Mom guilt | Moeder schuldgevoelens

Morgen is de 20-weken echo. ‘Volgens de agenda’ ben ik officieel 19 weken en 3 dagen in verwachting. Heerlijk! en tegelijkertijd, ik droom zoveel, ben continue wakker… Naar waarheid, eigenlijk ben ik zó moe dat ik het liefste alleen maar wil slapen en toch lukt het niet. Dan is het opeens weer heel heet, terwijl ik net eigenlijk alle tuinkussens had gewassen en opgeslagen voor de winter uitbreekt, zo dacht ik, maar in plaats daarvan breekt de zomer opnieuw uit. Ik kan geen pijl trekken op het weer in Nederland. Begrijp er echt helemaal niets van.

De vaatwasser is stuk, omdat ik de oven, wasmachine en vaatwasser allemaal tegelijk aanhad en er ergens iets doorbrandde. De verlengkabel in de tuin is stuk. Omdat, en eigenlijk schaam ik me om het te zeggen, omdat ikzelf met de grasmaaier over de kabel heen ben gereden. Dat ik uitweek voor één van onze cavia’s, en toen per ongeluk, echt waar, het ging NIET on purpose, NIET expres, op die kabel terechtkwam, vond ik eigenlijk nog wel grappig, maar mijn man helemaal niet.

Ik was boos op de kinderen en mijn schoonmoeder stierf heel plotseling met 69 jaar… en we konden er niet heen en moesten een ZOOM begrafenis bijwonen… en WAAAA, om gek van te worden, wat een week. Ik kan niet meer, de Nederlandse uitdrukking “het huilen staat me nader dan het lachen”, begrijp ik helemaal vandaag!

Dat ik echt boos was op de kinderen vond / vind ik nog het ergste, en dat ik het was en hoe ik het was, daarover kom ik bijna niet heen deze keer, alsof het er gewoon in is ge-hakt en ik er in blijf hangen door schuldgevoelens. Ik wil absoluut vrede op aarde, pfff, maar deze week vrede thuis. Geen gevechten over speelgoed en andere dingen…dat zou echt al GEWELDIG zijn! Vrede en rust in mijn hart en in mijn nachten.

Ik moet denken aan een gedicht wat ik begin van het schooljaar las… Wat echt nog maar net begonnen is, maar ik ben nu al toe aan vakantie. Ik deelde het met de collega’s, en nu komt dit gedicht me ‘achterna’ to hunt me, en achtervolgt me lijkt het wel. Het is een prachtig gedicht van Diana Loomans. Wie zij is weet ik eigenlijk ook niet, en ik ben überhaupt vergeetachtig op het moment. Maar ik vond het gedicht gewoon prachtig en las het in een gebedenboek voor ouders.

Het gedicht gaat zo:

Als ik mijn kind opnieuw moest opvoeden, zou ik vaker vingerverven en minder met de vinger wijzen.
Ik zou minder corrigeren en meer waarderen.
Ik zou niet naar de klok kijken maar naar de ogen.
Ik zou minder willen weten en meer willen zorgen.
Ik zou vaker lange wandelingen maken en samen meer vliegeren.
Ik zou geen ernst meer spelen, maar het spelen ernstig nemen.
Ik zou door meer velden rennen en naar meer sterren turen.
Ik zou meer vertroetelen en minder ploeteren.
Ik zou minder sturen en meer aanvuren.
Ik zou eerst aan eigenwaarde bouwen, dan pas aan een huis.
Ik zou minder vertellen over de liefde voor kracht en meer over de kracht van de liefde.

Prachtig, gewoonweg. Ik zou het willen schilderen op de wc, en élk toilet bezoek, dat zijn er vele op het moment, hardop op willen voorlezen, aan mezelf.

Ik moet opeens ZÓVEEL plassen! Ik lijk continue wel naar de wc te rennen. Eergisteren nog. Ik mocht me ‘opnieuw’ voorstellen in het ziekenhuis alwaar ik hoop te bevallen in februari en ook al is dit maar 20 minuten van ons huis en was ik thuis nog naar de wc geweest, nog maar net de parkeergarage ingekomen, moest ik rennen, RENNEN, naar de lift, naar de ingang van het ziekenhuis en langs de hele Corona-Controle-Bacterie-Sanerings-Brigade.

Natuurlijk handen gedesinfecteerd, “maar mag ik ALSTUBLIEFT, EERST NAAR DE WC???!!! Voordat ik alle vragen herhaal die ik gister ook online al ingevuld heb en dat dan doen in rust, want ik moet echt héél nodig en een waterballet wilt u hier vooraan de ingang er echt niet bijhebben.” “Ja het mocht!” HALLELUJAH!!! Wat een opluchting.

Braaf (na toiletbezoek) weer terug naar de ingang van het ziekenhuis, mag ik dan na de vragenlijst nog een keer mondeling doorgenomen te hebben, door naar de afdeling gynaecologie. Ik sta in de lift. Alleen. Rust. Geen kids, geen man. Niemand. Heerlijk.

Op de afdeling aangekomen ben ik ook gelijk aan de beurt. Gelukkig maar, want het is helemaal niet gezellig zonder tijdschriften in de wachtkamer. Ik heb een medische indicatie voor een keizersnede en we gaan er wederom over praten. Héél graag zou ik het weer zelf willen proberen. Maar omdat de beide jongetjes bij de geboorte 4000 plus gram waren, en er echt niet uit konden, de baarmoeder dus al twee keer gesneden is en er gewoon zoveel kracht vrijkomt bij weeën… is het aanraden echt een geplande keizersnede…

Ik begrijp het, maar koester diep van binnen de hoop, dat dit misschien een kleine baby is en dat ik een normale bevalling toch ooit mag ervaren… ik vind het zo mooi. Moet opeens weer huilen als ik het aan de verloskundige vertel die de intake doet. Ik kijk absoluut terug op een droombevalling bij de vorige bevalling, ook al werd het uiteindelijk een keizersnede, maar toch, deze diep gekoesterde wens leeft in mijn hart. Zo graag wil ik me uitstrekken naar een wonder…

Op ons eiland, mocht ik deel zijn van zoveel bevallingen. Abortus is verboden bij ons, maar dat betekent niet dat het niet plaatsvindt, vreselijke ‘zogenaamde’ experts op het gebied van abortus openen hun praktijken en bieden het aan, een misselijk makend bedrijfstak, to say the least. Afschuwelijk.

Om nog maar te zwijgen, over de abortussen die ‘aan boord’ van een schip gedaan worden, wat dan vanuit Europa en United Kingdom, net buiten onze haven anker legt om vrouwen zogenaamd te helpen. De zogenaamde ‘HULP-ORGANISATIE’ zet mijn lieve meisjes, de lieve vrouwen van het volk van mijn man, en ik ervaar het ook echt als mijn volk, dan weer terug aan land, na een ‘succesvolle operatie’, maar met een totaal gebroken en leeg hart… en vooral een lege buik…

In plaats daarvan als ik een meisje tegenkwam, of God een meisje leidde naar ons huis, die een abortus overwoog, dan wilde ik haar niet alleen zeggen: “Heb geen abortus, het is geen optie.” Maar ik kon haar ook opnemen in huis, als ze niet wist waar heen met zichzelf en haar baby’tje. Dan kon / mocht ik haar mijn verhaal vertellen. Vaak was dat het begin van een vriendschap over de volgende maanden, resulterende in vaak een last minute call: “Ana, it is time, the baby is coming, would you please come to the hospital?”

Ik schreef het al eerder. Nog nooit heb ik iemand ontmoet, mogen leren kennen, die haar abortus niet berouwde. Maar elk meisje, elke vrouw die koos voor het leven en koos voor haar kindje, dankte God het moment dat ze het baby’tje in haar armen hield. En soms ook niet, soms was er weliswaar een babytje geboren en werd dat baby’tje een paar dagen later aan de deur gezet, oh wat vond ik die vrouwen, die meisjes dan dapper… 9 maanden je babytje dragen, het dan zelf baren, en dan afstaan. Oh hoe mochten we altijd met het lokale adoptiebureau een gezin vinden wat al zo lang een kindje wilde en op de adoptie-lijst stond.

Maar goed, ik dwaal af, terug naar het ziekenhuisbezoek. Over de komende 20 weken, hopen we bij te houden hoe onze kleine Dutch-Caribbean Hummingbird groeit en dan te kijken wat het beste is voor baby en moeder. Heerlijk, het voelt zo vertrouwd. Ik ben zo dankbaar dat ik hier zijn mag. Wat zijn we toch rijk in Nederland met onze ziekenhuizen met geboorteafdelingen, al onze apparatuur en artsen en verplegend personeel.

Dan zegt de verloskundige uit het niets: “Kom maar mee.” “Kom maar mee?” “Bedoelt u dat ik vandaag ook een echo krijg?” Ze lacht en zegt: “Jazeker.” Wat een cadeautje, wauw, ik mag een extra echo hebben, maar oh nee, nu heb ik een lege blaas en… “Het maakt niets uit, je baby’tje is nu groot genoeg.” En zodra ze op de echo kijkt, lacht ze, “En je blaas is ook niet helemaal leeg.”

Ze vraagt of we al weten wat het wordt. Nou nee, we hadden een droom, allebei over een klein meisje, drie weken uit elkaar met dezelfde naam en we wisten het niet van elkaar. En dan had ik ook een indruk toen ik met de jongste in de tuin van een vriendin wat af ging geven, en daarna had ik ook een droom, dit ging ook allebei over een meisje. Maar na de heftige bloeding in week 8 en ik de eerste echo zag, had ik opeens de naam van een jongen in mijn hart, en zei "dit is……"

Later bleek dat de naam transformatie betekende. En definitief, van het denken dat mijn buik leeg was na die bloeding van dagen, was dit een wonder en ware transformatie om toch een klein hartje te mogen zien. Maar nee, we weten officieel dus nog niet wat het wordt. “Nou,” lacht ze: “ik dacht ook dat ik je ging vertellen dat het een meisje is, maar de navelstreng ligt precies tussen de beentjes, kijk maar, en er is geen touw aan vast te knopen.”

Ik ben helemaal verliefd, tranen lopen over mijn wangen, ons kleine liefje. Daar ben je en je doet het goed. Het maakt niet uit of je nu een jongetje of meisje bent. Weet dat je zo gewild en zo geliefd bent. Weet dat je Hemelse Vader, onze Hemelse Vader je wel al kent en precies weet wie en wat jij bent. Ik mag gaan… tot over 3 weken. Ik kan niet wachten.

’s Avonds bel ik met een vriendin van ons eiland. Ik heb haar lang niet gesproken. Ondenkbaar, want toen we daar nog woonden waren we 4 handen op 1 buik, of de hare of de mijne, de mijne op de hare, of die van een andere mama, waar we mee mochten lopen in haar zwangerschap. En nu… binnen twee jaar ‘verwateren’ die vriendschappen.

Oh ik dacht van de week nog echt… dat moet ik schrijven aan de andere Lieve mama's, lezers en friends: Als er iemand is in je leven, die je/u mist, die jou/u mist, die je/u allang niet gesproken hebt/heeft, give them a call… bel ze, re-connect… we wachten vaak op de ander, maar mag de eerste stap heerlijk door ons worden gedaan? Het is zo verrijkend.

En nu ook, ik bel met haar, vertel haar over deze hele week. Grasmaaier-Cavia ontwijk verhaal, alles, het boos worden op de kinderen. En dan zegt ze “Ana, you suffer mom guilt” vertaald “Ana, je hebt last van moeder schuldgevoelens.”

Ze vraagt me wanneer ik voor het laatst echt wat voor mezelf heb gedaan, helemaal voor mij alleen. Ik vertel haar van het voorstellen in het ziekenhuis. Onmiddellijk zegt ze “that does NOT count!” en dan vertelt ze een verhaal hoe ze haar man en twee zoontjes thuislaat om boodschappen te doen. In gedachten zie ik haar en ze vertelt verder hoe ze zelfs in die gangpaden van de supermarkt loopt, waar ze helemaal niets te zoeken heeft. Gewoon zomaar om naar dingen te kijken.

En hoe ze dan een treat koopt voor zichzelf, vaak iets eetbaars, chocolade meestal, wat ze dan heerlijk alleen in de auto opeet voordat ze thuis komt, want anders zou ze het moeten delen. We lachen allebei zo hard… oh wat hou ik van mijn eerlijke vriendin, we bidden voor elkaar en sluiten af met “God, make us better moms every day, Help us to get rid of all the junk in our lives Every Day, Forgive us, there where we have failed and give us a New day! THANK YOU FOR LIFE GOD!”

Vanmiddag was het zover! Met whatsapp schrijf ik haar “I DID IT!” Ik liet vandaag gedurende schooltijd de jongste bij mijn man. Ik ben alléén naar de supermarkt gegaan, net als mijn vriendin aan de andere kant van de wereld, alle paden langs, ook die waar ik niets nodig had, just to look!

Ik heb een reep chocolade gekocht, en als ik zo meteen klaar ben om mijn blog voor deze week te schrijven en mijn heerlijke kopje thee afgekoeld is, in mijn net nieuwe mok geserveerd, die ik van het weekend van een vriendin kreeg als een cadeautje. (HEAVENLY TIMING, I needed the message on the mok, “Jij bent de beste, Mam” mijn vriendin wist niet van het “Mom Guilt-thema” van deze week.)

Dan ga ik het doen. Heerlijk zelf die thee opdrinken en die chocolade reep (De Orange-Tony's Caramel Sea-Salt) helemaal voor mezelf op eten. Met niemand delen. Me er niet schuldig bij voelen. En ook het kinderboek, (Sanne Omnibus) wat de kinderen eigenlijk hadden gekregen, over een Nederlands gezin, wat in Cambodja woonde en waarvan de mama ook in verwachting is, dat ga ik, heerlijk zelf lezen en ONTSPANNEN!!!

Ontspanning! En thee en chocolade, of iets anders waarvan je blij wordt! Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, dat bid ik van harte jou/u ook toe deze week! Hoever je ook bent in je zwangerschap! Gooi “Mom Guilt” de deur uit! Vandaag is een nieuwe dag! Dank God dat je leven mag! We maken allemaal fouten… niemand is perfect… gelukkig maar anders hadden we Hem niet zo hard nodig.

Eerst wilde ik een foto maken van mijn nieuwe mok, voor dit blog, maar toen dacht ik aan een foto van Summer 2019, we waren op ons eiland, en ik had ook zo een "Mom-Guilt" moment en was heerlijk alleen even naar het strand gegaan. Opeens kwam een vriend van ons langs met zijn hond, die 9 puppies had gehad. Adorable, Zo Schattig! All of them! Allemaal! “Nou helemaal niet hoor,” zei onze vriend, “ze maken zoveel kapot en geven je helemaal geen rust.” HERKENBAAR!

Maar wat me verbaasde was wat moederhond deed. Ze liet haar 9 puppies onder een boom en ging zwemmen. HEERLIJK! Groot Gelijk! What a dog life! 9 Puppies in 1 keer!

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, als zij het kan, dan wij ook. Doe iets heerlijks voor jezelf, als we goed voor ons zelf zorgen, kunnen we ook veel beter voor anderen zorgen.