanuit Outlook. Misschien dat dat helpt… ik heb geen idee… Wat irritant, ik wil helemaal niemand ongewenste e-mails sturen en zeker niet honderden keren dezelfde. Geen idee hoe het zich oploste, maar ik heb er niets meer over gehoord… en de mailtjes zijn uiteindelijk gelukkig uit zichzelf gestopt.

En toen… Ik kon niet tegen de hitte op de verjaardag van mijn zoontje, voelde me duizelig, maar misschien had ik niet op tijd gegeten. Ik voelde me alsof ik niet kon ademhalen… ik moest alleen nog opruimen en lag uiteindelijk helemaal kapot in bed. De volgende dag, toen we zoonlief naar waterpolo brachten, voelde ik me nog steeds hetzelfde, helemaal niet meer ochtendmisselijk, maar kotsmisselijk de hele dag. Van schaduwplek naar schaduwplek rende ik met de jongens, ik kon niet meer. Kokhalzend kwam ik de poort binnen, als eerste mijn nieuwe beste vriend van het huis omarmend, onze kleine troon; de toilet.

Ik redde het nog maar net en daarna gelijk naar bed. Avondeten voorbereiden, jongens naar bed doen… ik kon niet meer. Mijn man nam over met een “ga jij maar liggen”. Toen ik wakker werd en de klok ondertussen vroege avond aangaf en mijn man de jongens al naar bed had gebracht dacht ik: “Heerlijk, de felle zon is voorbij. Ik kan de was van de waslijn halen en fris de bedden bekleden voor onze vrienden die overmorgen al komen en een paar dagen blijven.”

Terwijl ik de kussens in de kussenslopen doe en deze opschud, vloeit het opeens in mijn ondergoed… Ik begin te huilen en zeg: “God ik weet U bent goed, maar ik weet niet wat U doet!” Ik roep mijn man en ren naar de wc, waar ik beide handen vol met bloed heb… Mijn man schudt zijn hoofd en zegt liefdevol dat ik teveel doe en ik gil en zeg: “Als ik het niet doe wie doet het dan?Ik wil geen bloed zien lieverd. Dit is niet goed, sorry ik wil niet schreeuwen, ik kan gewoon niet tegen de hitte en nu dit… ik maakte alleen maar de bedden op…”

Ik laat alles voor wat het is, pak maandverband en duik in bed. “Heer ik vertrouw U”, is het eerste wat ik zeg: “Zo of Zo.”

Ging er bij de eindredacteur nog een Bombardement in haar INBOX af… nu was het een Bombardement in mijn hoofd:
“Je verliest de baby.”
“Je bent te dik voor deze zwangerschap.”
“Beter verlies je de baby, valt af en raakt dan opnieuw zwanger.”
“Je verliest de baby…”

Naast het bombardement in mijn hoofd voel ik bloed vloeien, wissel het maandverband en lees op het internet dat als je bloed tijdens de zwangerschap, het een paar druppeltjes kunnen zijn, maar als het meer is dan een inlegkruisje, dat je dan een dreigende miskraam hebt… Mijn miskraam is al weer een tijd geleden… ik voelde me net zo… en er was net zoveel bloed.

“MAAR IK WIL HELEMAAL GEEN BLOED ZIEN”, huil ik uit. Dit is waar ik de hele tijd zo bang voor ben geweest… om bloed te zien… en nu geen passieflora die bloeit, maar bloed wat vloeit!!! “HERE GOD, IK HEB U NODIG, IK WIL DIT NIET!!!”

Oh wat is het een dunne lijn tussen vertrouwen en weten met je hart. Zien met je ogen, voelen met je lichaam en woorden uitspreken met je mond. Ik kan niet meer nadenken. Ik app een paar vriendinnen en vraag ze simpelweg voor me te bidden en zeg ze niet hoeveel bloed ik al verloren heb.

Het enige wat ik tegen God blijf zeggen is “Heer ik vertrouw U, zo of zo” “Zo of Zo?” Denk ik… en dan realiseer ik… “Ja, ik vertrouw Hem, zo of zo…” Natuurlijk wil ik mijn baby NIET verliezen, maar kan ik ooit echt wat verliezen als ik weet dat HET BLOED van Jezus Christus de dood overwon en dat zelfs als we sterven hier op aarde het leven hierna verder gaat…

Woedend word ik op de overwonnen satan. Waarom denkt hij nog te kunnen stelen en roven? Is er een deur open in mijn leven? Ik moet opeens denken aan de tuin, waar we gezorgd hebben dat elke kier dicht is, zodat onze cavia’s die vrij rond lopen niet kunnen ontsnappen. Maar tegelijkertijd er ook van buitenaf geen andere (onge)diert(j)e(s) naar binnen kunnen komen. Hoeveel meer is dat met ons leven zo denk ik.

Oh ik ben er zo mee bezig de laatste tijd. Van Bruiloft tot Bevruchting. Van Bevruchting tot Baby. Van Baby tot Bevalling, en echt de, voor mij, Belangrijkste Vraag ever: “God Hoe ziet U het?” “U bent Onze Schepper, wat heeft U erover te zeggen?” Toen recent de vriendin van een vriendin haar baby verloor en ik gedurende deze week ook voor haar bad, liet God me iets zien door Zijn Woord, ik kan alleen maar zeggen dat het op mij van toepassing was toen ik zonder God leefde.

Er staat geschreven in Maleachi Hoofdstuk 3 verzen 9 tot 11: “You are suffering under a curse, yet you, the whole nation, are still robbing Me. Bring the full tenth into the storehouse so that there may be food for in My house. Test Me in this way, says the Lord of Hosts, See if I will not open the floodgates of Heaven and pour out a blessing for you, so that it will not ruin the produce of your land and your vine in your fields will not fail to produce fruit. (HCSB)

In het engels heet een baby The Fruit of Our Womb. De Vrucht van onze Moederschoot. Ik hoop dat we dit ook in het Nederlands zo kunnen zeggen.

Een andere versie zegt nog mooier: “And I will Rebuke the devourer for your sakes, and he shall not destroy the fruits of your ground; neither shall you vine cast her fruit before the time in the field.”

Het is een oud Bijbels Principe, maar ik moet heel eerlijk zeggen, ever since, sinds het moment dat ik mijn leven aan Jezus Christus gegeven heb en dit las in de Bijbel ben ik het gaan toepassen, tot vandaag de dag 2020. Met zekerheid kan ik zeggen dat toen ik mijn eerdere miskramen had ik dit principe NIET toepaste.

Het gaat hier in de eerste plaats over financiën, maar op wonderlijke wijze lijkt het zich door te betrekken op elk bereik in ons, in mijn leven. God die eigenlijk Zijn Volk ervan beschuldigt dat ze Hem beroven, van het deel wat Hem toebehoort. Nodigt dan uit en nu komt het; om Hem aan een test te onderwerpen.

Tien procent van hun Inkomen aan Hem en Het Koninkrijk van God te geven… en als ze dit doen zal Hij ze zegenen op een aard en wijze, op een manier, dat er niet genoeg plaats zal zijn om het allemaal te huisvesten… Hij zal dan voor de mensen vechten en ervoor zorgen dat de grote verslinder (satan hier bedoeld) de vruchten van hun land niet kapot kan maken en ervoor zorgen dat de vrucht ook niet vroegtijdig afgeworpen kan worden. Ik geloof oprecht dat God me hier een verband liet zien tussen trouw geven en voldragen zwangerschap.

En terwijl ik mijn eigen maandverband vol bloed zie vloeien. Stijgt er in mij een leeuwin op, ik geef trouw, de vijand heeft absoluut geen recht om dit baby’tje te stelen. Het is niet nog al een statement te maken. Maar heel eerlijk, Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Vriend, wat hebben we, wat heb ik te verliezen? Kijk ik naar mezelf en spreek ik uit eigen ervaring. Van wat dan ook mijn inkomen geweest is. Sinds mijn bekering, altijd heb ik 10 procent afgestaan aan het Koninkrijk van God. Ik zou niet eens willen zeggen ‘afgestaan’, want dat klinkt als een religieus moeten. Maar veel meer is het voor mij een ‘zaadjes van de oogst teruggeven’ geweest.

Dankbaar voor de 100% die God mij geeft. Hem en Zijn Kinderen 10% teruggevende… En Definitief de eerste keer dat ik dit deed was ik bang en zei ik ook letterlijk, okay Heer, ik ga testen of dit werkt. Zoals U zegt in Uw Woord I am going to put You to the test. Ik vond het maar een raar idee… ik een nobody, die God ALMIGHTY aan een test ‘onderwerpt’… Het was diezelfde periode dat ik ontdekte dat Hij echt mijn geld niet nodig heeft ???? Maar mij ZO GRAAG wil Zegenen! Het lijkt een beetje omgekeerde wereld, maar het is echt waar… het werkt.

En ik ben ervan overtuigd dat de ZEGEN die Hij over ons uit wil gieten niet alleen en ZOVEEL MEER DAN alleen financieel is, wat veel mensen wel denken. Ik ken zulke rijke mensen… die zo arm zijn van geest. En ik ken zulke arme mensen, die ZO RIJK ZIJN! Oh Wat hou ik van het leven en wat hou ik van geven. Wij hebben het niet breed in Nederland, maar ik ben definitief de Rijkste Moeder op Aarde!

En het bizarre is, dit hele geven, lijkt simpelweg op een ‘act of trust’ een daad van vertrouwen. Eigenlijk zeg ik letterlijk met mijn geven dat mijn vertrouwen niet in geld zit. Maar in God. Voor mij zeg ik ook letterlijk. De wereld, de banken, printen hun eigen geld, maar er is nooit genoeg. Overal financiële crisissen in de wereld. Hoe dan als dit principe zou werken? Maar on the opposite, daarentegen, de afgelopen jaren, getest en waar bewezen. God en zijn principes werken.

Het is net alsof de resterende 90% Gezegend is en veel langer mee gaat. Als 100% die dit niet is. Ik ken de vriendin van mijn vriendin niet persoonlijk en ik kan het haar niet vragen. Maar net als het thema abortus lijkt dit elke keer wel een thema waar we ons zo voor schamen dat we er niet over willen praten. Maar juist hier liggen Sleutels van Overwinning.

Girls ik had een abortus. Ik ben er van omgekeerd…NOOIT MEER, en een ieder zal ik vertellen hoe afschuwelijk het is, God maakte ons hier niet voor en zo bijzonder Hij zei het al in Zijn Woord, DOOD NIET! Nu denk je misschien Yeah Right! God en Zijn Regeltjes… Maar hoor mijn hart. Hoor Zijn Hart. Het Hart van de Vader, mijn hart als moeder. Die ‘regeltjes’ zijn er niet om Fun, om Pleziertjes uit ons leven te halen. Maar om Berouw te voorkomen.

Wil ik weten of iemand een abortus heeft gehad? Wil ik weten of iemand een trouwe gever is? Niet persé, het gaat me niets aan, in die zin, dat ieder verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen business. Maar tegelijkertijd, als ik in mijn binnenkamer bid voor de baby’s van Nederland, Duitsland en Europa, dat ze mogen leven, dat de onvruchtbaarheid van dit Land over is, dan worden deze ‘dingen’ een soort van familieaangelegenheid en ik wil ze opgelost zien en ik wil baby’s geboren zien worden met 9 maanden. Blakend en gezond.

Omdat ik geloof dat dit God’s wil is voor ons leven omdat er staat: “Vandaag horen de Hemel en de Aarde wat ik tegen jullie zeg. Zij zijn mijn getuigen. Ik laat jullie kiezen tussen het leven en de dood, de zegen en de vloek. Kies alsjeblieft het Leven, zodat jullie zullen leven en jullie familie ná jullie ook.” (Als dit niet over de volgende generatie gaat dan weet ik het niet meer.) Kies voor het Leven door van jullie Here God te houden, naar Hem te luisteren en Hem trouw te zijn. Want Hij is jullie leven. Deuteronomium 30:19 en 20

De Verloskundige ondertussen gebeld hebbende, zei deze, dat ik niets anders kan dan afwachten en nu in de gaten te houden wat ik verlies als ik naar de wc ga… Tot nu toe had ik nog hoop. Ja ik had veel bloed verloren en voelde me zo zwak dat ik niet eens op mijn benen kon staan, maar tegelijkertijd bad ik ‘die sleutel’ uit voor mezelf, Heer ik kan niet meer vechten, ik ben doodmoe, BUT You say that You will rebuke the devourer for my sake and that he shall not destroy the fruits of my ground and that my vine shall not cast her fruit before time. I need 32 more weeks God. (Maleachie 3:10 en 11) en The thief comes only to steal, kill and destroy, but You came Jesus that we might have life and might have it more abundantly. (Johannes 10:10)

Ik vraag me oprecht af, wat als ik dit nu allemaal zo ervaar, zo beleef en dit aan andere vrouwen door wil geven, als een sleutel voor hun zwangerschappen en leven, en dan zelf mijn baby verlies?

Ik moet denken aan Jezus Christus… en aan Zijn Belevenissen. De Koning van de Joden. Gekruisigd. Hing daar dood en leek verslagen aan het kruis. Hij kon zichzelf er af halen. Maar Hij deed het niet. Mensen spotte, spuugde tegen Hem, sloegen Hem kapot, bombardeerde Hem, Kruisigde Hem en Zijn Bloed vloeide daar voor mij en de mensheid… Hij die nooit zondigde, stierf voor mijn zonde en de zonde van de wereld… en leek verslagen, maar STOND OP uit de dood op de derde dag… HET LEVEN IS WAT IK LEVEN EN VIEREN MAG: DOOR HEM. MIJN KONING.

Hij vergaf mij, Hij maakte mij vrij, ik kan en mag leven vrij en blij. Niet dat de Genade die ik heb gekregen maar een vrijbrief is om te doen wat ik wil. Integendeel. Maar Vrij van het slaaf aan zonde zijn… Vrij! Waarlijk Vrij! Vrij van de grip die de dood op mij heeft of het recht wat satan denkt te hebben. Jezus Stierf voor mij! Zijn Bloed kocht mij vrij! En toch… die situatie toen, leek waarschijnlijk in eerste instantie ook hopeloos verloren… maar niet de spijkers hielden Hem vast aan het kruis…maar Zijn Liefde voor ons…

Mijn lichaam voelt alsof in weeën en dan opeens in de nacht een grote klomp, ik roep mijn man met het zaklamp licht van de telefoon te schijnen, want klaarblijkelijk kun je, luidt de verloskundige, het beste zien wat erin zit als je er licht tegen aan houdt. Mijn man wil het niet zien, en nu huil ik dit wat ik in mijn handen hou is te groot voor een paar stolsels, en tegelijkertijd ik zie ook geen baby van 8 weken… ik zie wel wat, maar het lijkt een erwt in een zakje zo klein, wat is het… ik weet het niet… ik wil het ook niet door de toilet spoelen en breek ineens in tranen uit.

Misschien was de baby niet goed ontwikkeld. Mijn lichaam doet zo zeer, zo kan het ook niet… maar gek genoeg, de uren die ernaar volgen worden rustiger… Het bloeden lijkt te stoppen… Ik voel me nog steeds kotsmisselijk. Opnieuw geef ik mezelf en de baby aan God. “Here ik vertrouw U” zeg ik “zo of zo”. Maar ik merk dat ik ook niet wil wachten tot de echo halverwege de volgende middag. Ik hou vast aan al Zijn Woorden, maar voel me onzeker… leeggebloed…

Ik bel een andere verloskundige en mag daar al de volgende dag om 8:30 uur komen. Een lieve vriendin komt. Gooit al haar plannen om, zodat ik er niet heen hoef te fietsen, maar zodat zij ons kan brengen en dan in de tussentijd op onze jongetjes passen. Ik weet niet meer wat ik moet denken of voelen.

Mijn lieve jongens komen in bed en leggen hun hand op mijn buik en bidden samen. De oudste: “Heer, bescherm de baby zoals ik beschermd was in mama’s buik.” De kleine 2 jarige legt zijn handjes op mijn buik, sluit plechtig zijn oogjes en zegt: “Baby OT, AMEN” (OT is zijn uitspraak voor OK). De baby in de buik krijgt een kus en ze gaan ook slapen.

Ik voel me zo moe, zo uitgeput…en terwijl ik moet lachen over de jongetjes denk ik, ik ben ook rijk met hun twee… Ja Heer U zei, 4 worden 5… maar misschien is het ook wel goed zo.

De volgende morgen. Onze vriendin haalt ons op en we gaan. Mijn man mag gelukkig mee en ook mee naar binnen bij de Verloskundige. Ik voel me kotsmisselijk, een goed teken denk ik. Ik kan staan, voel me anders en beter en we gaan. Ik moet eigenlijk nog plassen, maar wil ook niet te laat komen. Laat maar, zeg ik tegen mijn man, ik ga daar wel.

Daar kan ik van pure zenuwen de wc niet vinden, terwijl ik er drie keer langs ben gelopen en als ik de verloskundige zie en vraag of ik eerst naar de wc mag, zegt ze nee, we kunnen de baby beter zien met een volle blaas… Tranen lopen… Ze denkt echt dat er nog een baby in zit… Ze vraagt wat ik verwacht… Eerst maar kijken, denk ik… Alsof ze gedachten kan lezen zegt ze: “Zullen we eerst maar kijken?”

Ik mag liggen, zeg nog hoe ik denk dat de baby aan deze kant zit omdat ik daar de innesteling heb gevoeld en als ze precies daar de gel aanbrengt en de kop van de echo… dan zie ik opeens een blinkend hartje in het scherm… “Zit er een baby in?” vraag ik haar huilend.

“Ja,” zegt ze, “en de baby is prachtig, het hartje krachtig.” Ik kan niet anders als uitroepen: “Mijn God U bent zo MACHTIG!!!” Met twee handen omhoog lig ik daar, Huilend, God Dankend!!! Hoe dan MIJN TROUWE TROUWE VADER, Mijn God, Mijn Koning! “It is a miracle”, zeg ik tegen mijn man.

Maar wat was dan al dat bloed? Deel van een tweeling, een ernstige bloeding door het overgeven, ofwel het daar veel te veel bloed voor lijkt, we weten het niet. Ik moet denken aan de koekjes en denk…Alleen U weet het Here… en ik vertrouw U… en zoals U zei 4 worden 5.

Terug bij onze vriendin en de jongetjes aangekomen, die ondertussen verderop geitjes aan het kijken zijn. Maken we bijna een dansje op straat en ons kleintje laat de echo zien aan de geitjes. “GLORY GLORY GLORY!” roept onze vriendin… En ja dat is het enige waar ik aan kan denken en aan de woorden van een andere vriendin die in 2018 rond moederdag in een boek schreef, wat ik opnieuw dit jaar moederdag in mijn kast vond en wat ik de afgelopen dagen steeds weer heb gelezen:

‘Het LEVEN heeft de strijd óm het leven OVERWONNEN!!! Daarom is er géén reden voor angst. Als nieuw Leven zich aankondigt focus dan op Hem die overwonnen heeft en vertrouw je Schepper! Hij heeft jouw lichaam wonderlijk voorbereid voor dit onbeschrijfelijke wonder!’

Met deze woorden wil ik deze week graag afsluiten! Ik bid voor jullie Lieve mama, Lieve Lezer, Lieve Vriend. Zwanger en (nog) niet Zwanger. In Nederland en Nederlands Sprekend in Duitsland, Europa, waar dan ook! GOD IS GROOT!!!