Sing your heart out

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, Have a song in your heart! Heb een lied in je hart! It is só powerful! Het is zó krachtig! Where words fail, music speaks! Waar woorden falen, spreekt muziek!

Toen de oudste nog maar heel klein en een keertje heel ziek was, had ik hem in mijn armen en dacht; ik wil hem helpen, maar ik weet oprecht niet hoe. Vervolgens steeg opeens dit lied in me op. “Als jij het even niet meer weet, is Hij het die jou niet vergeet, Als jij het even niet meer weet, dan is Hij daar.” Ik zie mezelf nog zitten, op de grond met het kleintje in mijn armen, naast zijn wiegje.

Fast Forward, 9! jaar later, als hij zich niet lekker voelt, en of dat nu is vanwege een verkoudheid, of vanwege zorgen over het (t)huis werk en het missen van school en zijn beste vriend. Vraagt hij “Mom, can you just sing over me?” Mam kunt u voor me zingen? (‘zingen over’ zeggen we in het Nederlands niet geloof ik.) En als ik dan een willekeurig liedje zing, dan zegt hij: “Nee die ene, die u zelf verzonnen heeft…”

En hij herinnert me altijd aan dit ene liedje van 1 zin. Dat je dat nog weet, denk ik dan altijd… Zijn krullen zijn groter. Toen was hij echt mijn kleine wolletje, met een heel klein koppie vol met zwarte kleine krulletjes. Nu is hij, tja, echt gegroeid en echt veranderd en oh wat gaat de tijd toch hard. Maar de woorden en melodie van het liedje, zijn liedje, zijn nog steeds hetzelfde.

Net voordat we het eiland verlieten, was er ook een lied in mijn hart. Een paar jaar ervoor had ik een gesproken woord geschreven, maar nooit helemaal af gemaakt, en op één van de laatste dagen aan het strand, afscheid nemend van mensen en een hele levensfase, kijkend naar al de mensen om me heen, en vooral naar die mensen, waar ik zo dichtbij had mogen lopen in de jaren daar gewoond te mogen hebben, wilde ik maar één ding, over ze zingen, voor ze zingen.

Mijn hartsverlangen naar de Hemel opsturen als een zingend gebed, nu ik wist dat ik ze achter ging laten, en niet zo snel weer terug zou keren… “Singing is Praying Twice”, zeggen wij op het eiland altijd, hoe dan ook, ik kon niet anders.

In Nederland, en in Het Beloofde Land (de camping waar we eerst mochten verblijven) schreef ik het lied af. En nog een paar maanden later, en voordat we in de woning kwamen waar we nu mogen wonen, overleed mijn oma. Ik kon alleen maar denken, danken, God wat een Timing. Nu zijn we hier. Als we nog op het eiland hadden gewoond, hadden we misschien niet eens afscheid kunnen nemen, nu wel. Zo mooi.

Naar haar overlijden kwam mijn vader, met 200 euro… van oma, voor ons drieën. (Ik heb nog 2 sisters). Het was oma haar erfenis, en ook wij mochten daarvan wat kopen, wat ons aan haar zou herinneren, iets van de juwelier, iets voor ons en de volgende generatie. Ik vond het zo bijzonder. Maar het paste niet op de één of andere manier. Ik hou heus echt van sieraden, maar om nou mijn setje oorbellen door te geven aan mijn twee boys, haha, die zien mama aankomen, dacht ik.

En opeens dacht ik aan het lied. Ik wilde het graag opnemen, had ervoor gebeden, gewoonweg om te kunnen zingen over mensen. Twee keer voor ze te bidden. Ik weet het niet. Het leek als het enige juiste dat ik wilde en kon doen met mijn deel. Heel bijzonder… in een plaatsje met de naam Putten, vond ik een studio die wel wilde helpen, en zo werd REPENTANCE SONG ‘geboren’.

Ik wil de link echt heel graag met jullie delen. Het gesproken woord komt eerst en werkelijk, elke vrouw ‘geschilderd’ in dit gedeelte, ben ik zelf ook geweest, hoor dus alsjeblieft mijn hart en geen veroordeling…

En dan het lied… ik hoop en bid dat je de tijd wilt nemen om te luisteren tot aan het einde, niet om naar mij te luisteren, maar omdat ik bid dat God het lied zal gebruiken in eer van en vooral voor de volgende generatie. Als een erfenis. Als een awareness en vooral om mensen te(rug) (te) brengen naar de Vader. Zoals mijn oma al gegaan is. Niet dan pas als iemand sterft, maar nu al, Hemel op Aarde. In Nederland, In Duitsland, In Europa, op de eilanden, over de héle wereld.

Het was zo bijzonder, ik zocht een plaatje, waarmee ik een soort van statement en declaratie ineen wilde maken… of het nu de voorkant van de cd zou worden, of gewoon een plaatje, ik wist het niet. Geld voor een professionele opname of cd uitgave had ik niet. Maar ONGELOOFLIJK in de Winkel van Sinkel vond ik dit… een Weegschaal, eeuwenoud. Waarop stond: ‘niet voor handelsdoeleinden’.

De oudere dame in het winkeltje, notabene in die stad als waar mijn oma gewoond had, vertelde: “Dit is een weegschaal meidje die door doctoren werd gebruikt om baby’s te wegen, vroeger, lang voor jouw tijd…”

Ik was absoluut niet zwanger, maar tranen liepen over mijn wangen. Ik wist het, dit is het! Ik wil ons zoontje hierop zetten. En ik wil de vlag van China erachter hangen. (Ik had het voorrecht een tijdje in China te mogen wonen en nog altijd zing ik een lied over dit land… “Like the stars of the Flag of China, so the Bright Morning Star will shine, and He will claim, this Bride and these Children are Mine.”)

… Ik kocht het ding, voor 20 euro, precies in mijn budget, en wist, de minuut dat ik onze jongste erop zette en we om hem heen stonden zodat er een foto gemaakt kon worden: “Babies are NOT for trading purposes! They are NOT made in China! They are God’s Idea, so treat them CAREFULLY!”

Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, binnenkort, EN IK KAN NIET WACHTEN, hoop ik jullie voor te mogen stellen aan die ene kleine kostbare baby die nu nog in mijn buik groeit, onze kleine Baby G…

Maar vandaag wil ik jullie graag aan ‘deze baby’ voorstellen… Een lied is géén baby, I know! ofwel ik weet dat voor menigeen songwriter, elk lied als een deel van jezelf, als een ‘soort van baby’ is. Maar in honour of my granny, dit lied is… voor de volgende generatie… for all babies and their beloved mommy’s and daddy’s.

From my heart to yours, Keep safe! Stay Strong! Please listen to this one and release your own song!