Genieten in het bos en week 12 is aangebroken

Ik loop de Kruidvat uit. Zingend! Week 12 is aangebroken, stilletjes een opluchting en tegelijkertijd vertelde er recent nog een moeder hoe ze in de vierde maand een miskraam had… VRESELIJK! Ik ben zo klaar met al dat angst denken… maar goed, voor nu… De ochtendmisselijkheid lijkt aan de ochtend horizon te verdwijnen en dat maakt het leven, over all, een stuk easier!

Eigenlijk ben ik alleen nog maar misselijk als ik teveel heb gedaan, geen middagdutje heb gehouden en niet op tijd eet! Wat een feest! Zelfs mijn liter waterfles kan weer overal mee naartoe zonder dat deze binnen no time weer naar buiten komt.

En toch, ik was bij de Aldi, wilde eigenlijk alleen maar een bloemkool en eieren halen en terwijl ik de datum op het eierpak lees en kijk of ze allemaal heel zijn, zie ik dat de eitjes nog maar twee dagen goed zijn, denk aan bijna rotte eieren en ruik het kartonnen doosje en begin te kokhalzen.

Een ouder echtpaar, roept “Corona” verlaat hun wagentje en ‘rent’ bijna weg. Ik roep ze nog na dat ik alleen maar in verwachting ben en bepaalde luchtjes niet kan verdragen, maar het is zinloos… Lachend kijkt mijn oudste me aan en zegt: “Mommy, what was that?” Een ander vrouwtje komt naar me toe en grinnikt “Ik weet hoe het is!” “Ik schrik ervan”, zeg ik nog tegen de andere moeder en denk bij mezelf “Zijn we zo bang geworden?”

Hoe dan ook, terug naar de Kruidvat. Ik wilde een luiertaart maken, voor een babyshower van een vriendin die binnenkort haar baby krijgt en terwijl ik beladen met luiers en goodies naar mijn fiets loop, over hoor ik een jochie aan zijn moeder vragen “Maar mam, jij weet toch alles van konijnen, omdat je vroeger zelf konijnen had en je had er toch heel veel?”

“Ja,” zegt de moeder, “ik had er zeker veel omdat ik niet goed voor ze zorgde, ze elke keer weer dood liet gaan en opa en oma me opnieuw en opnieuw een kans gaven om goed voor mijn konijn te zorgen.”

“Ja mam, dan bent u dus een konijnen expert!” roept het jochie uit. De moeder lacht en zegt: “Ja zo zou je me wel kunnen noemen, maar juist daarom wil ik niet dat jij een konijn hebt. Omdat ik weet dat uiteindelijk niet jij maar ik voor het konijn zal zorgen. Omdat je geen idee hebt wat goed voor een konijn is of hoe je het verzorgt! Omdat het even leuk lijkt en daarna is mama de klos als ik wil dat het konijn blijft leven.”

Mijn spullen in de fietsmand gedaan hebbende vervolg ik het lieve tweetal nog een poosje, omdat we dezelfde weg hebben en ik hoor hoe de moeder vraagt. “Okay, hebben konijnen veel of weinig hooi nodig?” Waarop het jochie antwoord “Niet te veel en niet te weinig!” Ik moet zo lachen, oh wat zijn dit soort gesprekken herkenbaar en hoe heerlijk van een andere moeder te leren, die er geen doekjes om wind en vastbesloten is dat er geen konijn komt, omdat er al te veel konijnen onnodig gestorven zijn…

Op de fiets naar huis denk ik aan een dilemma waar ik actueel voorsta. Kijk naar de blauwe Hemel en huil stilletjes… Juist omdat ik een abortus had, voel ik de noodzaak anderen te vertellen over de afschuwelijke gevolgen hiervan. Ik wil hier geen doekjes om winden, en tegelijkertijd… doe ik anderen daarmee soms pijn. Niet opzettelijk en niet omdat ik dat wil. Maar simpelweg omdat de boodschap die in mij is… (te?) confronterend is.

En tegelijkertijd, betekent die boodschap misschien wel en mijns inziens, het verschil tussen leven en dood. Nog nooit heb ik een vrouw ontmoet die blij was dat ze een abortus had gehad. Echt waar niet. Maar oh hoeveel vrouwen heb ik niet mogen leren kennen de afgelopen jaren die oh zo blij waren, dat ze, in spite of her circumstances, ondanks haar omstandigheden, tóch, gekozen had voor haar baby’tje. Oh, Hoe droom ik, ja verlang ik, bid ik, dat we massaal vrouwen in crisis zwangerschap situaties gaan helpen, niet vingerwijzen, maar écht helpen. Bijstaan, naast haar gaan lopen en meegaan…

Zodat net als bij deze andere mama, in gesprek met haar zoontje, voorkomende dat er nog meer konijnen, onnodig, sterven… We samen ervoor kunnen zorgen dat babies niet onnodig sterven.

Ik laat het maar gaan. “Komt tijd, komt raad!” zei oma vroeger altijd. Oh wat zou ik nu graag thee met haar drinken en naar haar woorden luisteren… Okay doorprikken die “Bubble van dagdromen”! De realiteit is dat ik al laat ben en de oudste nog naar zijn Zomer Fitness Programma moet brengen.

Ik haal de jongens thuis op en na het afdroppen van de oudste, ga ik het uurtje dat we eigenlijk moeten wachten, naar het bos met de jongste. Thuis heeft hij twee sinaasappels meegenomen, voor de “nick pick”. “Nou nee lieverd, we gaan niet picknicken”, maar ik weet waar hij heen wil. We hebben daar dit heerlijke bankje in het bos, wat altijd half in de zon en half in de schaduw staat rond deze uur tijd, vlakbij het bruggetje en daar gaan we ons uurtje overbruggen en vandaag sinaasappeltjes eten.

Tenminste zo was het plan. Maar door de zonnige week lijkt het wel alsof alle, vorige week nog rode bramen, opeens heerlijk diep donker paars zijn geworden. En die kleine handjes die eerst nog met de twee sinaasappels lopen, geven nu ineens de sinaasappels af en duiken tussen de bladeren naar de bramenstruiken om daar bramen te plukken. De één naar de andere verdwijnt in het mondje en ik moet lachen om het kleine toetje. HEERLIJK van die onverwachte geluksmomenten.

De hele weg naar ‘ons’ bankje staat vol met bramenstruiken met rijpe bramen en zo nu en dan een andere struik, met oranje besjes. Mijn kleintje wil die ook graag proberen, maar ik zie het net op tijd en zeg “No honey, mommy does not know what kind of berries these are, I think these are for birds only!” “Nee liefje, mama weet niet wat voor een besjes dit zijn, ik denk dat deze alleen voor de vogeltjes zijn.”

Hij knikt begrijpend, loopt naar de volgende bramenstruik en zegt “these for me”, deze voor mij en “these for duck”, deze voor eend. Op deze leeftijd is het nog moeilijk om onderscheid te maken tussen birds en ducks . Heerlijk, ik weet dat hij het doorheeft, hij mag ze niet eten, het is niet goed voor hem.

Oh was het maar zo simpel in het leven… en ik denk terug aan mijn dilemma… Dit is goed voor je, die kun je eten, dat kun je doen, en die, dat is niet goed voor je, daarmee vergiftig je waarschijnlijk jezelf, doe het niet…

Ook als ik niet zeker weet of de oranje besjes giftig zijn en daadwerkelijk alleen maar voor de birds… ik wil het niet riskeren dat ik mijn kindje zeer doe… en kwijt raak… omdat hij zich vergiftigd door de opwelling van het moment.

Oh lieve Mama, lieve Lezer, lieve Friend, weet je wat ik je deze week toe wil bidden, wil zeggen… Durf te hopen, durf te dromen, do not let the voice of others silence your voice… You always have a choice! (En laat de stem van anderen, jouw stem niet doden. Je hebt altijd een keuze!) A choice to do what is right, a choice to fight. (Een keuze om dat te doen wat juist is, een keuze om te vechten.)

Even when your fight is one that is not loud. Even when your fight is one that does not make others happy or proud. Do what is right. God Himself shall be on your side. (Zelfs als jouw gevecht er één in is die niet luid is. Zelfs als jouw gevecht er één is die andere niet blij maakt of trots. Doe wat het juiste is en God zelf zal aan je zijde zijn.)

Misschien weet je wat je wil, misschien ook niet, maar wat je ook doet, doe geen dingen, waarvan je later krijgt spijt of verdriet. Het is één van mijn levens motto’s ‘LIVE A LIFE OF NO REGRET!’ I LOVE IT!

Daarmee wil ik graag afsluiten voor deze week! Fijne vakantie! Happy Summer Break! May you find LOTS OF BERRIES and may we have LOTS OF BABIES!!!