Onbreekbaar Ontbreken Gebroken Onverwoestbaar

Ik wil zo graag beginnen deze week met een waargebeurd verhaal(tje). Toen we net in Nederland aan waren gekomen, we nog geen (t)huis hadden en ons thuis mochten vinden op een camping waar we zo welkom waren en waar ik mee mocht helpen met het verzorgen van de dieren op de kinderboerderij, en zo een klein deel in de eigenlijke huur mocht / kon bijdragen aan de eigenlijke huurprijs in natura.

Toen brak onze eerste winter in Nederland aan. Vanuit het Caribisch gebied komende hadden we het al koud. Maar de sneeuw die toen viel en de vrieskou, maakte het alles nog véél kouder. Ik was zwanger in het derde trimester en de twee Shetland pony’s die ik ’s ochtends in de wei had gezet was ik volledig vergeten ’s avonds op stal te zetten. Zwangerschapshormonen! Je vergeet dingen! In dit geval vergat ik geen dingen maar DIEREN! Als ik er weer aan denk zie ik het allemaal weer voor me.

Heerlijk gedoucht, de oudste ook net gedoucht, de jongste zat nog in mijn buik en mijn man was nog niet in Nederland. Daar lagen we, voor de warmte heerlijk in 1 twee persoons bed, samen, moeder en kind. Schaapswollen dekens. Elektrische kachel aan. Alle deuren dicht. Helemaal warm in dikke fleece pyjama’s en pantoffels en die laatste ook gewoon heerlijk in bed aanhoudende met een warme kruik. Klaar voor de nacht. Opzitten, daar deden we helemaal niet aan, omdat het veel te koud was, en bovendien moest ik vroeg op om de dieren te voeden en de stallen uit te mesten.

Daar lagen we. Voorgelezen en toen, zoals we altijd ’s avonds doen, aan elkaar vertellende waar we dankbaar voor zijn en simpel weg de dag en nacht in Gods Handen leggende. Toen hoor ik mijn zoontje ineens zeggen: “I thank You for this place and for all the animals” (Ik dank U voor deze plek en voor alle dieren.) Daarna vervolgde hij met het noemen van de kippen, bij naam, de konijnen, bij naam, de geiten, bij naam, het hangbuikzwijn, bij naam en uiteindelijk de pony’s… That very minute, diezelfde minuut dat hij de namen van de pony’s noemde zat ik recht overeind in bed en gilde, de pony’s!!! Ze staan nog buiten, I FORGOT THEM TOTALLY!!! Ik ben ze HELEMAAL VERGETEN!

Wij uit bed, mijn zoontje vond het té grappig, dikke jassen over de fleece pyjama’s, sloffen vervangen voor laarzen en naar buiten met de zaklamp, alwaar het stik donker was. In die tijd dat we al binnen waren, waarschijnlijk zo een uur of twee, was het blijven sneeuwen en we stonden echt tot onze knieën in de sneeuw.

Ik vergeet nooit meer het gezicht van de eigenaar toen ik hem buiten tegenkwam en hij vroeg waar we heen gingen. “Ja uhm… de pony’s ontbreken, ze staan nog op het veldje achteraan op de camping.” Zo een pijnlijk moment… Ik heb geen idee wat hij gedacht moet hebben, maar hij zei niets en vervolgde zijn weg… maar als ik er nu zelf over nadenk, denk ik dat hij wel gedacht kan hebben, “en waarom help ik deze zwangere vrouw ook al weer???…” Te grappig, en tegelijkertijd ook niet. Toen niet.

We riepen de pony’s en waar ze normaal gesproken dan ‘antwoordend’ hinnikten en naar ons toe kwamen rennen, kwam er niets. Geen gehinnik, geen pony, niets… De sterrenhemel was prachtig, de witte sneeuw onder onze voeten kraakte. Voor mijn zoontje was het één groot avontuur. Maar ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik had de avond voeder-ronde gedaan, hoe kon ik ze vergeten… Onmogelijk, Ondenkbaar!

Na de hele camping over gegaan te zijn vonden we ze uiteindelijk in het achterste hoekje van het veldje, dicht tegen elkaar aan, helemaal in de sneeuw onder een boom. Helemaal innig hebben we ze omhelsd, onze emmer bix gegeven en ze gauw meegenomen en naar hun warme stal gebracht, al banjerend door het dikke pak sneeuw. We hadden alle 4 moeite om te blijven staan en eindelijk kwamen we aan. Met een ‘sorry once more lieverdjes’ kus op hun neuzen, een extra baal stro om in te slapen, extra hooi om te eten en vers lauwwarm water deden we de deur op slot en gingen terug naar onze caravan.

Een avond om nooit te vergeten. Ik dacht er nu opeens aan en wilde het met je / u delen, Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, ik stuitte namelijk op het woord Onbreekbaar, Unbreakable. En ik moest het nazoeken in het Nederlands. Wat betekent dit woord eigenlijk? Ik moet denken aan een besteld pakketje van Ikea met een lampje met de sticker erop ‘PAS OP BREEKBAAR’. Maar onbreekbaar, wat betekent dat dan? Een suffe vraag met een zo eigenlijk logisch lijkend antwoord, maar toch, en het eerste waar ik aan moest denken was aan mijn eerste huwelijk. Waarin ik, in mijn jongerenjaren had gezegd, ons huwelijk is onbreekbaar, toen ik mijn deel van de scheidingspapieren ondertekende wist ik, hoe onwaar…

Mijn man, mijn strong hero en best friend, zegt altijd, als we het over ons huwelijk hebben, of over dat van anderen “it is only breakable if you allow it to.” Het is alleen breekbaar als jij het toelaat. Ook hoor ik hem vaak zeggen als iemand tegen hem zegt “but marriage and relationships are hard work”, “maar het huwelijk en relaties zijn hard werk” dat “Life itself is hard, not just marriage, but Christ died for that, so that in Him, we could conquer and be more than conquerers.” “Dat het leven zelf al hard is, dus waarom zeggen we dat alleen over het huwelijk… Christus stierf ook daarvoor, opdat we in Hem, meer als overwinnaars zouden zijn.”

Het is voor mij zo een geruststelling. Ik weet nog dat ik eens dacht, ik trouw NOOIT MEER! Maar wat ben ik dankbaar en blij, ook als het niet altijd makkelijk is, dat ik daar niet aan vast heb gehouden.

Wat wil ik schrijven Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend? Ik dacht aan een oorbel, en als het achterkantje kwijt is, in het geval van een knopje. Dan ontbreekt er een deel van je oorbel. Als ik terugkijk naar ons proces bij de IND. Dan was er dit moment in de zomervakantie waar we de kans kregen om de ontbrekende stukken alsnog aan te leveren.

Als ik kijk naar een ontbrekend cijfer in de pincode van mijn pinpas, zorgt het ervoor dat ik geen geld kan pinnen en ik geen toegang heb tot mijn rekening. Als er een postcode ontbreekt op de brief die ik stuur naar mijn vriendin in Oostenrijk, dan komt de post niet aan en ontbreekt bij haar. Als het adresbestand ontbreekt bij de nieuwe geplaatste bestelling van geboortekaartjes, of ook maar de tekst op het kaartje… dan ontbreekt er iets…

Jullie kennen ondertussen mijn hart aangaande abortus… en Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend. Tot deze nieuwe conclusie kwam ik vanmorgen… ELKE, ja ELKE BABY DIE NIET GEBOREN WORDT ONTBREEKT!

Waarlijk! Elke baby! Van die vrouwen en meiden die ik ken, maar ook van die ik niet ken. Zij zijn allemaal gekend door iemand. Gekend en Geliefd.

Dat zelfde geldt ook voor een miskraam. Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, als jij/u iemand in jouw omgeving kent, die een baby heeft verloren, of iemand van wie de baby nooit is geboren. Alsjeblieft sla om deze persoon een arm heen, zeg deze persoon, jij bent niet alleen. Als je iemand kent die ongewenst zwanger is. Veroordeel niet. Zeg niet alleen maar, doe het niet, wees met deze persoon, ga samen STAAN! Kies voor het leven van dit baby’tje dat zich/haarzelf niet verdedigen kan. TRUST HIS MASTERPLAN!

Denken dat we er alleen voor staan, eenzaamheid is soms zó een strijd. Vooral als een hart dan gevuld is met gevoelens van berouw en spijt. Pijn en verdriet. Weet Lieve Mama, Lieve Lezer, Lieve Friend, dat de Vader je ziet.

Ik kijk zo uit naar de uitgerekende datum en naar het moment dat mijn vliezen breken. Ik droom er al van hoe ik mijn man bel: “My water just broke”, Ja, mijn vliezen zijn gebroken, ga vertellen. Dat betekent dat het nieuwe leven EINDELIJK op weg is, in het geboortekanaal, Nieuw Leven, IK KAN NIET WACHTEN om onze nieuwe baby G te zien en vast te houden, te ruiken. Kersverse babies ruiken altijd zo bijzonder.

Voor ons die een gebroken hart hebben, misschien zelfs wel een gebroken huwelijk of relatie. Lieve Lezer, Lieve Mama, Lieve Friend, er is ALTIJD HOOP! Als er bij een puzzel een stukje ontbreekt, dan is de puzzel niet compleet. Zo is het ook met ons hart… zorg dat alle stukjes bij de Vader zijn, zodat Hij het plaatje compleet kan maken en over je hart, je leven, je familie, je baby en/of je gekoesterde baby wens, kan waken.

Het is zo onwerkelijk voor mij nu in deze Coronatijd, we vertrouwen meer in een lapje stof, als mondkapje, dan in een Almachtig God die voor ons strijd. Lieve girls, Ik Kies voor Hem, De Grote Ik Ben! En natuurlijk draag ik ook mijn mondkapje als het moet, maar ik was vooral mijn handen en weet in wiens handen ik ben! Zijn Handen zijn Onbreekbaar! Zijn Liefde voor ons, ONVERWOESTBAAR!